Τη γνωστή ρήση του Καραγκιόζη «τα δικά τους δικά τους και τα δικά μας δικά τους», θυμίζει η διαφορετική μεταχείριση που γίνεται στη Γερμανία και στην Ελλάδα όσον αφορά τα χρέη των μεν και των δε. Σκανδαλωδώς χαριστική η μεταχείριση του γερμανικού χρέους που οφείλεται στο αιματοκύλισμα της Υφηλίου απο δύο παγκόσμιους πολέμους. Και σκανδαλωδώς άδικη και φονική η μεταχείριση του ελληνικού χρέους, από το οποίο σχεδόν το μισό δημιουργήθηκε μέσα στην ευρωζώνη.
Εβδομήντα χώρες μεταξύ των οποίων και η Ελλάδα, συνυπέγραψαν στις 23 Φεβρουαρίου του 1953 τη Συμφωνία του Λονδίνου για τη διαγραφή-κούρεμα του 62% των τεράστιων Γερμανικών χρεών και την αποπληρωμή του υπολοίπου με εξαιρετικά ευνοϊκούς όρους. Το υπόλοιπο αυτό 38% του χρέους, συμφωνήθηκε να αποπληρωθεί σε 10 – 30 χρόνια σε μάρκα, άτοκα για τα πέντε πρώτα χρόνια και με επιτόκιο 0%-5%, για τα επόμενα χρόνια.
Η εξυπηρέτηση αυτού του 1/3 περίπου του χρέους, συμφωνήθηκε να μην ξεπερνά το 5% των εσόδων της Γερμανίας από τις εξαγωγές της και εφ’ όσον τα υπερέβαινε, θα επανεξεταζόταν η γενική συμφωνία για βελτίωσή της ! Όχι μόνο δηλ. διαγράφηκαν σχεδόν τα 2/3 των αιματοβαμένων χρεών της Γερμανίας,αλλά και για το υπόλοιπο περίπου 1/3, θεσπίστηκε ένας φιλικός «κόφτης» για την αποπληρωμή του, αν η χώρα αδυνατούσε να το εξυπηρετήσει !
