Στην εξαμηνιαία Εκθεσή της η Τράπεζα της Ελλάδος υπογραμμίζει ότι η ολοκλήρωση της δεύτερης αξιολόγησης είναι καίριας σημασίας, ώστε να διαφυλαχθούν πρωτίστως τα όποια οφέλη έχουν προκύψει από τη σκληρή δημοσιονομική προσπάθεια την οποία καταβάλλει, θέλοντας και μη, το σύνολο της κοινωνίας.
Πέραν αυτού, το κλείσιμο της δεύτερης αξιολόγησης (το συντομότερο δυνατό, πλέον) κρίνεται αναγκαίο μήπως και καταφέρουμε κι ενταχθούμε στο πρόγραμμα ποσοτικής χαλάρωσης της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας, που θα τονώσει με ρευστότητα την οικονομία.
Αραγε επιθυμεί η Κυβέρνηση να κλείσει την τρέχουσα αξιολόγηση; Ασφαλώς, ναι. Μόνο που έχει καθυστερήσει, και έχει καθυστερήσει σημαντικά.
Σύμφωνα με το δικό της αφήγημα, η αξιολόγηση (υποτίθεται ότι) θα έκλεινε στις αρχές του περασμένου Δεκεμβρίου και αμέσως μετά με «αέρα» θα πηγαίναμε για το πρόγραμμα ποσοτικής χαλάρωσης και στο άνοιγμα μιας συζήτησης για το χρέος.
Εφυγε το 2016, μπήκε το 2017, φάγαμε και τον μισό Γενάρη, και αξιολόγηση… γιοκ.
Έχει χαθεί, δηλαδή, κάτι παραπάνω από ένας μήνας. Και όσο συνεχίζεται να χάνεται χρόνος τα περιθώρια στενεύουν, ενώ γίνεται όλο και πιο ορατό το ενδεχόμενο να οδηγηθούμε εκ νέου σε οριακές καταστάσεις. Στην προκειμένη περίπτωση, λοιπόν, γίνεται αντιληπτό ότι ο χρόνος είναι κυριολεκτικά χρήμα.
Γιατί, λοιπόν, η Κυβέρνηση δεν πράττει τα δέοντα ώστε να κλείσει την αξιολόγηση; Διότι αρχικά προσδοκούσε ότι θα μπορούσε να την ολοκληρώσει με πολιτικό τρόπο.
Και όταν η προσδοκία της αυτή δεν εκπληρώθηκε, στράφηκε στη συνέχεια στο γνωστό παιχνίδι των ελιγμών και των ρητορικών λεονταρισμών με επικοινωνιακή χροιά για λόγους εσωτερικής κατανάλωσης.
Θέλει να δείξει ότι επιχειρεί να αποφύγει, στο μέτρο του δυνατού, το δυσάρεστο κόστος της. Έως ότου βέβαια πέσει στο τέλος ηρωικώς μαχόμενη, κατόπιν… σκληρών διαπραγματεύσεων, εννοείται.
Ετσι γίνεται έως σήμερα και τίποτα δεν προδικάζει ότι θα συμβεί τώρα κάτι διαφορετικό.
Ηδη, μέσω προσεκτικών και συντονισμένων διαρροών, έχει ξεκινήσει το απαραίτητο «μασάζ» της κοινής γνώμης ώστε να συνηθίσει στην ιδέα ότι θα έλθει σύντομα αντιμέτωπη με το τίμημα της ολοκλήρωσης της αξιολόγησης.
Ακούμε για πιθανή (αν όχι βέβαιη) δραστική μείωση του αφορολόγητου, για νέα αύξηση του ΦΠΑ, καθώς και για «επιστράτευση» του περιβόητη «κόφτη» μισθών και συντάξεων.
Και την ίδια ώρα, το ΔΝΤ επιμένει ότι η επίτευξη πρωτογενών πλεονασμάτων 3,5% μετά από το 2018 περνά μόνο μέσα από τη λήψη επιπρόσθετων μέτρων.
Αλλά προς το παρόν, σημασία δεν έχουν όλα αυτά. Σημασία έχει ότι η Κυβέρνηση συνεχίζει να αντιστέκεται προσηλωμένη στις «κόκκινες γραμμές» της, προφανώς για την τιμή των όπλων.
Οταν αυτά σιγήσουν, θα μπορεί να ισχυριστεί για μια ακόμη φορά ότι πάλεψε όσο μπορούσε. Ας ελπίσουμε μόνο η αναμενόμενη ήττα της να μην αργήσει, κι άλλο, να έλθει.
Διότι όσο αργεί, τόσο πιο επώδυνη θα είναι…
Πηγή: http://www.pelop.gr
