Του Σάββα Καλεντερίδη
Μπορεί κάποιος να εξηγήσει στον λαό με ποια λογική κάποιοι δημιούργησαν υψηλές προσδοκίες;
Πολλά λέγονται και πολλά γράφονται για το Κυπριακό και τις διαδικασίες επίλυσής του. Ο πολιτικός λόγος που εκφέρεται από κόμματα και πολιτικούς και η πολιτική, με τον τρόπο που ασκείται στην Ελλάδα, συγκεντρωτικά και από πάνω προς τα κάτω, χωρίς την ενεργό συμμετοχή των πολιτών, επηρεάζουν τον τρόπο σκέψης της ίδιας της κοινωνίας.
Γι’ αυτό είδαμε τα τελευταία χρόνια οι πολίτες να παρασύρονται από διάφορους αγύρτες της πολιτικής και να παραλογίζονται. Φτάσαμε στο σημείο να πιστεύει μεγάλο μέρος των Ελλήνων πολιτών μέχρι και ιστορίες για εξώδικα που μπορούν να σε απαλλάξουν από τα χρέη, τα οποία πληρώνονται από τα 600 δισεκατομμύρια δολάρια ή τα άλλα τρία τρισ., που είναι κάτι σαν εθνική παρακαταθήκη…
Να ξαναγυρίσουμε στην πολιτική και στο Κυπριακό λοιπόν. Τη στιγμή που η Τουρκία κατέχει το 37,5% της Κύπρου, τη στιγμή που διατηρεί στα Κατεχόμενα 40.000 στρατό, με άρματα και πυροβολικό, τη στιγμή που έχει συνδέσει τα Κατεχόμενα με αγωγό μεταφοράς ανεξάντλητων ποσοτήτων ύδατος για άρδευση και ύδρευση, τη στιγμή που βρίκεται σε εξέλιξη η σύνδεση του νησιού με αγωγό μεταφοράς ηλεκτρικής ενέργειας, τη στιγμή που ο Ερντογάν έχει ανάγκη όσο ποτέ άλλοτε τις ψήφους του κόμματος των Γκρίζων Λύκων (ΜΗΡ) και τη στιγμή που διαλαλεί σε Ανατολή και Δύση, κυριολεκτικά, ότι δίνει έναν νέο απελευθερωτικό αγώνα, κάνοντας ακόμα και επιθετικού χαρακτήρα στρατιωτικές επιχειρήσεις έξω από τα σύνορα της Τουρκίας…
Μπορεί κάποιος να εξηγήσει στον λαό της Ελλάδας και της Κύπρου με ποια λογική κάποιοι στην Αθήνα και τη Λευκωσία δημιούργησαν προσδοκίες ότι μπορεί να λυθεί το Κυπριακό με μια λειτουργική και αποδεκτή λύση, και μάλιστα με απόσυρση των τουρκικών στρατευμάτων από το νησί;
Δεν σκέφτηκαν το απλό; Πώς ήταν δυνατόν ο Ερντογάν να βάλει την υπογραφή του σε ένα σχέδιο που θα του έδινε και θα του εξασφάλιζε λιγότερα από όσα έχει σήμερα η τουρκική πλευρά;
Μήπως είχαμε κάποιον τρόπο πίεσης, ώστε για να μη χάσει η Τουρκία τα πολλά θα υποχρεωνόταν να χάσει τα λίγα, που ήταν οι απώλειες στην Κύπρο; Τίποτε απ’ όλα αυτά δεν ίσχυε, όπως αποδείχτηκε.
Τουναντίον, μετράμε σοβαρότατες εθνικές απώλειες, όπως είναι η νεκρανάσταση της Συνθήκης Εγγυήσεων, που είχε δεχτεί καθοριστικά χτυπήματα, πρώτον, από την Τουρκία, που την παραβίασε κατάφωρα το 1974 με την εισβολή και συνεχίζει να την παραβιάζει μέχρι σήμερα με την κατοχή και, δεύτερον, με τη συμφωνία προσχώρησης της Κυπριακής Δημοκρατίας στην Ε.Ε., χωρίς καμία αναφορά σε εγγυήσεις και άλλες απαράδεκτες… ουρές των συμφωνιών Ζυρίχης και Λονδίνου.
Αλλη απώλεια είναι ο αυτοϋποβιβασμός του Προέδρου της Κυπριακής Δημοκρατίας σε πρόεδρο μιας κοινότητας. Γιατί αν επιμένουν κάποιοι ότι συμμετείχε ως Πρόεδρος της Δημοκρατίας στη σύνοδο, τότε το ίδιο ισχύει και για τον Ακιντζί, αφού υπήρχε απόλυτη ισοτιμία σε όλες τις διαδικασίες της συνόδου.
Αρα είτε αυτοϋποβιβάστηκε ο κ. Αναστασιάδης είτε προβίβασε τον κ. Ακιντζί σε Πρόεδρο Δημοκρατίας, προβαίνοντας ταυτόχρονα στην αναγνώριση του παράνομου κράτους των Κατεχομένων.
Μπορώ να γράψω πολλά, όμως αισθάνομαι την ανάγκη να θέσω ένα καίριο κατά την άποψή μου ερώτημα: Οσοι εμπλέκεστε σε όλη αυτή τη διαδικασία σε Αθήνα και Λευκωσία, που οι περισσότεροι είστε ο σκληρός πυρήνας των υποστηρικτών του επαίσχυντου Σχεδίου Ανάν, οφείλετε να δώσετε πειστικές εξηγήσεις στους πολίτες για το σκεπτικό που οδήγησε τα βήματά σας σε αυτήν την τραγελαφική κατάσταση.
Πηγή:http://www.dimokratianews.gr
