Οι φαιδροί ισχυρισμοί των Δυτικών, σχετικά με την υποτιθέμενη ρίψη χημικών από τις δυνάμεις του Bashar Hafez al-Assad στην Συρία, είναι τόσο εξόφθαλμα ψευδείς και ανυπόστατοι, που κανένας άνθρωπος στην υφήλιο, έστω στοιχειωδώς σκεπτόμενος, δεν μπορεί να τους αποδεχθεί.
Ο Trump αμέσως μετά από την ανάληψη των καθηκόντων του αποδείχθηκε ο “Τσίπρας των ΗΠΑ”. Δεν τήρησε καμία από τις προεκλογικές του εξαγγελίες και, κυρίως, τίποτε από ό,τι είχε προαναγγείλει στο φλέγον ζήτημα των σχέσεων των ΗΠΑ με την Ρωσία, που σχετίζονται άμεσα με την ειρήνη στον πλανήτη.
Η προβοκατόρικη ενέργεια των Δυτικών στην Συρία δυσχεραίνει ακόμα περισσότερο τις ήδη κλονισμένες διεθνείς ισορροπίες και οδηγεί τα πράγματα με γοργό ρυθμό προς την γενικευμένη σύρραξη, που από ό,τι φαίνεται είναι το ζητούμενο για το παγκόσμιο καπιταλιστικό οικονομικό σύστημα. Είναι ηλίου φαεινότερο πως ο Bashar Hafez al-Assad δεν είχε κανένα λόγο να προβεί σε μία ενέργεια σαν αυτή, ειδικά σε μία περίοδο όπου ήταν ορατή μια συμφωνία κατάπαυσης του πυρός αλλά και τερματισμού των αναταραχών στην πατρίδα του.
Ο Trump, ωστόσο, αποδείχθηκε άτολμος και κατευθυνόμενος, ακριβώς όπως είναι οι προδιαγραφές του Δυτικού πολιτικάντη. Πάνω από όλα, όμως, πούλησε φθηνά τις προσδοκίες των πατριωτών Αμερικανών, που αποζητούσαν ένα πρόεδρο αν όχι ισάξιο, παραπλήσιο του Reagan.
Στις μέρες μας αποδεικνύεται περίτρανα το παγκόσμιο έλλειμμα ηγεσίας. Πάντως αυτό το γεγονός δεν είναι ούτε τυχαίο, ούτε ανεξήγητο. Η εποχή μας είναι η πλέον υπερφίαλη και η πιο αντίθεη από όλες του παρελθόντος. Όμως, είναι γεγονός αναμφισβήτητο πως δεν υπήρξε ποτέ πραγματικός ηγέτης, που ήταν άθεος και πολύ περισσότερο που ήταν αμοραλιστής, εγωκεντρικός και αδίστακτος.
Στην Ελλάδα, οι προηγούμενες γενιές τουλάχιστον, γαλουχηθήκαμε με το παράδειγμα του Μεγάλου Κωνσταντίνου, του Μεγάλου Θεοδοσίου Α’, του Ιουστινιανού Α’, του Αγ. Νικηφόρου Β’ Φωκά, του Αγ. Ιωάννου του Βατάτζη και του Ιωάννη Α. Καποδίστρια. Το κοινό τους γνώρισμα; Η ακράδαντη πίστη τους στον Θεό.
Στην σημερινή Ελλάδα, δυστυχώς, ασχολούμαστε με το τι λέει και το πώς ζει μία μειοψηφία παρανοϊκών και διανοητικά καθυστερημένων, που επειδή αδυνατούν να συλλάβουν την έννοια του Θεού καταλήγουν στο αυθαίρετο και παντελώς ανόητο συμπέρασμα του ότι … δεν υπάρχει Θεός!
Ποια ελπίδα, άραγε, μπορεί να έχει ένας τόπος, που του επιβάλλεται δια της βίας μια τόσο προβληματική και κοινωνικά απροσάρμοστη μειοψηφία;
Του Μ. Βολουδάκη
