Στην τελευταία συγκέντρωση του Γρηγόρη Αλεξόπουλου, το δειλινό της περασμένης Παρασκευής, μπροστά από το εκλογικό κέντρο του δεν παρευρέθηκε το επονομαζόμενο «όλον ΠΑΣΟΚ».
Μεγάλο μέρος αυτού απείχε επιδεικτικά, για λόγους που είναι ευρέως γνωστοί, την ίδια ώρα που στην πρώτη σειρά ήταν μεταξύ άλλων οι Νίκος Νικολόπουλος και Ανδρέας Καράβολας, οι Ανδρέας Καράβολας και Νίκος Νικολόπουλος.
Βάλτε εσείς ως προς την αναφορά τη σειρά προτεραιότητας που επιθυμείτε, αλλά ας συμφωνήσουμε στη διαπίστωση ότι ορκισμένοι εχθροί του παρελθόντος βρήκαν στις μέρες μας τη δύναμη να υπερβούν με έμφαση τις διαχωριστικές γραμμές του.
Στον αντίποδα, άλλοι δεν τόλμησαν την υπέρβαση και εκτιμούμε ότι θα μετανιώσουν αργότερα γι’ αυτό. Οχι, δεν εννοούμε την προσκείμενη στο ΚΚΕ δημοτική παράταξη «Λαϊκή Συσπείρωση», για την οποία η υπέρβαση είναι, ούτως ή άλλως, μια άγνωστη λέξη, μια άγνωστη έννοια.
Μιλάμε για όλους όσοι είναι προσκολλημένοι στην προ της πτώσης του Τείχους του Βερολίνου εποχή και παραμένουν πιστοί σε ιδεολογικά στερεότυπα που δεν έχουν πια θέση σε έναν θεαματικά μεταβαλλόμενο κόσμο.
Παρεμπιπτόντως, ας μην περιμένουμε από τον Κώστα Πελετίδη και την παρέα του να τιμήσουν το γκρέμισμα του Τείχους, που φέτος θα κλείσει τα τριάντα. Για λόγους που κάνουν… «τζιζ» δεν θα το «γιορτάσουν», αλλά εικάζουμε βάσιμα ότι δεν θα επιθυμούσαν να ζουν (κι αυτοί) στο Ανατολικό Βερολίνο την εποχή του Χόνεκερ.
Κανείς υγιώς σκεπτόμενος άνθρωπος δεν θα ήθελε να ζει σε μια διχοτομημένη πόλη, στερούμενος ελευθερίες που αντιμετωπίζουμε ως αυτονόητες και δεδομένες, όπως η ανεμπόδιστη έκφραση γνώμης και η απρόσκοπτη μετακίνηση.
Το Τείχος του Βερολίνου έπεσε (για την ακρίβεια το γκρέμισαν οι Ανατολικογερμανοί) στις 9 Νοεμβρίου 1989. Σχεδόν έναν χρόνο μετά, στις δημοτικές εκλογές του 1990, οι Καράβολας και Νικολόπουλος βρέθηκαν ως αντίπαλοι στα χαρακώματα, αλλά στην πορεία της ζωής τους ωρίμασαν, και πολιτικά.
Τις προάλλες συναντήθηκαν στην ίδια πλευρά, υπερασπιζόμενοι έναντι μιας αναχρονιστικής αντίληψης την Πάτρα, που ευτυχώς δεν διχοτομήθηκε ποτέ γεωγραφικά όπως το πολύπαθο Βερολίνο.
Η αστική κοινοβουλευτική δημοκρατία προσφέρει απλόχερα το δικαίωμα (και) στους νοσταλγούς ενός καταδικασμένου από την Ιστορία οικονομικοπολιτικού συστήματος, που δεν το βίωσαν, να αναλαμβάνουν δια της λαϊκής ετυμηγορίας θέσεις ευθύνης, με την άσκηση εξουσίας εκ μέρους τους να μας δίνει μια γερή γεύση των ιδεοληψιών τους.
Θεωρούμε βάσιμα ότι, στη συντριπτική πλειοψηφία τους, και οι Πατρινοί που ξαναψήφισαν τη «Λαϊκή Συσπείρωση» θα ήθελαν να δουν την πόλη μας να αλλάζει και να φεύγει μπροστά, αν και πολλοί δεν θα σκέφτηκαν ότι με την ψήφο τους της βάζουν χειρόφρενο.
Τροφή για σκέψη μέχρι τις επόμενες δημοτικές εκλογές, ζωή να έχουμε και γεροί να είμαστε…
