Στο Χονγκ Κονγκ λαμβάνει χώρα μια μεγάλη ανταρσία κατά της Κίνας, την οποία απειλεί να εκθέσει διεθνώς, αλλά και να την φέρει πάλι σε ευθεία αντιπαράθεση με όλη την Δύση. Η αιτία αυτής της ανταρσίας, φυσικά δεν είναι οι απλοί διαδηλωτές, οι οποίοι είναι προφανώς υποκινούμενοι (ποτέ οι απλοί στρατιώτες δεν γνωρίζουν τον πραγματικό λόγο που πολεμάνε), αλλά οι USA & UK που ακόμη έχουν πολύ μεγάλη επιρροή στο Χονγκ Κονγκ. Θυμίζουμε πως το Χονγκ Κονγκ υπήρξε για 150 χρόνια πρώην βρετανική αποικία και δόθηκε στην Κίνα το 1997, με την προϋπόθεση της αυτονομίας της για τα επόμενα 50 χρόνια. Τώρα με τις συνεχόμενες ταραχές, η Κίνα αντιμετωπίζει τον κίνδυνο η Δύση να ζητήσει ίσως κάποιο δημοψήφισμα που ουσιαστικά θα «έβαζε στο χρονοντούλαπο της ιστορίας» την συνθήκη Κίνας-Βρετανίας για το status του Χονγκ Κονγκ. Μεγάλη προσβολή για την Κίνα και την ιστορίας της. Γιατί όμως έπιασε ο πόνος την Δύση για το Χονγκ Κονγκ;
Λόγω του ότι ο Κιμ Γιονγκ Ουν δημιουργεί σοβαρά προβλήματα στην Δύση, η Δύση με την σειρά της πιέζει εκεί που μπορεί στο Χονγκ Κονγκ. Να δηλώσουμε εξ αρχής πως δεν υπάρχει Κιμ Γιογκ Ουν — είναι αχυράνθρωπος· πίσω του βρίσκεται η Κίνα. Αυτό αποδεικνύεται εύκολα: ποτέ δεν θα μπορούσαν 5 διεθνώς απομονωμένοι —οικονομικά, τεχνολογικά και επιστημονικά— βλάκες να αναπτύξουν μόνοι τους πυρηνικό πρόγραμμα. Παρ’ ότι αυτό είναι ηλίου φαεινότερο, δεν το έχουμε ποτέ ακούσει ή διαβάσει στα ΜΜΕ, ούτε κάποιος δυτικός πολιτικός τόλμησε να το αρθρώσει. Εξαίρεση ο Δονάλδος Τράμβιος (με ό,τι ασχολείται πραγματικά φέρνει τα πάνω κάτω ανακατεύοντας την τράπουλα)· πιέζοντας την Κίνα εμπορικά, έθεσε ως όρο την εξάλειψη του πυρηνικού κινδύνου που ακούει στο όνομα Κιμ Γιονγκ Ουν.
Πληροφορούμαστε βέβαια συνεχώς για: την «διαβολική» Ρωσία με τον «Τσάρο» της που χάκαρε τους Αμερικανούς ψηφοφόρους και αλλοίωσε την ψήφο τους· την «απάνθρωπη» Τουρκία με τον «Σουλτάνο» της που δεν σέβεται τα ατομικά δικαιώματα· την «διαβολική» Βενεζουέλα με τον «δικτάτορά» της που αφήνει τους πολίτες της να πεινάνε· και φυσικά το «ανάλγητο» Ισραήλ που βομβαρδίζει τα γυναικόπαιδα. Ποτέ όμως δεν ακούσαμε τι συμβαίνει στην Κίνα όσον αφορά: τις εργασιακές συνθήκες, τα ατομικά δικαιώματα, τους περιβαλλοντολογικούς όρους, και κυρίως την Δημοκρατία. Δεν υφίσταται καν στην Κίνα η έννοια της αντιπολίτευσης και των εκλογών (τα ίδια ακριβώς ισχύουν και στο Ιράν, το άλλο αγαπημένο παιδί των ΜΜΕ). Ουδείς στα ΜΜΕ αποκάλεσε ποτέ «αυτοκράτορα» τον Πρόεδρο της Κίνας, ο οποίος χαίρει πολύ μεγάλης εκτίμησης με πολυδιαφημισμένες ομιλίες υπέρ της Παγκοσμιοποίησης στα διεθνή Fora.
Γιατί όμως η Κίνα είναι στο απυρόβλητο όσον αφορά τα ΜΜΕ; Διότι ανήκει στους αγαπημένους εταίρους της διεθνούς Liberal Elite (πρώτος ο Αμερικανός Δημοκρατικός Μπέρνι Σάντερς την κατονόμασε έτσι) που ελέγχει εξ ολοκλήρου τα δυτικά ΜΜΕ. Το μεγαλύτερο μύθευμα στην Δύση είναι τα ανεξάρτητα και πλουραλιστικά ΜΜΕ. Τις τελευταίες δεκαετίες οι ηγέτες αυτής της ελίτ, προδίδοντας τις πατρίδες τους, μεταφέρουν τεχνογνωσία και πόρους από την Δύση στην Κίνα στο πλαίσιο της προώθησης της κοινωνικής ουτοπίας τους: κόσμος χωρίς σύνορα. Τον ίδιο μεταφυσικό σκοπό εξυπηρετούν και άλλες διεθνείς πολιτικές: η επιδοτούμενη λαθρομετανάστευση (εξομοιώνοντας πολίτη με κάτοικο)· το χωρίς δασμούς εμπόριο (άντε να ανταγωνιστείς τον Κινέζο που ζει με μια κούπα ρύζι την ημέρα)· η προώθηση της μητριαρχίας (τα περί ισότητας είναι μπούρδες· ο άνθρωπος είναι φύσει ιεραρχικό ον, αν δεν είναι ο άντρας θα είναι η γυναίκα). Αυτό δεν είναι η πρώτη φορά που συμβαίνει στην ιστορία, θυμίζω πως και οι ηγεσίες (όχι οι αγνοί αγωνιστές) των ευρωπαϊκών κομμουνιστικών κομμάτων έθεσαν κάποτε την ιδεολογία πάνω από την πατρίδα τους προς χάριν μιας άλλης κοινωνικής ουτοπίας.
Ο θαυμάσιος κινέζικος πολιτισμός όμως διαθέτει διπλωματική εμπειρία χιλιετηρίδων και όχι κάποιων δεκαετιών όπως η δυτική Liberal Elite. Γνωρίζει καλά λοιπόν πως ο διεθνής γεωπολιτικός ανταγωνισμός νομοτελειακά πάντα θα υπάρχει (η ηθική αφορά τα άτομα — όχι τα έθνη) και τα περί ανοιχτών συνόρων είναι για τους αφελείς, ανιστόρητους και αφιλοσόφητους. Έτσι για να μην εμπλακεί η ίδια η Κίνα σε έναν στρατιωτικό ανταγωνισμό με τις ΗΠΑ και χάσει τις προσόδους από την Δύση μέσω της Liberal Elite, κατασκεύασε τον αχυράνθρωπο της Βόρειας Κορέας να πιέζει αυτός στρατιωτικά τις ΗΠΑ. Κάποιοι θα σκεφτούν: «θεωρίες συνωμοσίας» — ωστόσο, οι μεγάλες αλλαγές στην ιστορία πάντα με συνωμοσίες γίνονται.
Το θέμα δεν είναι αν έχει γεωπολιτικά δίκιο ή άδικο η Κίνα — το θέμα είναι ποιοι ελέγχουν την πληροφόρηση στην Δύση· διότι έτσι, δεν ελέγχουν μόνο το πολίτευμα, αλλά και τον πολιτισμό.
ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΖΙΑΜΠΑΡΑΣ
