Του Βασίλη Στοϊλόπουλου
Αδιαμφισβήτητα οι αυγουστιάτικες πυρκαγιές στα τροπικά δάση της Λατινικής Αμερικής (και οι ακόμα μεγαλύτερες στην Αφρική) είναι μια οικολογική και ανθρωπιστική καταστροφή τεραστίων διαστάσεων. Παρόλα αυτά, μέσα σ’ ένα φορτισμένο και γεμάτο εμπάθειες συναισθηματικό κλίμα ακούγονται αλήθειες, μισές αλήθειες, αλλά και σκόπιμα ψέματα. Τρία χαρακτηριστικά παραδείγματα:
Η αλήθεια: Η συντελούμενη εξαφάνιση των ειδών. Πράγματι, είναι γεγονός ότι τα τροπικά δάση είναι ένας «κρυμμένος θησαυρός» χλωρίδας και πανίδας. Όπως γεγονός είναι και η σοβαρή απειλή να καταστραφεί ο πολιτισμός των γηγενών ινδιάνων των τροπικών δασών. Αυτό γίνεται όμως εδώ και δεκαετίες.
Η «μισή αλήθεια»: Στο τροπικό δάσος του Αμαζονίου παράγεται το 20% του οξυγόνου. Ενώ το ποσοστό αυτό σαν τάξη μεγέθους μπορεί να ισχύει, εν τούτοις σχεδόν ποτέ δεν αναφέρεται το γεγονός ότι τη νύχτα τα φυτά «εισπνέουν» οξυγόνο και «εκπνέουν» διοξείδιο του άνθρακα. Έτσι το σωστό ποσοστό παραγωγής οξυγόνου για τον Αμαζόνιο πρέπει να κυμαίνεται περίπου στο 6% και όχι στο 20%, οπότε δεν μπορούμε να μιλάμε για απόλυτη καταστροφή.
Το ψέμα: Οι χιλιάδες πυρκαγιές των τελευταίων εβδομάδων αποτελεί πρωτόγνωρο γεγονός στα τροπικά δάση. Κάθε χρόνο όμως, εδώ και δεκαετίες, υπάρχει «η σαιζόν των πυρκαγιών» στη διάρκεια της οποίας επίδοξοι «πυρομανείς», από τους φτωχοδιαβόλους της καθημερινής επιβίωσης μέχρι τις τεράστιες πολυεθνικές, ανάβουν σκόπιμα χιλιάδες φωτιές για απόκτηση γης σε μια χώρα όπου η αγροτική οικονομία είναι με απόσταση η σημαντικότερη πηγή εσόδων, είτε με πρόεδρο τον ακροδεξιό Μπολσονάρο είτε όχι. Από το 1970 μέχρι σήμερα το τροπικό δάσος του Αμαζονίου υποχώρησε κατά 20% υπέρ της αγροτικής οικονομίας.
Σε κάθε περίπτωση πάντως αλαζονικές συμπεριφορές αλά Μακρόν, στη βάση ενός υποκριτικού «μοραλισμού του κλίματος» και ενός υπερφίαλου περιβαλλοντικού ρομαντισμού, δεν πρόκειται να επηρεάσουν ανθρώπους σαν τον Μπολσονάρο (όπως και τα διάφορα λόμπι γαιοκτημόνων αλλά και της πλειοψηφίας των φτωχών Βραζιλιάνων) που είναι πεπεισμένοι ότι «ο πράσινος πνεύμονας» της γης, μεγαλύτερος σε έκταση από την Ευρώπη, ανήκει αποκλειστικά στη Βραζιλία η οποία θέλει να τον εκμεταλλευτεί οικονομικά για να προμηθεύει τους «αχόρταγους» Ευρωπαίους ατέλειωτες καραβιές με σόγια, κρέας και καλαμπόκι. Το ζήτημα είναι να πεισθεί η Βραζιλία ότι άπαντες οι δυνατοί του κόσμου την αποδέχονται πράγματι σαν κυρίαρχο κράτος και ότι κανείς δεν εποφθαλμιά τους ποικίλους θησαυρούς της, από τον ορυκτό της πλούτο μέχρι τον πλούτο των ειδών της. Μόνο σε αυτήν τη βάση μπορεί να υπάρξει συνεργασία και για τις φωτιές, καθώς και η ίδια η Βραζιλία έχει αποδεχτεί ότι μόνη της αδυνατεί να αντιμετωπίσει μια οικολογική καταστροφή τέτοιων αποκαλυπτικών διαστάσεων. Για το καλό του πλανήτη.
ΠΗΓΗ http://ardin-rixi.gr/archives/213081
