Θα σας μεταφέρω την εμπειρία μου από έναν άνθρωπο του περιβάλλοντος του Μπόρις Τζόνσον, έναν από τους μέντορές του, ώστε να καταλάβετε ίσως καλύτερα και τον ίδιο τον Μπόρις, γιατί τα ΜΜΕ ήδη ξεκίνησαν να τον παρουσιάζουν ως κλόουν όπως άλλωστε κάνουν συνεχώς με τον Δονάλδο Τράμβιο. Την εποχή που εργαζόμουν στην Αγγλία μια συνομήλικη συναδέλφισσά μου επέμενε να γνωρίσω τον κατά 25 χρόνια μεγαλύτερο γκόμενό της τον Τζον, γιατί έλεγε πως θα ενθουσιαστώ. Είχε δίκιο, ο Τζον ήταν ένας γίγαντας διανόησης (αποτέλεσμα βιωμάτων — όχι σπουδαστηρίων) και ήθους. Γόνος αριστοκρατικής οικογένειας, βαθιά ελληνομαθής όπως όλοι οι καλλιεργημένοι άνθρωποι, με εντυπωσιακή επαγγελματική καριέρα. Τον Τζον τον ερωτεύτηκα. Διέθετε σοφία, ήξερε τους άλλους. Διέθετε όμως και φώτιση, ήξερε τον εαυτό του. Δεν ήταν όμορφος άντρας, ήταν ένας κλασικός αλογομούρης Άγγλος.
Με προέτρεπε να διαβάζω ανθρώπους — όχι βιβλία. Να αποφεύγω τους πολύ δίκαιους ανθρώπους και τους πολύ μορφωμένους: οι μεν ήταν σκληροί, οι δε θλιβεροί. Κυρίως, με έμαθε να εκτιμώ τις ανθρώπινες αδυναμίες και να αναπτύσσω σχέσεις με ανθρώπους που δεν τις έκρυβαν. Δεν φοβόταν να κλονιστεί οποιαδήποτε πεποίθησή του, το επιδίωκε κιόλας, ενώ δεν διανοούνταν να αδικήσει άνθρωπο. Ανήκε πολιτικά στους Συντηρητικούς (Tories) και φανατικός Monarchist (βασιλόφρων). Στα πολιτικά με έπεισε. Σε όλα. Πριν από αυτόν ήμουν ένας «όπου γης και πατρίς» αφελής φιλελές. Προσπάθησε να με μάθει ιππασία και γκολφ, αλλά δεν με ενθουσίασαν. Προσπάθησε να με εισάγει και σε διάφορες συλλογικότητες, δεν ταίριαζαν όμως στον χαρακτήρα μου (αν δεν έχεις μια συλλογικότητα πίσω σου, λ.χ. Κόμμα, Εκκλησία, Μασωνία κοκ, δύσκολα προχωράς στην ζωή σου). Απολαμβάναμε τα πούρα του μπροστά στο τζάκι με υπέροχα Γαλλικά κρασιά. Συζητήσεις επί συζητήσεων: από τον Περικλή μέχρι τον Τσόρτσιλ και από τον ιδανικό Ομηρικό ήρωα μέχρι τον Old fashioned Gentleman. Πάντα καθοδηγούσε την συζήτηση: όχι σπρώχνοντάς με σε κάποιον μέγαρο σοφίας, αλλά οδηγώντας με στο κατώφλι του δικού μου μυαλού.
Ο Τζον υπήρξε ένας από τους πολλούς μέντορες του Μπόρις Τζόνσον και μου είχε πει πολύ πριν τον κάνουν Δήμαρχο Λονδίνου πως τον προόριζαν για ψηλά. Δεν μου είχε πει περισσότερα γι’ αυτόν, μου είχε πει όμως πολύ πριν το Brexit πως η Βρετανία θα έφευγε από την ΕΕ. Ο λόγος ήταν πως η υπάρχουσα Βρετανική ελίτ, πολλά μέλη της οποίας ήταν συνεχιστές αιώνων παράδοσης οικογενειακής, δεν ήθελαν να αντικατασταθούν από τους τυχάρπαστους της διεθνούς Liberal ελίτ που ελέγχουν όλα τα ΜΜΕ. Ήθελαν να επαναφέρουν την πολιτική σε ποιότητα ανθρώπων όπως αυτούς που είχαν στην Βουλή τέλη 19ου και αρχές 20ου αι. Μου είχε δώσει να διαβάσω πολιτικούς λόγους εκείνης της εποχής και δεν πίστευα στα μάτια μου πως κάποτε ακούγονταν τέτοιοι λόγοι από πολιτικούς. Η εντυπωσιακή απλότητα και το διανοητικό βεληνεκές τους θύμιζαν αρχαίους Έλληνες συγγραφείς. Ο τελευταίος αυτής της γενιάς θεωρούνταν ο Τσόρτσιλ.
Όταν πέθανε, πήγα στην κηδεία του και μετά η πρώην συναδέλφισσά μου με πήγε να παρακολουθήσω ένα debate, Greece vs Rome, όπου την Ελλάδα την υπερασπιζόταν ο Μπόρις Τζόνσον και την Ρώμη μια καθηγήτρια του Κέμπριτζ. Είχε δίκιο ο Τζον, το χιούμορ του, η out-of-the-box σκέψη του και o μη ορθοπολιτικός λόγος του, ήταν όλα προφανή. Δηλαδή, όλα όσα μισεί θανάσιμα η διεθνής Liberal ελίτ, που ελέγχει πλήρως την ΕΕ, και προάγει πολιτικούς νάνους όπως οι Γιούνκερ, Μέρκελ, Τούσκ, Μακρόν, Ολάντ κοκ. Ο Μπόρις είναι η προσπάθεια της Βρετανικής ελίτ να επαναφέρει την πολιτική εκεί που ανήκει: στους πολιτικούς γίγαντες.
Όσοι διαβάζουμε ιστορία γινόμαστε αναπόφευκτα συνωμοσιολόγοι.
ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΖΙΑΜΠΑΡΑΣ
