Η σιωπή της κυβέρνησης πνίγει τη δικαιοσύνη των Τεμπών
Η εικόνα ενός πατέρα να λιμοκτονεί έξω από τη Βουλή για να αποκαλυφθεί η αλήθεια για τον θάνατο του παιδιού του είναι από μόνη της καταδίκη μιας Πολιτείας που αποδεικνύεται ανίκανη να σταθεί στο ύψος των περιστάσεων. Ο Πάνος Ρούτσι, πατέρας του 22χρονου Ντένις που χάθηκε στο σιδηροδρομικό δυστύχημα των Τεμπών, συνεχίζει την απεργία πείνας και δίψας, απαιτώντας το αυτονόητο: να επιτραπεί η εκταφή του παιδιού του, ώστε να διαπιστωθεί με επιστημονικά δεδομένα η αλήθεια για τις συνθήκες του θανάτου του. Η κυβέρνηση παρακολουθεί αμέτοχη, οι αρμόδιες αρχές δηλώνουν «αναρμόδιες» και η Δικαιοσύνη κρύβεται πίσω από γραφειοκρατικές λεπτομέρειες.
Η πολιτική ευθύνη της κυβέρνησης
Η τραγωδία των Τεμπών δεν ήταν «ατύχημα». Ήταν το αποτέλεσμα διαχρονικής εγκατάλειψης, διαφθοράς και εγκληματικής αδιαφορίας. Η κυβέρνηση Μητσοτάκη φέρει τεράστιο μερίδιο ευθύνης διότι είχε πλήρη γνώση των προβλημάτων στη σιδηροδρομική ασφάλεια, αλλά επέλεξε να τα θάψει κάτω από επικοινωνιακές κορδέλες εγκαινίων. Το Υπουργείο Μεταφορών, ήδη από την προηγούμενη θητεία, δεσμευόταν για πλήρη λειτουργία των συστημάτων τηλεδιοίκησης και ασφαλείας. Στην πράξη, όμως, η γραφειοκρατία και η διαπλοκή με εργολάβους άφησαν τους σταθμάρχες να λειτουργούν «στα τυφλά».
Η παραίτηση του Κώστα Καραμανλή μετά το δυστύχημα δεν λειτούργησε ως ανάληψη ευθύνης αλλά ως πολιτική κίνηση διαχείρισης της οργής. Σήμερα, με τις οικογένειες να αγωνίζονται για δικαιοσύνη, η κυβέρνηση σιωπά, αδιαφορώντας για το γεγονός ότι το ίδιο της το κράτος διέπραξε εγκληματική αμέλεια.
Η στάση του Αρείου Πάγου
Η σημερινή ανακοίνωση του Αρείου Πάγου, σύμφωνα με την οποία δεν έχει «δικαίωμα παρέμβασης» στην υπόθεση εκταφής, αποτελεί μνημείο θεσμικής αναλγησίας. Ενώ 82 συγγενείς θυμάτων ζητούν με επίσημο υπόμνημα την επανεξέταση του φακέλου, το ανώτατο δικαστήριο αρκείται να επικαλείται τυπικότητες. Με μια ψυχρή διατύπωση «αναρμοδιότητας» ουσιαστικά δηλώνει ότι οι οικογένειες είναι μόνες απέναντι στο κράτος.
Δεν πρόκειται μόνο για νομικό ζήτημα. Είναι πρωτίστως πολιτικό και ηθικό. Όταν η Δικαιοσύνη λειτουργεί με ρυθμούς χελώνας και με τυπικές παραπομπές, τότε δεν αποδίδει δικαιοσύνη αλλά νομιμοποιεί την ατιμωρησία. Ο Άρειος Πάγος όφειλε να σταθεί στο ύψος της κοινωνικής απαίτησης και να στείλει σαφές μήνυμα ότι η αλήθεια δεν μπορεί να παρακαμφθεί.
Ο ρόλος των υπουργείων και η πολιτική συγκάλυψη
Η ευθύνη δεν περιορίζεται στο Υπουργείο Μεταφορών. Το Υπουργείο Δικαιοσύνης επέλεξε διαρκώς να «σέβεται» τη διάκριση των εξουσιών, χωρίς όμως να διασφαλίζει ότι η διαδικασία διεξάγεται με διαφάνεια και πληρότητα. Το Υπουργείο Προστασίας του Πολίτη παρέμεινε σιωπηλό για την επιχειρησιακή προετοιμασία και την καθυστέρηση στην έρευνα, ενώ το Μέγαρο Μαξίμου επικεντρώθηκε αποκλειστικά στην επικοινωνιακή διαχείριση.
Η υπόθεση των Τεμπών αποδεικνύει ότι η κυβέρνηση δεν αντιμετωπίζει τις οικογένειες των θυμάτων ως πολίτες που δικαιούνται απαντήσεις, αλλά ως έναν «ενοχλητικό θόρυβο» που πρέπει να σβήσει με τον χρόνο. Γι’ αυτό και η εικόνα ενός πατέρα που καταρρέει μπροστά στη Βουλή είναι πιο ισχυρή από κάθε κυβερνητική δήλωση.
Ηθική χρεοκοπία της εξουσίας
Η τραγωδία των Τεμπών δεν είναι πια απλώς ένα σιδηροδρομικό δυστύχημα. Είναι η απόδειξη ότι το κράτος και η κυβέρνηση απέτυχαν να προστατεύσουν τη ζωή των πολιτών και στη συνέχεια απέτυχαν να προστατεύσουν την αλήθεια. Η απεργία πείνας του Πάνου Ρούτσι δεν είναι μόνο μια προσωπική κραυγή πόνου· είναι η φωνή μιας κοινωνίας που βλέπει ότι η εξουσία λειτουργεί για τον εαυτό της και όχι για τους πολίτες.
Ο Κυριάκος Μητσοτάκης και η κυβέρνησή του δεν μπορούν να συνεχίσουν να κρύβονται πίσω από θεσμικές δικαιολογίες. Έχουν πολιτική και ηθική υποχρέωση να διασφαλίσουν ότι η έρευνα θα ολοκληρωθεί με πλήρη διαφάνεια και ότι οι ευθύνες θα αποδοθούν. Διαφορετικά, η σιωπή τους θα καταγραφεί στην ιστορία ως η πιο κυνική μορφή συγκάλυψης.
