Είθισται οι συμβολισμοί της Μεγάλης Εβδομάδας να χρησιμοποιούνται για να περιγραφεί μια στενάχωρη κατάσταση. Ειδικά στην περίπτωση της Ελλάδας, από το 2010 και μετά, έχουν χρησιμοποιηθεί όλα τα κλισέ για να αποτυπωθεί η κατάσταση της οικονομίας και τα βιώματα των Ελλήνων.
Γολγοθάς, πικρό ποτήρι μέτρων, σταύρωση χωρίς ανάσταση και άλλα πολλά. Επί επτά χρόνια, από τότε που ο Γιώργος Παπανδρέου ανακοίνωσε την είσοδο του ΔΝΤ στην Ελλάδα (ήταν μάλιστα 23 Απριλίου το διάγγελμά του, δηλαδή σε λίγες ημέρες η επέτειος) η χώρα βρίσκεται σε διαδικασία Σταύρωσης, χωρίς να υπάρχει προοπτική Ανάστασης.
Πολλά λάθη έχουν γίνει, πολλές οπισθοδρομήσεις και ακόμη περισσότερες λανθασμένες επιλογές. Ακόμη και σήμερα, έπειτα από τόσα χρόνια κρίσης, είναι αισθητή η απογοήτευση του ελληνικού λαού. Το δείχνουν οι δημοσκοπήσεις: Πάνω από οκτώ στους δέκα εμφανίζονται απογοητευμένοι, αποδοκιμάζουν το πολιτικό σύστημα, και ειδικά την κυβέρνηση, νιώθουν ότι το μέλλον είναι άδηλο, δείχνουν παραιτημένοι, σίγουροι ότι δεν μπορούν να κάνουν τίποτε, αφού άλλοι καθορίζουν τις τύχες τους.
Ο ελληνικός λαός περνά τα Καυδιανά Δίκρανα, έναν ζυγό ο οποίος δεν φαίνεται να υποχωρεί και κανείς δεν μπορεί με σοβαρότητα να πει τι είναι αυτό που «φρενάρει» την πορεία προς την καταστροφή.
Παρά το γεγονός ότι μετά από κάθε συμφωνία με τους δανειστές οι κυβερνήσεις είναι σίγουρες πως έχει γίνει ένα πρώτο βήμα εξόδου από την κρίση, λίγους μήνες μετά διαψεύδονται και η χώρα δείχνει να «κυνηγάει την ουρά της».
Η οικονομία έχει σοβαρά διαρθρωτικά προβλήματα για τα οποία δεν έχουν γίνει σοβαρές προσπάθειες να επιλυθούν. Το τεράστιο ιδιωτικό χρέος, άνω των 240 δισ. ευρώ που αυξάνεται συνεχώς είναι π.χ. πιο σοβαρό από το δημόσιο χρέος, όμως, κανείς δεν κάνει σοβαρές προσπάθειες για να βρει λύσεις.
Το θέμα της έλλειψης ανταγωνιστικότητας, το γεγονός ότι η Ελλάδα έχει πάψει να είναι ελκυστική για επενδύσεις, η πλήρης διάλυση των εργασιακών σχέσεων, η φυγή 20 χιλιάδων λαμπρών επιστημόνων, η κατάρρευση της επιχειρηματικότητας στη χώρα, είναι μείζονα προβλήματα που πολλές φορές κρύβονται κάτω από το χαλί.
Ακόμη και η υπόθεση των «κόκκινων» δανείων και των λοιπών οφειλών των επιχειρήσεων είναι ένα θέμα που η κυβέρνηση αδυνατεί να το βάλει σε έναν σωστό δρόμο. Ο εξωδικαστικός μηχανισμός καθυστέρησε για πάνω από ένα χρόνο και τώρα που νομοθετείται, αντιμετωπίζει μείζονα γραφειοκρατικά προβλήματα. Μέχρι να επιλυθούν θα έχουν κλείσει χιλιάδες επιχειρήσεις και θα έχουν μείνει χωρίς δουλειά χιλιάδες εργαζόμενοι.
Κι όμως, κυβέρνηση και κόμματα επιδίδονται σε μάχες χαρακωμάτων χωρίς ουσία και χωρίς να συγκινούν πλέον κανέναν. Δυστυχώς, με την υπάρχουσα κατάσταση, όσα μέτρα κι αν ληφθούν, όσες συμφωνίες κι αν κλείσουν, η οικονομία θα οδηγείται σε σταδιακό στραγγαλισμό.
Το καλό σενάριο είναι να… γυρίσει το κουμπί και η χώρα να κάνει restart. Να βγει στις αγορές, να ενταχθεί στο QE, να έρθουν επενδύσεις και να επιστρέψει η ψυχολογία στην αγορά και τα νοικοκυριά.
Το κακό σενάριο είναι να μη συμβούν όλα τα παραπάνω και η χώρα να αναγκαστεί να πάει σε νέο μνημόνιο.
Υπάρχει και το χειρότερο σενάριο. Αυτό της χρεοκοπίας που δυστυχώς δεν έχει φύγει από το τραπέζι. Επειδή η ελπίδα πεθαίνει τελευταία, ίσως και οι Ελληνες θα πρέπει να ελπίζουν ότι αυτό το Πάσχα θα είναι το τελευταίο που δεν έχει… Ανάσταση.
