Η προαναγγελία της εκδήλωσης και οι εξελίξεις καθώς συνέβαιναν-σε πραγματικό χρόνο, καθώς και το βίντεο κ φωτογραφίες από την πραγματοποίηση της εκδήλωσης, παρατέθηκαν ήδη εδώ.
Κριτική 1η:
Η ΧΑΡΑ ΤΩΝ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΤΩΝ ΓΙΑ ΤΗΝ ΔΙΑΣΠΑΣΗ ΤΩΝ ΑΓΩΝΙΣΤΩΝ, ΣΤΗΝ ΑΝΤΙΜΕΤΩΠΙΣΗ ΤΟΥ ΑΝΤΙΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΤΙΚΟΥ ΑΓΩΝΟΣ, ΔΕΝ ΘΑ ΚΡΑΤΗΣΗ ΠΟΛΥ. ΣΤΙΣ ΠΡΑΞΕΙΣ ΤΩΝ ΑΠΟΣΤΟΛΩΝ ΑΝΑΦΕΡΟΝΤΑΙ ΤΕΤΟΙΕΣ ΔΙΕΝΕΞΕΙΣ, ΠΟΥ ΛΥΝΟΝΤΑΝ ΜΕ ΠΝΕΥΜΑ ΘΕΟΥ.
Οἱ Ὀρθόδοξοι χριστιανοί ἀγωνιοῦν γιὰ τὴν προδοσία τῆς Ὀρθοδόξου Πίστεως ποὺ ἀσυνείδητοι ἱεράρχες καὶ πορωμένη πατριάρχες προχωροῦν στὶς τάξεις τῶν σκοτεινῶν δυνάμεων των αἰρετικῶν καὶ τῶν διαφόρων σατανικῶν θρησκειῶν, ἑνώνονται μ’ αὐτὲς γιὰ νὰ πολεμήσουν ἐσωτερικὰ τὴν ΜΙΑΝ ΑΓΙΑ ΑΠΟΣΤΟΛΙΚΗΝ ΚΑΙ ΚΑΘΟΛΙΚΗΝ ΕΚΚΛΗΣΙΑ, ΠΟΥ ΕΙΝΑΙ Η ΟΡΘΟΔΟΞΙΑ.
Ἡ μεγάλη αἴθουσα NOUVELLE τῶν 1000 θέσεων ἦταν μικρὴ γιὰ νὰ χωρέση τοὺς ἀγωνιζομένους χριστιανοὺς, ποὺ προσήρθαν ἀπ’ ὅλο τῶν κόσμο ἐθελοντὲς στὸν μεγάλο ἀγῶνα.
Ἡ προσωρινη διένεξη μεταξύ τῶν πατέρων, ἴσως ἔκανε καὶ κάποιο καλό, γιατί δὲν θὰ μποροῦσε νὰ χωρέση τὸν ὑπερδιπλάσιο κόσμο, ποὺ θὰ προσέρχονταν. Οἱ καρέκλες τῆς αἰθούσας δὲν κάλυπταν τοὺς πιστούς καὶ οἱ διάδρομοι ἦταν γεμάτοι.Τὴν ἐπόμενη φορὰ θὰ πρέπει νὰ βρεθῇ μεγαλύτερος χωρος.
Οἱ Ὀρθόδοξοι χριστιανοί ἐνημερώνονται καὶ ἑτοιμάζονται γιὰ τὸν μεγάλο ἀγώνα. ῾Ἡ πίστη στὸ Χριστό καὶ στὴν Ἁγία του Ἐκκλησία θὰ θριαμβεύση γιὰ πολυοστὴ φορά καὶ οἱ ἐχθροί του θὰ τρυπώσουν στὶς σατανικὲς στοές του καὶ τὸ πανηγύρι τους θὰ τελειώση μιὰ για πάντα. Γιατί ἡ τελικὴ νίκη μᾶς τὸ βεβαιώνει ἡ Ἀποκάλυψη ἀνήκει στὸν Χριστό.
Κριτική 2η:
Οι ιερωμένοι (π.Θεόδωρος Ζήσης, π.Νικόλαος Μανώλης κλπ) πιστεύουμε ότι αποφάσισαν να εφαρμόσουν μια δική τους αποτείχιση:
οι ίδιοι να μην μνημονεύουν τον μητροπολίτη Άνθιμο, αλλά ταυτόχρονα τόσο οι ίδιοι όσο και τα πνευματικά τους παιδιά να “λειτουργούνται” κανονικά στους ναούς όπου μνημονεύεται.
Μα τότε ποια διακοπή μνημόνευσης εφαρμόζουν;
Αυτονόητο ήταν οι αγιορείτες πατέρες να μην δεχθούν μια τέτοια άποψη ως “διδασκαλία” στην ημερίδα (στα συμπεράσματα της).
Διευκρινίζουμε ότι άλλο ένας πνευματικός για λόγους οικονομίας να επιτρέπει σε έναν πιστό κάτι (αναλαμβάνοντας προσωπικά ο ίδιος ως πνευματικός την ευθύνη γι αυτό),
και άλλο να γίνεται η “οικονομία” κανόνας.
Η προτροπή τους να πηγαίνουν οι πιστοί σε “ευλαβείς” κληρικούς (που όμως συνεχίζουν να μνημονεύουν) είναι τουλάχιστον φαιδρή.. και σε καμία περίπτωση δεν εφαρμόζει την “διακοπή μνημόνευσης” και δεν “αποτειχίζει” το σώμα της εκκλησίας από τους αιρετικούς. Όλα αυτά δεν έχουν καμία σχέση με όσα έκαναν οι Άγιοι Πατέρες μας προς τους αιρετικούς επισκόπους και Πατριάρχες.
(αποτειχίζω= δημιουργώ τοίχο προστασίας, μέσα στην μάντρα=εκκλησία, για να προστατευθώ από τον μολυσμό της αίρεσης.
Αφού στην εκκλησία μας η αίρεση σχετίζεται από τον επίσκοπο που μνημονεύεις (θεωρείται ότι έχεις την ίδια πίστη με αυτόν), τότε φυσικά οφείλεις να διακόψεις κάθε μνημόνευση του αιρετικού επισκόπου σου).
Ακολουθεί η κριτική του θεολόγου κ.Σημάτη :
Ὁ π. Νικόλαος Μανώλης ἔκανε μιὰ δήλωση στὴν «Κατάνυξι» (τὸ ἱστολόγιο ποὺ τὸν ἐκφράζει) σχετικὰ μὲ τὴν Ἡμερίδα στὴν Θεσσαλονίκη γιὰ τὴν καταδίκη τῆς Κολυμπαρίου Συνόδου.
Ἔγραψε:
Το θέμα είναι πάρα πολύ σοβαρό και ο πειρασμός πάρα πολύ μεγάλος.
Ευχαριστούμε Τον Θεό που μας προφύλαξε από το να παραστούμε στην ημερίδα.
Οι λόγοι είναι θεολογικοί και πάρα μα πάρα πολύ σοβαροί που έχουν σχέση με την Σωτηριολογία.
Εμείς στηρίξαμε την ημερίδα και προσωπικά με μεγάλη προσπάθεια, αφού πρωτίστως είχαμε συνάντηση μαζί με τους αγιορείτες και αποφασίσαμε ορισμένα πράγματα και δώσαμε τα χέρια. Όμως σήμερα, εντελώς απρόκλητα άλλαξαν τη συμφωνία και μας έφεραν (τον π. Θεόδωρο Ζήση και μας τους υπόλοιπους) προ τετελεσμένων θεωρώντας πως τελευταία ημέρα και μάλιστα μετά από τόση προετοιμασία, δε θα μπορούσαμε ίσως να κάνουμε πίσω.
Όμως Ο Κύριος μας φώτισε και αντισταθήκαμε.
Όλοι όσοι γράφουν και κατηγορούν δεν γνωρίζουν την ανατριχιαστική πραγματικότητα που θα την αναλύσω σε προσεχή μου Ομιλία”. (Ἐδῶ)
Ἂς ὑποθέσουμε ὅτι στὴν συνεννόηση ποὺ ἔκαναν ὁ π. Θεόδωρος καὶ ὁ π. Νικόλαος μὲ τοὺς Ἁγιορεῖτες, οἱ τελευταῖοι κάτι «άλλαξαν από τη συμφωνία». Τὸ ἐρώτημα εἶναι: ἡ «συμφωνία» εἶχε νὰ κάνει μὲ τὴν Ἁγιοπατερική μας Παράδοση; Δηλαδή, «συμφώνησαν» κι οἱ δυὸ πλευρὲς νὰ βάλουν «νερό στὸ κρασί» τους; Αὐτό, ὡς ἐκδοχή, φαίνεται ἀδιανόητο καὶ μεμπτό (ἂν ἰσχύει) καὶ γιὰ τὶς δύο πλευρές· εἴτε ἔβαλαν κι οἱ δυὸ «νερὸ στὸ κρασί» τους, εἴτε ἀνέχτηκαν τὸ «νερωμένο» κρασὶ τοῦ ἄλλου. Γι’ αὐτὸ δὲν πιστεύουμε ὅτι αὐτὸ ἐννοεῖ ὁ π. Νικόλαος.
Τότε, τί ἐννοεῖ; Γιατί δὲν δίνει νὰ καταλάβουμε μὲ δυὸ λόγια τὴν αἰτία αὐτῆς τῆς ἀναδίπλωσης; Βέβαια ἐμᾶς, πέρα ἀπὸ τὶς προσωπικὲς αὐτὲς συμφωνίες, μᾶς ἐνδιαφέρει ἡ οὐσία.
Ἐπειδή, λοιπόν, παρακολουθοῦμε χρόνια τώρα τὶς θέσεις τοῦ π. Θεοδώρου καὶ τοῦ π. Νικολάου, καὶ ἐπειδὴ κάτι ὑπαινίσεται ὁ π. Γαβριὴλ ὁ Ἁγιορείτης στὸ μόλις ἀναρτηθὲν «Κατ’ ἐπεῖγον Μήνυμά» του (εδώ), ὑποθέτουμε ὅτι ἡ διαφωνία εὑρίσκεται στὸ θέμα ὅτι οἱ μὲν ζητοῦν τὴν Ἀκρίβεια, δηλαδὴ τὴν διακοπὴ μνημοσύνου μὲ τοὺς Οἰκουμενιστὲς καὶ ὅσους ἀποδέχονται τὶς
ἀποφάσεις τῆς Κολυμπαρίου Συνόδου, οἱ δὲ ζητοῦν τὴν ἐφαρμογὴ τῆς Οἰκονομίας, δηλαδή, να διακόψουν τὴν κοινωνία μὲ τὸν Ἐπίσκοπό τους, ἀλλὰ νὰ κοινωνοῦν μὲ ἄλλους Ἐπισκόπους καὶ ἱερεῖς ποὺ ὑπάγονται καὶ σὲ Οἰκουμενιστὲς Ἐπισκόπους!
Γράφει ὅμως ὁ γ. Γαβριήλ:
«Οἱ ἅγιοι πατέρες μας ἐζήτησαν τήν ἀκρίβεια τῶν ἀποφάσεων τῶν συνόδων ἀλλά καί τήν οἰκονομία στό πρακτέο τῆς ζωῆς».
Αὐτό, μᾶλλον, σημαίνει:
Οἱ ἀποφάσεις ποὺ θὰ παρθοῦν στὴν Ἡμερίδα, πρέπει νὰ ἐκφράζουν τὴν Ἀκρίβεια, ἀλλὰ μπορεῖ νὰ ὑπάρχει Οἰκονομία στὴν κάθε ἐπὶ μέρους περίπτωση τῶν πιστῶν, ποὺ ἔχουν λόγους νὰ μὴν μποροῦν νὰ ἐφαρμόσουν τὴν Ἀκρίβεια.
Διότι πράγματι· ἡ Ἡμερίδα πραγματοποιεῖται γιὰ τὴν καταδίκη τῆς Κολυμπαρίου Συνόδου.
Ἡ καταδίκη, ὅμως, τῆς Συνόδου τῆς Κρήτης, σημαίνει τουλάχιστον καὶ ἀπομάκρυνση ἀπὸ ἐκείνους ποὺ ψήφισαν τὶς ἀποφάσεις της· σημαίνειἀπομάκρυνση ἀπὸ τοὺς Ἐπισκόπους τῆς Ἱ. Συνόδου τῆς Ἱεραρχίας τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος, ποὺ ἀποδέχτηκαν τὶς ἀποφάσεις,σύμφωνα μὲ τὰ γραφέντα ἀπὸ τὸν π. Θεόδωρο Ζήση:
«Τώρα ὅμως μετὰ τὴν θετικὴ ἀποτίμηση καὶ ἀποδοχὴ ἀπὸ τὴν Σύνοδο τῆς Ἱεραρχίας τῆς Ἑλλάδος καὶ ἀπὸ τὴν Διαρκῆ Ἱερὰ Σύνοδο τῆς ψευδοσυνόδου τῆς Κρήτης, …ἀκόμη καὶ οἱ ἱερεῖς τῆς παλαιᾶς Ἑλλάδος, ὅπου οἱ ἀρχιερεῖς μνημονεύουν μόνο τὴν Ἱερὰ Σύνοδο, ἔχουν τὸ κανονικὸ δικαίωμα νὰ διακόψουν τὸ μνημόσυνο τοῦ οἰκείου ἐπισκόπου, διότι δὲν ἀντέχει ἡ ἱερατική τους συνείδηση νὰ τὸν ἀκούουν νὰ ψεύδεται μέσα στὴν Ἐκκλησία καὶ νὰ λέγει,«“Ἐν πρώτοις μνήσθητι Κύριε τῆς Ἱερᾶς ἡμῶν Συνόδου τῆς ὀρθοτομούσης τὸν λόγον τῆς σῆς ἀληθείας”». (Ἐδῶ).
Ἂν δὲν συμβεῖ αὐτό, εἶναι φανερὴ ἡ ἀντίφαση: Πῶς εἶναι δυνατὸν νὰ καταδικάζεις τὴν Σύνοδο καὶ νὰ κοινωνεῖς ταυτόχρονα μὲ τοὺς καταδικασθέντας;
Πῶς εἶναι δυνατὸν νὰ θεωρεῖς ὅτι τὰ ἀναθέματα ἀξίζουν σὲ ὅσουςἀναγνωρίζουν ὡς Ἐκκλησίες τὶς Ὁμολογίες τοῦ Π.Σ.Ε. καὶ ταυτόχρονα να κοινωνεῖς μὲ αὐτούς;
Καὶ ἀλλοῦ γράφει ὁ π. Θεόδωρος:
«Τοὺς ἀναγνωρίζουμε (τοὺς Προτεστάντες τοῦ Π.Σ.Ε.) ὡς Ἐκκλησίες. Ἑπομένως τὰ ἀναθέματα ἰσχύουν καὶ γιὰ τοὺς δικούς μας, οἱ ὁποῖοι συμμετέχουν στὸ Π.Σ.Ε. Διότι, ὅποιος κοινωνεῖ μὲ τοὺς Εἰκονομάχους, ὅποιος ἔχει κοινωνία μὲ τοὺς Προτεστάντες, καὶ γι΄ αὐτὸν ἰσχύουν τὰ ἀναθέματα αὐτά, καὶ γι’ αὐτὸ φοβοῦνται, γιατὶ ἀναθεματίζουν οἱ ἴδιοι τοὺς ἑαυτούς τους».(Ἐδῶ).
Πῶς εἶναι, ἐπίσης, δυνατὸν νὰ καταδικάζεις τὶς ἀποφάσεις καὶ συμφωνίες στὸ Μπάλαμαντ, στὸ Πόρτο Ἀλέγκρε, στὸ Πουσὰν καὶ ἀλλαχοῦ, καὶ νὰ κοινωνεῖς μὲ ὅσους τὶς ἀποδέχονται;
Πῶς εἶναι δυνατὸν νὰ διδάσκεις ὅτι πρέπει (ἢ μᾶλλον ὅτι ἔπρεπε) νὰ εἶχε γίνει ἀπὸ καιρὸ ἡ διακοπὴ Μνημοσύνου τοῦ Πατριάρχη Βαρθολομαίου καὶ ταυτόχρονα νὰ ἐκκλησιάζεσαι σὲ Ἱ. Ναοὺς ποὺ μνημονεύεται ὁ κ. Βαρθολομαῖος, ὅπως ἔκανε ὁ π. Θεόδωρος, ἐκκλησιασθείς (μετὰ τὴν διακοπὴ μνημοσύνου τοῦ μητροπολίτη Θεσσαλονίκης Ἄνθιμου) στὸ Μοναστήρι τῆς Γουμένισσας;
Πῶς εἶναι δυνατὸν νὰ διακόπτεις τὸ μνημόσυνο τοῦ Θεσ/κης Ἄνθιμου καὶ νὰ ἐκκλησιάζεται ὁ π. Νικόλαος στὴν Ἐκκλησία ποὺ μνημονεύεται ὁ κ. Ἄνθιμος;
Δὲν μετατρέπεται ἔτσι ἡ Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ σὲ Ἐκκλησία δύο ταχυτήτων; Δὲν ἀλλοιώνεται, ἔτσι ἡ Ὀρθόδοξη Παράδοση;
Δὲν γνωρίζουν ὅτι ἡ Οἰκονομία ἔχει ὅρια; Δὲν γνωρίζουν ὅτι μποροῦν νὰ «οἰκονομήσουν» ὡς πνευματικοὶ κάποιον πιστό, ὁ ὁποῖος ἔχει δυσκολία νὰ ἐφαρμόσει τὴν Ἀκρίβεια, ἀλλὰ δὲν ἔχουν δικαίωμα νὰ θέλουν σὲ Ἡμερίδα, νὰ ἐπιβάλλουν ὡς Ἀκρίβεια καὶ «ὁδὸ» πορείας, τὴν Οἰκονομία;
