Η 21η Απριλίου είναι ένα ορόσημο στην πάλη των δύο μεγάλων δυνάμεων μέσα στην δύσμοιρη χώρα μας. Και ήταν η αφετηρία για την καθολική καταστροφή μας. Εκτός από την ντε φάκτο διχοτόμηση της Κύπρου, επέφερε και μία ακόμα μεγαλύτερη εθνική καταστροφή.
Η πτώση της υπήρξε η ευκαιρία για τις αριστερές «δημοκρατικές» δυνάμεις να πάρουν το πάνω χέρι στα πολιτικά πράγματα. Όλοι οι «επαναστάτες» του Πολυτεχνείου μετετράπησαν σε καρεκλοκένταυρους και έφαγαν τον άμπακο. Οι καταχρήσεις και η ληστεία του δημόσιου κορβανά πήγαν σύννεφο. Το αποτέλεσμα το βλέπετε σήμερα.
Δεν θα ασχολιόμουν αν δεν τύχαινε να δω τους δύο δήθεν δημοκράτες δημοσιογραφίσκους της ΕΡΤ να λιβανίζουν πρωί-πρωί την σημερινή «δημοκρατία», λέγοντας ότι ο λαός δεν αντέδρασε στην δικτατορία, πλην ελαχίστων εξαιρέσεων (λες και σήμερα αντιδρά).
Το Σύστημα (προσέξτε κορόιδα ψηφοφόροι) χρειάζεται έναν εχθρό για να τον δείχνει στα πρόβατα που το στηρίζουν με τον ιδρώτα και το αίμα τους. Το 1967 επρόκειτο για τον κομμουνιστικό κίνδυνο.
Σήμερα που μας έχει κάτσει στον σβέρκο ένα σκληρό άθεο, αντιλαϊκό, ανθελληνικό και φασιστικότατο σταλινικό καθεστώς, ο κίνδυνος μετετράπη πλέον σε «δεξιό» και δεν είναι άλλος από την Χρυσή Αυγή, τον φασισμό και τις ακροδεξιές πολιτικές απόψεις.
Έτσι το σημερινό καθεστώς, μπορεί να διαφημίζεται μέσω των καλοπληρωμένων ΜΜΕ ότι είναι δημοκρατικό (ζήτω λοιπόν η 21η Απριλίου).
Και φυσικά τα περισσότερα από τα πρόβατα-ψηφοφόρους που χρυσοπληρώνουν τους αγωνιστές σύμβουλους και τους συγγενείς που διορίζει στο δημόσιο ο ΣΥΡΙΖΑ τους πιστεύουν.
Κάτι λίγοι που απομένουν είναι ηλιθιωδώς σκόρπιοι σε παναθηναϊκούς και ολυμπιακούς, θρησκευόμενους και άπιστους, δεξιούς και αριστερούς, πανωχωρίτες και κατωχωρίτες και δέρνονται μεταξύ τους αφήνοντας τα νεοταξικά πιόνια να αλωνίζουν.
Και είναι προφανές ότι αυτό που οι Ρωμαίοι, οι φανατικοί χριστιανοί, το Βυζάντιο και οι τέσσερις αιώνες σφαγών και εξανδραποδισμών της τουρκοκρατίας απέτυχαν να καταφέρουν μέσα σε δύο χιλιετίες, θα το καταφέρει τσάκα-τσάκα η σημερινή «δημοκρατία».
Κάνω λάθος;
Πιστέψτε με.
Τίποτε δεν θα με ευχαριστούσε περισσότερο από το να αποδειχθεί κάτι τέτοιο.
