Η Ευρώπη των πολλών ταχυτήτων υπάρχει στο τραπέζι από το 1975, όταν παρουσιάστηκε η έκθεση Τίντεμανς για το μέλλον της Ευρώπης. H ιδέα επανήλθε το 1983, όταν ξεκίνησε η συζήτηση για την Ευρωπαϊκή Ένωση και ο «εισηγητής» ήταν ο Ολλανδός επίτροπος Φράνς Αντρίενσεν .Η πρώτη «εφαρμογή» της θεωρίας των πολλών ταχυτήτων, ήταν η συνθήκη Σένγκεν που υπέγραψαν το 1985 οι «5» ιδρυτικοί, (Βέλγιο, Γερμανία, Γαλλία, Λουξεμβούργο, Κάτω Χώρες), χωρίς Ιταλία, Δανία, Ιρλανδία, Ελλάδα, και Μ. Βρετανία.
Τότε, οι Έλληνες χαλάγαμε τον κόσμο με την «Σύγκλιση» των βιοτικών επιπέδων και όχι τη «Σύγκλιση» των οικονομικών πολιτικών που προέβλεπε η Συνθήκη της Ρώμης και το βάλαμε στην Συνθήκη της ΕΕ το 1986. Έκτοτε η «Σύγκλιση» ξεχάστηκε, ο Παπανδρέου άλλωστε πέθανε, τα Ολοκληρωμένα Μεσογειακά Προγράμματα χρηματοδότησαν τα σκυλάδικα και τώρα τη Σύγκλιση την ξαναθυμήθηκαν οι φτωχοί συγγενείς, (Βούλγαροι και Ρουμάνοι), που υπέγραψαν και με τα δυο χέρια την Νέα Συνθήκη της Ρώμης. Υπέγραψε και ο Αξελ, που πήρε τη διαβεβαίωση ότι εξακολουθεί να ισχύει το «Ευρωπαϊκό Κοινωνικό Κεκτημένο», όπως είπε στους χαζούς τηλεθεατές. Μόνο που το Ευρωπαϊκό Δικαστήριο έχει νομολογήσει ότι τα μνημόνια είναι εκτός του «Ευρωπαϊκού Κεκτημένου». Δηλαδή οι συνθήκες ισχύουν για τους άλλους και όχι για εμάς. Αλλά, αυτά τα απλά πράγματα, οι χαζοί και απελπισμένοι δεν τα καταλαβαίνουν και ελπίζουν στον Κούλη.
Οι δικλείδες ασφαλείας της παγκοσμιοποίησης
Οι άνωθεν «παγκοσμιοποιητές», έχουν και πρόγραμμα και μέθοδο. Από το 1975 έβαλαν τους στόχους, και 40 χρόνια μετά τους πέτυχαν παρά τις λαϊκές «εξεγέρσεις». Όταν η υποψήφια για την Γαλλική προεδρία Μαρίν Λε Πεν Marine υποσχέθηκε πριν λίγες μέρες στην Λίλ, ότι «η Γαλλία θα κάνει την μεγάλη επιστροφή», ότι «η παγκοσμιοποίηση θα ηττηθεί» και ότι «η Ευρωπαϊκή Ένωση θα πεθάνει», υποσχέθηκε μια προσωρινή αναστολή εκτέλεσης. Οι προεδρικές εκλογές στη Γαλλία μπορεί να είναι το επόμενο βήμα της παγκόσμιας εξέγερσης των λαών , κατά των «Αγορών», αλλά οι «αφορολόγητες αγορές», θα επανέλθουν. Αυτό λέει η εμπειρία μας.
Το 1985 τους σφίξαμε το λαρύγγι με το ΒΕΤΟ στην ένταξη της Ισπανίας και της Πορτογαλίας και πήραμε τα Μεσογειακά. Μετά ήρθαν ως λαοπρόβλητοι με την «θέληση» του ελληνικού λαού οι Λεγεώνες- Ολετήρες, , Μητοστάκης και Σημίτης, και εγκατέλειψαν το ΒΕΤΟ. Οπότε οι «Άνωθεν», επανήλθαν, και προσέφεραν στον χαζό λαό πιστωτικές κάρτες με επιτόκια 17%, ευρώ και καλύτερε μέρες.
Οι Παγκοσμιοποιητές και οι «αφορολόγητες αγορές», που κυνηγάνε τους φοροφυγάδες φτωχούς ενώ εκείνοι δεν πληρώνουν ούτε μισό ευρώ, εκτός από την οικονομική δύναμη και την «πειθώ» των ΜΜΕ, διαθέτουν και τη λεγεώνα των ρουφιάνων και των χαφιέδων. Την πέμπτη φάλαγγα. Τους Άξελ , τους Κούληδες τους Μακρυγιάννηδες και τους Μπελογιάννηδες. Ολους αυτούς που είναι πρόθυμοι να προδώσουν τον τόπο και το λαό τους για τα 30 αργύρια και ένα χτύπημα στην πλάτη.
Τα παθήματα πρέπει να γίνουν μαθήματα
Για το λόγο αυτό στήνουν και Μουσεία για τον αιματοβαμμένο κομισάριο, που κατάσφαξε 5000 Έλληνες το καλοκαίρι του1944 στην Καλαμάτα, τον Μελιγαλά και τους Γαργαλιάνους, και ο οποίος ήταν εκπαιδευμένος σοβιετικός κατάσκοπος. Οι νυν πράκτορες τιμούν τους συγγενείς τους. Αλλά εάν δεν υπάρχει συλλογική μνήμη για τα οικεία κακά θα μας παίζουν διαρκώς μονότερμα και τα καθάρματα οι ξένοι πράκτορες θα εμφανίζονται ως λαϊκοί ήρωες σαν κάτι Μακρυγιάννηδες και κάτι Πλουμπίδηδες, ενώ ο εθνάρχης Καποδίστριας θα κατηγορείται από τους αριστερούς ρουφιάνους ως «αντιδραστικός». Το πρόβλημα μεγάλο πρόβλημα είναι ότι δεν μαθαίνουμε από την εμπειρία μας. Λέμε ο παθός- μαθός. Αυτός που έπαθε κάτι, αποκόμισε τη σχετική εμπειρία και έμαθε από αυτό, και η παροιμία επιμένει ότι όποιος καεί με το χυλό φυσά και το γιαούρτι . «Εμείς» στην Ελλάδα παρόλο που έχουμε καεί πολλές φορές δεν μαθαίνουμε και δεν φυσάμε το γιαούρτι. Και βλέπουμε στην τηλεόραση τον πράκτορα Αξελ να εγκαινιάζει το Μουσείο του κατάσκοπου….
του Σπύρου Χατζάρα
