Με μια οικονομία πολλαπλώς επιβαρυμένη από τις καθυστερήσεις αλλά και την έλλειψη μηχανισμών ενεργού ζήτησης οι προοπτικές για ένα οριστικό βήμα κλεισίματος της δεύτερης αξιολόγησης αναπτερώνονται.
Τα τιμήματα είναι βαριά και επιβεβαιώνουν τα αρχικά σενάρια, όμως ο δρόμος αυτός δεν έχει εναλλακτικές λύσεις από τη στιγμή που οι ελληνικές κυβερνήσεις κάνουν μισά πράγματα, καθυστερούν και τελικά αναγκάζονται εκ των υστέρων να υπογράψουν.
Το ερώτημα είναι, για να έρθουμε στα αντισταθμιστικά μέτρα με τα οποία το κυβερνητικό στρατόπεδο λέει ότι θα επιχειρήσει να εξισορροπήσει τις επώδυνες λύσεις που θα αφορούν συντάξεις και αφορολόγητο, ποιο πρωτογενές πλεόνασμα θα πρέπει να έχει επιτευχθεί.
Γιατί αν ληφθούν μέτρα για τις συντάξεις 1,75 δισ. για το 2019, τότε θα πρέπει να υπάρχουν ισόποσα ανταποδοτικά μέτρα.
Ας πούμε ότι το ΑΕΠ βαίνει με ρυθμό ανάπτυξης 1,5% φέτος και έστω 2% του χρόνου. Τότε το πρωτογενές πλεόνασμα για να κάνεις διορθωτικές κινήσεις προς την κοινωνία το 2019 θα πρέπει να τείνει και να ξεπεράσει τα 8 δισ. ώστε και να μοιράσεις και να σου μείνει αλώβητο το 3,5%.
Πώς θα γίνει όμως αυτό και ποιο οικονομικό πείραμα θα στεφθεί με επιτυχία μόνο ο χρόνος μπορεί να το απαντήσει και η κυβέρνηση να το εξηγήσει, εφόσον αυτό σκοπεύει να κάνει.
Τι θα σημάνει αυτό για μέτρα και φορολογία και τι για δημόσιες δαπάνες και αποκρατικοποιήσεις που θα φέρουν επενδύσεις;
Οι προσλαμβάνουσες παραστάσεις ενός βασικού μέρους του κυβερνώντος κόμματος είναι οι δημόσιοι υπάλληλοι, οι πολύ χαμηλόμισθοι και οι μεγάλοι επενδυτές που θα κάνουν τις επενδύσεις-θαύματα.
Η λειτουργία της καθημερινότητας σε μέσο ιδιωτικό επίπεδο, που είναι και η βάση της κοινωνίας, είναι αμφίβολο αν είναι κατανοητή. Κι αυτό ομολογείται ξεκάθαρα από τις δηλώσεις του Ευκλείδη Τσακαλώτου.
Ομως η ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ δεν θα έχει πολύ χρόνο γι’ αυτά αν δεν επιχειρήσει μια φυγή προς τα εμπρός, έστω και τώρα που οι πιθανότητες είναι εναντίον της. Είναι κοινό μυστικό εξάλλου ότι τα εκλογικά σενάρια για το φθινόπωρο είναι αντικείμενο επεξεργασίας σε πολλές εστίες διεθνώς οι οποίες επηρεάζουν τα ελληνικά πράγματα.
Χαρακτηριστικός των δυστοκιών της σημερινής κυβέρνησης, πάντως, είναι ο ενεργειακός τομέας. Εκεί υπήρχε μια χρυσή ευκαιρία να κλιμακώσει μεταρρυθμίσεις που η Ν.Δ. δεν έκανε.
Και πήγε να το ξεκινήσει. Ομως τώρα που φτάνει στην ουσία, αντί να κοιτάξει πώς θα σώσει και θα ισχυροποιήσει τη ΔΕΗ, εμφανίζει μια εικόνα εσωτερικών συγκρούσεων με ιδεοληψίες-συνώνυμα της χρεοκοπίας, στοχοποιώντας τους ανθρώπους που γνωρίζουν και έχουν την τόλμη να πουν τις αλήθειες.
Η ΔΕΗ δεν πρόκειται να αποφύγει την πώληση υδροηλεκτρικών μονάδων και δεν είναι αυτό το κυρίαρχο πολιτικό και οικονομικό πρόβλημα της χώρας. Το πρόβλημα είναι ότι χωρίς μια κανονική ΔΕΗ, βιώσιμη και ισχυρή, κοινωνία και παραγωγή θα ταλαιπωρηθούν – και μάλιστα πολύ πιο άσχημα απ’ ότι συμβαίνει με τις τράπεζες.
Πηγή: http://www.newmoney.gr/
