Αυτό που συμβαίνει στη Συρία είναι άνευ προηγουμένου. Ο ΟΗΕ ανακοίνωσε ότι δεν υπάρχουν σαφείς αποδείξεις ότι για τον θάνατο 72 αμάχων με χημικά όπλα ευθύνεται το καθεστώς Άσαντ, ενώ η Δύση είναι πεπεισμένη ότι το συριακό καθεστώς έριξε τα χημικά.
Χρησιμοποιώντας τη λογική, θεωρώ ότι κανένας δεν θα ήταν τόσο ανόητος ώστε να ρίξει χημικά όπλα σε αμάχους, ειδικά σε μία περίοδο που η πλάστιγγα γέρνει προς το μέρος του. Ο Άσαντ νικάει, χάρη στη βοήθεια των Ρώσων, σε όλα τα μέτωπα, έχει ανακαταλάβει σημαντικές πόλεις και εκδίωξε τους τζιχαντιστές από πολλές νευραλγικές περιοχές. Επομένως, δεν είχε κανέναν απολύτως λόγο να δώσει εντολή για βομβαρδισμό αμάχων και να απολέσει όλα όσα κέρδισε το τελευταίο διάστημα.
Προσωπικά, πιστεύω ότι ο βομβαρδισμός έπεσε πολύ βολικά σε μία περίοδο όπου ο Άσαντ μαζί με τους συμμάχους του (λέγε με Ρωσία και Ιράν) παγίωσαν μία κατάσταση στη Συρία που απειλούσε τα στρατηγικά συμφέροντα της Δύσης. Με τον βομβαρδισμό των αμάχων δόθηκε η καλύτερη αφορμή για να παρέμβει η Δύση.
Και τώρα τι βλέπουμε; Τώρα βλέπουμε τους μεγάλους φιλάνθρωπους της περιοχής, τη Σαουδική Αραβία, την Τουρκία και το Ισραήλ να ζητούν την πτώση του Άσαντ ακόμα και με στρατιωτικά μέσα.
Αντιλαμβανόμενος ότι στη Συρία παίζεται ένα μεγάλο γεωπολιτικό παιχνίδι με παγκόσμιους και περιφερειακούς παίκτες, επομένως κάθε πλευρά υπηρετεί τα συμφέροντά της και δεν υπάρχει το δίπολο “καλός – κακός”, το μόνο που έχω να πω είναι ότι κάθε αθώα ψυχή που δολοφονείται για την εξυπηρέτηση γεωπολιτικών συμφερόντων είναι ένα ανάθεμα στον πολιτικό πολιτισμό της εποχής μας (λέγε με Democracy).
