Ακόμα κι ένα πρόχειρο ξεφύλλισμα των αρχείων του τοπικού και περιφερειακού τύπου που αφορούν στην τελευταία τετραετία, εκπέμπει τη δυσαρέσκεια της κοινωνίας για την κατάσταση του τόπου μας. Αποτυπώνει τη δυσαρέσκεια της πλειοψηφίας του λαού για την καθημερινότητά της.
Το άνοιγμα της κάλπης όμως δείχνει το αντίθετο. Η ψήφος είναι το πιο ισχυρό και δημοκρατικό μέσο έκφρασης της επιδοκιμασίας ή της αποδοκιμασίας μιας πολιτικής τακτικής. Ταυτόχρονα όμως γίνεται το πιο ανίσχυρο μέσο, όταν το κριτήριο της επιλογής περιορίζεται και μπαίνει στο στενότατο καλούπι της κομματικής γραμμής.
Και ‘κει είναι το λεπτό σημείο, όπου ο ψηφοφόρος θα πρέπει να έχει την ωριμότητα να κρίνει, να ζυγίσει και να επιλέξει. Επιλέγω την κομματική γραμμή ή αυτό που θα ανακουφίσει την καθημερινότητά μου; Αρκετά συχνά αυτά τα δύο συγκρούονται και το πρώτο δεν υπηρετεί το δεύτερο, για το οποίο μάλιστα υπάρχει διαμαρτυρία.
Πολύ περισσότερο, δε, αυτό αφορά στους θεσμούς της τοπικής αυτοδιοίκησης, οι οποίοι πολύ κακώς -κάκιστα θα σημείωνα- αποτελούν εργαλείο των κομμάτων. Οι θεσμοί της αυτοδιοίκησης θα πρέπει να είναι ανεξάρτητοι και να λειτουργούν αποκλειστικά και μόνον για το όφελος της τοπικής κοινωνίας. Οταν μάλιστα στο πλαίσιο αυτό επιτυγχάνεται μία σωστή επικοινωνία και συνεννόηση όλων των κοινωνικών και πολιτικών δυνάμεων, το αποτέλεσμα είναι άριστο. Η όποια διεκδίκηση από την κεντρική εξουσία έχει το δυνατό πλεονέκτημα της ομοφωνίας, της σύνθεσης των δυνάμεων και της ακηδεμόνευτης πολιτικής.
Δυστυχώς, στη χώρα μας δεν έχουμε καταφέρει να ξεφύγουμε από την κομματική δαγκάνα και τη συναλλαγή – η οποία πολλές φορές είναι τοξική για έναν δήμο ή μία περιφέρεια- με την κεντρική εξουσία. Η άμεση εξάρτηση προκαλεί βαθιές παρενέργειες και βαλτώνει μία περιοχή στη μιζέρια της και την υπανάπτυξη, επειδή ο αυτοδιοικητικός της παράγοντας δεν είναι κομματικά ομοτράπεζος με τον κεντρικό παράγοντα. Σε αυτό φυσικά βοηθάει και η πολυφωνία των τοπικών πολιτικών και κοινωνικών φορέων, οι οποίοι επιλέγουν να κινούνται στον ρυθμό που δίνεται κεντρικά και όχι σε αυτόν που έχει ανάγκη η περιοχή τους.
Επομένως, τι απομένει; Η συνέπεια στην κριτική και στην πράξη. Οταν κάτι δεν μας αρέσει, φροντίζουμε να το αλλάξουμε. Και η ευκαιρία για να συμβεί αυτό δεν μας δίνεται κάθε μέρα.
