Ο ΘΟΡΥΒΟΣ που προκάλεσε η αναγγελία της βουλευτικής υποψηφιότητας του Κυριάκου Μητσοτάκη αποτελεί ασφαλές τεκμήριο ρεύματος και επικοινωνιακής υπεροχής: Οταν προηγείσαι, απασχολείς θετικά με κάθε σου πρωτοβουλία. Αντίθετα, όταν υπολείπεσαι, οι προσπάθειες πέφτουν στο κενό ή προκαλούν μάλλον θυμηδία παρά δέος.
Ο Κ. ΜΗΤΣΟΤΑΚΗΣ θα είναι υποψήφιος στην Αχαΐα, λοιπόν, και όλοι κάτι είχαν να πουν γι’ αυτό. Οπως επίσης ερέθισε η αποφασιστική του διάθεση, μέσα και από το ειδικό του βάρος, να συμβάλει σε μια ανατροπή συσχετισμών. Μιλάμε για τη γνωστή παράδοση, που ευνοεί τοπικά (και μόνον εδώ) την Κεντροαριστερά. Στελέχη της έσπευσαν να σημάνουν συναγερμό. Το κάστρο απειλείται. Αλλά τι σημαίνει αυτό το κάστρο πια; Ποιους αφορά; Και ποιους προστατεύει, πέραν των γνωστών αξιωματούχων που έμαθαν να ανακυκλώνονται στις αιρετές και διορισμένες θέσεις, εκμεταλλευόμενοι επ΄ωφελεία τους (και μόνον) τα «αντιδεξιά» ανακλαστικά, τα οποία ενεργοποιούσαν με τα τετριμμένα συνθήματα, σαν να επρόκειτο για θρησκευτικό αυτοματισμό.
Ο ΚΟΣΜΟΣ αλλάζει. Αλλάζει πνεύμα, κριτήρια, προτεραιότητες. Και ένας καινούργιος κόσμος έρχεται, όχι και πολύ υποψιασμένος σε σχέση με παλιές σημειολογίες. Οποιος θέλει να εκφράζει πολιτικά την κοινωνία πρέπει να ικανοποιεί τους όρους και τις συνθήκες του τρέχοντος χρόνου. Κτίζεται ένα νέο κάστρο με νέα υλικά, προσανατολισμένο στις κατευθύνσεις της νέας εποχής.
Σ’ ΑΥΤΕΣ τις εκλογές είναι προφανές ότι το ερώτημα διαμορφώθηκε. Ποια πολιτική δύναμη μπορεί να υπηρετήσει τις ανάγκες της χώρας κατά τρόπο βιώσιμο; Φαίνεται ότι η κοινωνία κάνει την επιλογή της και της επαυξάνει το εκτόπισμα. Και θα το διευρύνει κι άλλο όσο δεν αντιτάσσεται μια επαρκής ανταπάντηση. Η πρώτη φορά Αριστερά και η πολλοστή φορά Κεντροαριστερά, χρειάζεται να πουν κάτι παραπάνω πέρα από την επανάληψη των ίδιων στερεότυπων και την επίδειξη σκιάχτρων που δεν φοβίζουν κανέναν.
