Ο πόλεμος στηρίζεται στο μίσος…και θρέφεται απ’ τον πόνο…
Ακόμη χειρότερα όταν σκοτώνονται οι δικοί σου άνθρωποι…
Η μανία σου συντηρείται επίσης από το μίσος κατά αυτών που σου κατέστρεψαν τα πάντα γύρω σου, στη χώρα σου…
Καμένες εκτάσεις, δάση, αγροί, σπίτια, χωριά, πόλεις…παντού θάνατος και καταστροφή…
Όλα αυτά, στην πολιτική και στην κοινωνική ψυχολογία του πολέμου είναι η απαραίτητη σπίθα, φυτίλι και καύσιμο για να πάρει φωτιά η ψυχή του πολίτη και να γίνει μανιακός πολεμιστής…
Μέσα σ’ αυτό το κλίμα δεν χωράει η «αγάπη» προς τον εχθρό…
Γιατί δεν μπορεί μέσα σ’ ένα τέτοιο (αγαπητικό, συγχωρητικό, συμπονετικό, κατανοητικό) κλίμα να φουντώσει η «πολεμική ψυχολογία» και χωρίς αυτή δεν νοείται διαρκής, επίμονος, υπομονετικός, πεισματικός, κόντρα σε κάθε αρνητική ηττοπαθή πρόβλεψη και στο τέλος νικηφόρος πόλεμος…
Στην αντίπερα όχθη βλέπουμε το εξής:
“Γιά οποιαδήποτε άδικη κατηγορία εις βάρος σου να μην αγανακτείς, ούτε από μέσα σου.
Σύμφωνα με το παραπάνω, το Άγιο Πνεύμα και η Θεία Χάρις αποχωρούν από τον άνθρωπο όταν αυτός διαπνέεται από «αρνητικά συναισθήματα»…
Ταραχή, θυμό, οργή, μανία, αντεκδίκηση, βία…
Δηλαδή, όλα αυτά τα οποία απαιτεί ο Πόλεμος…
Πως περιμένουμε λοιπόν να έχουμε Θεό μέσα μας εκείνη την ματωμένη βίαιη ώρα;
Σύμφωνα και με αυτό το σκεπτικό, δεν μπορούν να ταιριάξουν αυτά τα δύο…
Θεός και βία/πόλεμος…
Όταν ταιριάζουν, τότε αυτό που νομίζουμε για Θεό, απλά δεν είναι Θεός…
Αντικειμενικά, δεν μπορεί να είναι τίποτε άλλο παρά δαίμονας…
Συμπληρώνει ο σεβ. Ιερόθεος με αναφορά του σε λόγους του αγ. Πορφυρίου
Κι αν έρθει η Θεία Χάρις;
Πως θα πάω στον Πόλεμο με τ’ αδέρφια μου, τους συμπολεμιστές μου;
Τι θα τους πω;
Ότι με πλημμύρισε το Άγιο Φως του Θαβώρ και δεν μπορώ να σκοτώσω τον οπλισμένο αντίπαλο που σκοτώνει τα αδέρφια μου, τις οικογένειές μας γιατί κι αυτός είναι αδελφός μου;
Πως συνταιριάζεται μωρέ το Θείο με το Ανθρώπινο;
Για την ώρα ίσως πρέπει να ξεκαθαρίσουμε πως Νήψη, αγιασμός και θέωση νοείται μόνον στα πλαίσια του ατόμου…
Όχι μιας ολόκληρης κοινωνίας…
Όχι στα πλαίσια ενός ολόκληρου κράτους….
Και πολύ περισσότερο, όχι στα πλαίσια των διεθνών σχέσεων…
Οι σχέσεις των κρατών και των κοινωνιών διέπονται από τους νόμους του συμφέροντος…δεν υπάρχουν ούτε φιλίες, ούτε συγχωρητικές και αγαπητικές τάσεις…ούτε αυτοθυσία του ενός κράτους για την σωτηρία του άλλου…
Η Νινευΐ δεν αγίασε…απλά μεταμελήθηκε και έπεσε σε έμπρακτη εμφανή συντριβή…τυπικά, μετανόησαν…
Μην ξεχνάμε πως ο ίδιος ο Χριστός παραδέχτηκε ότι αυτό είναι το βασίλειο του διαβόλου και των δαιμόνων…
Όντες έρμαια αυτών και των κανόνων τους οι άνθρωποι ως κοινωνίες/κράτη φέρονται ανάλογα…
Η οργή, η οδύνη και η ηδονή, ο θάνατος, το αίμα, η καταπίεση, ο πόλεμος είναι οι καθοριστικοί παράγοντες τόσο της κοινωνικής συμπεριφοράς όσο και της διεθνούς μεταξύ των κρατών…
Ένα κράτος, μια κοινωνία για να επιβιώσει σε αυτό το αφιλόξενο τοπίο πρέπει να είναι προετοιμασμένη σκληρά να αντιπαρατεθεί με τα ίδια όπλα…
Σαφώς και δεν είναι καθόλου θεϊκό κάτι τέτοιο…
Όταν δέχεται ακατάπαυστα πολεμικές πιέσεις, δυστυχώς είναι υποχρεωμένη να θυμάται πως με αισθήματα αγάπης δεν γίνεται πόλεμος…
Το μόνο που μπορεί να κάνει είναι να εντρυφήσει στις ελάχιστες ηθικές αρχές που θα την αποτρέψουν από αίσχη και εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας…
Πχ γενοκτονίες, φόνους αμάχων, γυναικών, γερόντων, παιδιών, ασθενών, αδυνάμων…
Να μην χρησιμοποιήσει άτιμα, άθλια, απαγορευμένα από τις διεθνείς συνθήκες όπλα…πχ βιολογικά, χημικά, πυρηνικά…
Που θα την κάνουν να παραμείνει όσο το δυνατόν μακριά από τον «απανθρωπισμό» της…
Τίποτα περισσότερο…
Και τι γίνεται σε μια τέτοια περίπτωση;
Αυτή η κοινωνία ξεχνιέται από τον Θεό;
Πιθανότατα…
Κι επειδή εν καιρώ πολέμου είναι πολύ βαρύ να νοιώθει ο από παντού χιλιοχτυπημένος άνθρωπος εγκατελειμμένος κι απ’ τον Θεό, φρόντισαν ιστορικά όλοι οι λαοί να θεωρούν «δεδομένη ΚΑΙ την φιλοπολεμική πλευρά του/των Θεού/Θεών»…
Όλες οι Θρησκείες/Λατρείες…
Είτε μιλάμε για ανιμισμό, είτε για παγανισμό, είτε για βουδισμό, ινδουϊσμό ή άλλα διαλογιστικά (πολυθεϊστικά ή και μη) συστήματα είτε για μονοθεϊστικά (Ιουδαϊσμός, Ισλαμισμός)…
Μόνη ιστορική εξαίρεση αποτελεί ο Χριστιανισμός…
Η μόνη λατρεία που από γεννέσεώς της απέρριψε παντελώς την βία και δεν διαθέτει την … «πολεμική της πλευρά» (όπως ΌΛΕΣ οι άλλες)…
Ή μήπως ΌΧΙ ΑΚΡΙΒΩΣ;
Ἄλλωστε, κατά τό Μ. Βασίλειο, ὁ ἑκούσια φονεύσας, ἄν μέν εἶναι Κληρικός καθαιρεῖται (ΝΕ’ Κανών), ἐνῶ, ἄν εἶναι λαϊκός, ἀφορίζεται, ἐκτός, βέβαια, τῆς περίπτωσης ἀμυντικοῦ καί δίκαιου πολέμου, δηλ. ὑπέρ σωφροσύνης καί εὐσεβείας, ὅπου ὁ πόλεμος ὄχι μόνο ἐπαινεῖται ἀπό τούς Χρυσόστομο καί Βασίλειο (ἐπιστ. 188), ἀλλά καί χαρακτηρίζεται ἀπό Γρηγόριο τό Ναζιανζηνό (Λόγ. 42, 21) ὡς «ἱερός».
Από το «φόβος και τρόμος στην ιερά παράδοση»http://aegeanhawk.blogspot.gr/2016/11/vs.html
Μια μικρή “λογοτεχνική αναφορά” από τα (βυζαντινά χρόνια) στην “Πολεμική Μανία”
….έρχεται από τους θρύλους των (βυζαντινών) ακριτών…
«Το Μικρό Βλαχόπουλο»….
“Για σύρε συ Βλαχόπουλο στη βίγλα να βιγλίσης,
αν είν’ πενήντα κ’ εκατό χύσου μακέλλεψέ τους,
κι’ αν είναι περισσότεροι, γύρισε μίλησε μας.”
Επήγε το Βλαχόπουλο στη βίγλα να βιγλίση.
Βλέπει Τουρκιά Σαρακηνους κι’ Αράπηδες κουρσάρους,
πλάγια κοκκινίζαν.
Άρχισε να τους διαμετράη, διαμετρημούς δεν είχαν.
Να πάη πίσω ντρέπεται, να πάη εμπρός φοβάται.
Σκύβει φιλεί το μαύρο του, στέκει και τον ρωτάει,
“Δύνεσαι, μαύρε μ’, δύνεσαι στο γαίμα για να πλέξης;
-Δύνομαι, αφέντη, δύνομαι στο γαίμα για να πλέξω,
κι’ όσους θα κόψη το σπαθί τόσους θενά πατήσω.
-Σαΐτταις μου αλεξαντριαναίς, καμιά να μη λυγίσει,
και συ σπαθί μου διμισκί, να μην αποστομώσης.
Βόηθα μ’, ευχή της μάννας μου και του γονιού μου βλόγια,
ευχή του πρώτου μ’ αδερφού, ευχή και του στερνού μου.
Μαύρε μου, άιντε νά μπουμε, κι’ όπου ο Θεός τα βγάλη!”
Στα έμπα του μπήκε σαν αϊτός, στα ξέβγα σαν πετρίτης,
στα έμπα του χίλιους έκοψε, στα ξέβγα δυο χιλιάδες,
και στο καλό το γύρισμα κανένα δεν αφήνει.
και του μικρού Βλαχόπουλου την αρραβωνιασμένη.
Προσγονατίζει ο μαύρος του και πίσω του τους παίρνει.
Στο δρόμον οπού πήγαινε σέρνει φωνή περίσσα.
“Πού είσαι αδερφέ μου Κωσταντά κι’ Αλέξη αντρεϊωμένε;
αν είστε εμπρός μου φύγετε κι’ οπίσω μου κρυφτήτε,
τι θόλωσαν τα μάτια μου, μπροστά μου δε σας βλέπω,
και το σπαθί μου ερράγισε, κόβοντας τα κεφάλια,
κι’ ο μαύρος λιγοκάρδισε πατώντας τα κουφάρια.”
Είναι δηλαδή, τόσο θολωμένος, ταραγμένος ο νους του πολεμιστή από την σφαγή που το λογικό του έχει ατονήσει, έχει υποχωρήσει, αδυνατεί να διακρίνει μπρος του φίλους ή εχθρούς και είναι εξαιρετικά πιθανό/επικίνδυνο να σκοτώσει ακόμη και φίλο, συμπολεμιστή και αδερφό…
Αλλά θα ασχοληθούμε με πτυχές αυτού του θέματος πολλές φορές ακόμη στα επόμενα σημειώματα…
