Ποιος Hulk Hogan; O πραγματικός σταρ/ ήρωας του wrestling, επί 27 χρόνια, υπήρξε ο Mark Calaway. Μέσα στο ρίνγκ και στα αποδυτήρια, μπροστά και πίσω από την κάμερα.
Δέος και συγκίνηση. Τέλος εποχής. Κάτι που κανείς δεν πίστευε ότι θα δει. Αυτό αισθάνθηκαν εκατομμύρια φαν του αθλήματος (o ‘επιστημονικός’ όρος είναι, πλέον, sports entertainment) τη στιγμή, στα πλαίσια της πρόσφατης Wrestlemania, που ο 52χρονος Τεξανός, έχοντας μόλις χάσει από τον Roman Reigns, έβγαλε το καπέλο του, το χαρακτηριστικό παλτό του, τα MMA τύπου γάντια του και τα άφησε στη μέση του ρινγκ.
https://www.youtube.com/watch?v=jbqegix3pmI
Στη συνέχεια ο The Phenom, όπως τον ονόμασαν -μεταξύ άλλων- ‘αγαπησιάρικα’ οι φαν του για να τονίσουν τη διαχρονικότητά του, φίλησε τη γυναίκα του (η No3 αν δεν απατώμαι) ανέβηκε στη ράμπα, σήκωσε το χέρι του και εξαφανίστηκε πίσω στην κόλαση από όπου και υποτίθεται ότι εμφανίστηκε.
Ένας υπέροχος τρόπος να μπει τελεία σε μια μεγαλειώδη καριέρα ενός γεννημένου showman (και προικισμένου αθλητή) που πάντοτε ήξερε πως να εντυπωσιάζει (έχουν μείνει θρυλικές οι είσοδοι του) και να γεμίζει ‘τρόμο’, αυτό δηλαδή που ήταν το trademark του, στις καρδιές του κοινού και των αντιπάλων.
Ναι, το ξέρω, ο δίμετρος Τεξανός μπασκετμπολίστας (έπαιζε θέση center), που έφτασε μια ανάσα από το να κάνει καριέρα στη Ευρώπη πριν τον κερδίσει το wrestling, δεν φορούσε ποτέ κανονική μάσκα, σε καμία από τις διάφορες φάσεις που έχει περάσει ο χαρακτήρας του (όλες είχαν σχέση με τον τρόμο, εκτός από την μηχανόβια American Bad Ass φάση του).
Ήταν όμως από τους λίγους, ως 120% επαγγελματίας, που ποτέ δεν έβγαινε εκτός χαρακτήρα. Ούτε καν όταν ταξίδευε από το ένα μέρος στο άλλο. Ήταν πάντοτε ο Undertaker, ακόμη και αν το φωτάκι στην κάμερα ήταν σβηστό.
Μοναδική εξαίρεση, πέρα φυσικά από το σπίτι του, τα αποδυτήρια. Εκεί μετατρεπόταν στον δικαστή. Εκείνον που μοίραζε ποινές και φρόντιζε ώστε οι νέοι παλαιστές να συμμορφώνονται με τους άγραφους κανόνες του αθλήματος που υπηρετούσε. Ένας από τους οποίους, έτσι για να έχεις μια αίσθηση, είναι το να μην κάνουν παρέα με αυτούς που γράφουν τα σενάρια για τον κάθε χαρακτήρα και τις μεταξύ τους μάχες.
Δεν είναι τυχαία η χρήση της λέξης ‘υπηρετούσε’. Γιατί ο Undertaker πάντοτε έβαζε τον εαυτό του και τον εγωισμό του στην μπάντα για το γενικότερο καλό. Δεν έκανε ντιβισμούς και κόνξες. Ήταν εκείνος π.χ. που δεν είχε κανένα πρόβλημα να χάσει με τον πιο ταπεινωτικό τρόπο από τον ανερχόμενο Rock όταν έκρινε ότι ήρθε η ώρα να γεννηθεί ο επόμενος σούπερσταρ. Κάτι που του είπε και του ίδιου.
Προσοχή. Ο Mark, μεγάλος φαν του boxing και του MMA και μαυροζωνάτος στο jiu-jitsu με δάσκαλο τον Rolles Gracie, το μεγαλύτερο αθλητικό προσόν του οποίου ανέκαθεν υπήρξε ότι ήταν πάντα πολύ γρήγορος για το ύψος του, δεν ήταν το καλύτερο παιδί εκεί έξω.
Ειδικά στα 90s όταν έπαιρνε, όπως πολλοί συνάδελφοί του, στη σβάρνα τα strip clubs μαζί με τον Snake Roberts καταναλώνοντας τεράστιες ποσότητες από το αγαπημένο του Jack Daniels με αποτέλεσμα -περισσότερες από μια φορές- να του κάνουν πλύση στομάχου στο νοσοκομείο και, μια ώρα μετά, να είναι στο ρινγκ και να παλεύει.
Ενώ από τις διάφορες ιστορίες/ αστικούς μύθους που κυκλοφορούν, ξεχωρίζουν η φοβία που έχει για τα αγγούρια, ο εκφοβισμός που άσκησε στο Shawn Michaels όταν άρχισε να πολυκουνιέται, εκείνη η φορά, πίσω στο 2010, που πήρε κυριολεκτικά φωτιά μπαίνοντας στο ρινγκ αλλά συνέχισε και, φυσικά, το ότι απείλησε να απαγάγει την 16χρονη Jenna Jameson, κάτι που η ίδια ανέφερε (μαζί με το πόσο την τρόμαζε) στην αυτοβιογραφία της.
Η αλήθεια είναι ότι τον θυμάμαι από τότε που εκείνος ξεκινούσε, πίσω στο 1990, και εγώ ήμουν πιτσιρικάς 15 ετών. Ήταν με διαφορά ο αγαπημένος μου κακός (σ.σ. έχει υπάρξει και ήρωας, αλλά αυτό επιλέγω να το ξεχάσω) σε όλο το πανηγύρι αυτό και ο μοναδικός τις λαβές του οποίου ψιλο-προσπαθούσα να αντιγράψω.
Αργότερα οι δρόμοι μας χώρισαν, αφού εγώ σταμάτησα να παρακολουθώ wrestling (άρα δεν τον πρόλαβα στις υπόλοιπες μεταμορφώσεις του-Western Mortician, Original Deadman, Lord of Darkness, Big Evil). Όμως η είδηση για το τέλος της καριέρας του μου έφερε ένα κόμπιασμα στο λαιμό.
Δεν πρόκειται να υιοθετήσω -ούτε καν για click bait λόγους- την άποψη του δημοσιογράφου της Telegraph που τον θέλει να είναι ‘The world’s greatest sportsman’. Ούτε να αναφερθώ με ‘δέος’ στο σερί 21 νικών που είχε στο WrestleMania (γνωστό και ως The Streak).
Απλώς προσυπογράφω το Complex που εύστοχα επισήμανε ότι ο χαρακτήρας του Undertaker είναι το πιο επιτυχημένο τέχνασμα στην ιστορία του wrestling. Και θυμίζω το ανεξαρτήτως αν πιστεύεις ότι το wrestling είναι πραγματικό, κιτς ή μια υπέροχη οφθαλμαπάτη, οφείλεις να μην ξεχνάς ότι αυτοί που πρωταγωνιστούν σε αυτό είναι αθλητές.
Έστω, αθλητές και ηθοποιοί ταυτόχρονα. Όπως και να’χει ο Mark υπήρξε ένας από αυτούς. Όσο για το ήρωας, αυτό δεν έχει να κάνει με το μέγεθος της φήμης του ή, φυσικά, τα μηδενικά στο τέλος του τραπεζικού του λογαριασμού (βλέπε 17 εκ. δολάρια προσωπική περιουσία), αλλά με το πόσο δικό τους άνθρωπο τον θεωρεί το κοινό. Γιατί μπορεί ο νεκροθάφτης να είναι πλέον συνταξιούχος, αλλά νεκρός, στην μνήμη του κοινού, δεν πρόκειται ποτέ να γίνει.
