Οι δύο πυλώνες είναι η κινητικότητα του κεφαλαίου (με όρους ασυδοσίας) -δείτε την εξαιρετική Μαργκρέτε Βεστάγκερ τι αγώνες δίνει για να φορολογούνται ισότιμα οι πολυεθνικοί όμιλοι, όταν υπάρχουν θύματα της κρίσης μικρές και μεσαίες επιχειρήσεις, διάλυση της δημόσιας σφαίρας κλπ-, και ο άλλος πυλώνας είναι η κινητικότητα της εργασίας, με εκτρωματική μετατροπή της εργασίας σε εμπόρευμα (πολύ πέραν της κλασικής οικονομικής θεωρίας) και αναγκαστικό εκπατρισμό ανθρώπων από τις εστίες τους.
Σε αυτό το επίπεδο η μόνιμη σταθερά είναι η εξαθλίωση στις χώρες όπου το κεφάλαιο διαμορφώνει συνθήκες γαλέρας και η εκτόνωση του προβλήματος δια της μετακίνησης πληθυσμών, στις χώρες της πρωτοπορίας.
Γι’ αυτό και ενοχοποιείται η ιστορία και η κληρονομιά κυρίαρχων εθνοκρατών, αποσυλλογικοποιείται η κοινωνία και επιστρατεύονται χίλια δυο παραμύθια για να μετατραπεί η χώρα σε χώρο.
Επιστρατεύοντας οι διάφορες ελίτ “επιχειρήματα” ψευδεπίγραφου ανθρωπισμού, που απολήγουν στο να αποδομήσουν πολιτικά και κοινωνικά τους λαούς των χωρών ώστε να μην έχουν αυτοδιάθεση και λόγο μέσα στην ίδια τους την χώρα με πρακτικές στιγματισμού.
Έτσι για αυτή την κατάσταση δεν ευθύνεται το παρασιτικό κεφάλαιο αλλά ο “ρατσιστής” Έλληνας, που περιθάλπει (προς τιμήν του) τους πρόσφυγες αλλά δεν είναι σε θέση να αποδεχθεί να παίξει ρόλο τροχονόμου του παγκόσμιου καπιταλισμού και να μετατραπεί σε πληθυσμό.
Αυτές οι ελίτ που κατέχουν την πληροφορία την διαμορφώνουν και την διακινούν κατά το συμφέρον των αγορών και γι’ αυτό ταυτίζουν το έθνος με τον εθνικισμό, το συμφέρον των κοινωνιών της κάθε χώρας με “λαϊκισμό” κοκ..
Απλός πολίτης
