Όχι μόνο δεν βλέπουν αίρεση, αλλά και επαινούν τον Οικουμενιστή Πατριάρχη, ταυτιζόμενοι έτσι με τις αιρέσεις του!

Πρόσφατα, «την Κυριακή των Μυροφόρων κατά την Πατριαρχική και Συνοδική Θεία Λειτουργία», ὁμίλησε ὁ Καθηγούμενος τῆς Ἱ. Μ. Σίμωνος Πέτρας Ἐλισσαῖος. Τὸ ὅτι ἀποδέχτηκε νὰ παραστεῖ σ’ αὐτὴν τὴν Θ. Λειτουργία, ἀσφαλῶς καὶ δείχνει τὴν συμφωνία του μὲ τὰ αἱρετικὰφρονήματα τοῦ παναιρετικοῦ Πατριάρχη. Ὅμως δὲν ἔμεινε μόνο σ’ αὐτό, τὸ ὁποῖο -ἔστω γιὰ τὰ μάτια τοῦ κόσμου- θὰ μποροῦσε νὰ δικαιολογήσει ὅτι προσκλήθηκε καὶ “ἀναγκάστηκε” νὰ ὁμιλήσει! Ἀλλὰ στὴν ὁμιλία του ἐκθείασε πολυτρόπως τὸν Αἱρεσιάρχη τοῦ Φαναρίου (δηλ. τὸν «ἀδελφὸ» τοῦ Πάπα Φραγκίσκου καὶ τοῦ Κόπτη Πάπα καὶ Πατριάρχη Ταγουάρδο, τὸν κακόδοξο διδάσκαλο περὶ πολλῶν Ἐκκλησιῶν καὶ Βαπτισμάτων κ.λπ.).

Παραθέτουμε ὅσα ὑμνητικὰ τοῦ προσώπου τοῦ πατριάρχη Βαρθολομαίου εἶπε ὁ Ἡγούμενος Ἐλισαῖος, στὴ συνέχεια ὅλη τὴν ὁμιλία του καὶ στὸ τέλος ἐπαναδημοσιεύουμε τὸ ἄρθρο τοῦ ἀείμνηστου Κορναράκη.

Μεγάλην τιμήν καί εὐλογίαν περιποιήσασθε εἰς τήν ἐμήν ἐλαχιστότητα, Παναγιώτατε πάτερ καί προσκυνητέ ἡμῶν Δέσποτα Οἰκουμενικέ, νά παρίσταμαι ἐνώπιον ὑμῶν, συμμέτοχος καί συγκοινωνός τῆς Ἱερᾶς ταύτης πανηγύρεως… Ἐσκέφθημεν ὅτι ἡ εὐλογία τοῦ Ἀρχιεπισκόπου ἡμῶν (Βαρθολομαίου), αἰσθητοποεῖ τήν ἄρρηκτον ἑνότητα τοῦ Σεπτοῦ Κέντρου, τοῦ Φαναρίου, καί τοῦ Ἁγίου Ὄρους. Καί ἰδού βλέπομεν μετά συγκινήσεως τόν πολύπλευρον καί πολύπλαγκτον ἀγῶνα του ἐκ τοῦ σύνεγγυς… συγκινούμεθα καί κλίνομεν γόνυ βαθυτάτου σεβασμοῦ καί υἱϊκῆς ἁγιοπρεποῦς ἀγάπης τῇ Ὑμετέρᾳ Σεπτῇ Κεφαλῇ…

Ὁρόσημον ὑπῆρξε πρό ἔτους καί ἡ συμπλήρωσις εἰκοσιπέντε ἐτῶν ἀγωνιστικῆς καί πολυκάρπου πατριαρχείας εἰς τό πηδάλιον τοῦ Πρώτου Θρόνου τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας τοῦ Παναγιωτάτου Πατριάρχου μας. Κατ’ αὐτήν ὁ ἴδιος, ζωσθείς τό λέντιον χάριν τῆς Ἐκκλησίας καί τῶν ἀνθρώπων, μετέδωσεν ἕνα ἄλλον τρόπον ὑπάρξεως καί ζωῆς, τόν τρόπον νά μάθωμεν ὅλοι μας νά θυσιαζώμεθα…

Πέντε συναπταί πενταετίαι πατριαρχείας· ἑκάστη δύναται νά λάβῃ τό ἰδικόν της χαρακτηριστικόν ἐπίγραμμα καί ὅλαι ὁμοῦ διασφαλίζουν, ἀνά τόν κόσμον, τήν ἑνιαίαν φωνήν τῆς Ἐκκλησίας καί ἐκφράζουν τόντεράστιον ἀγῶνα διά τήν ἑνότητα τῆς Ὀρθοδοξίας μέ ἀποκορύφωμα τήν ὑπέρβασιν τῶν ἀνθρωπίνων ἀτελειῶν καί διά συνεργίας οὐρανοῦ καί γῆς τήν ἐπίτευξιν τῆς συγκλήσεως τῆς Ἁγίας καί Μεγάλης Συνόδου τῶν Ὀρθοδόξων. Ἡ πολύτιμος προσφορά ὅμως δέν περιορίζεται, ἀλλά συνεχίζεται καί μετά τήν εἰκοσιπενταετίαν καί ἐπεκτείνεται ἀνά τήν οἰκουμένην καί γίνεται κεφάλαιον ἐλπίδος καί φωτός τοῖς πᾶσι. 

Ἀσπαζόμεθα τούς κόπους Ὑμῶν καί ἐκζητοῦμεν τάς εὐχάς, μέ τήν παράκλησιν ἀκολούθως νά εὐλογήσετε, Παναγιώτατε…

Εἰς αὐτήν τήν ἀνηφορικήν καθημερινήν πορείαν καί τόν μαρτυρικόν ἀγῶνα τῆς μιμήσεως τῶν ἁγίων, ἔχομεν ἀνάγκην τῆς πνευματικῆς ἀρωγῆς καί ἐπινεύσεως τοῦ σεπτοῦ προκαθημένου τοῦ Οἰκουμενικοῦ Θρόνου καί Ἀρχιεπισκόπου ἡμῶν κ.κ. Βαρθολομαίου, ἔχομεν ἀνάγκην τοῦ φωτός ἐκ τοῦ Φαναρίου,
Εὐχαριστοῦντες καί αὖθις, ἐλαχίστως ἀντιδωροῦμεν …ὑπέρ τῆς ἐξ ὕψους δυνάμεως, πρός καρποφόρον συνέχισιν τῆς διακονίας τῆς Μεγάλης Ἐκκλησίας.

Χριστῷ φέρουσιν αἱ μαθήτριαι μύρα, ἐγώ δέ ταύταις ὕμνον ὡς μύρον φέρω.
Παναγιώτατε Πάτερ καί Δέσποτα,
Σεπτή τῶν ἱεραρχῶν χορεία,
Ἀγαπητοί ἀδελφοί, φίλοι καί προσκυνηταί τῆς Ζωοδόχου καί χαριτοβρύτου πηγῆς τῆς Παναγίας τοῦ Βαλουκλῆ.
Χριστός Ἀνέστη!

Μεγάλην τιμήν καί εὐλογίαν περιποιήσασθε εἰς τήν ἐμήν ἐλαχιστότητα, Παναγιώτατε πάτερ καί προσκυνητέ ἡμῶν Δέσποτα Οἰκουμενικέ, νά παρίσταμαι ἐνώπιον ὑμῶν καί ἐνώπιον τῶν σεβασμίων Συνοδικῶν Ἱεραρχῶν καί νά καθίσταμαι, εὐνοίᾳ καί πατρικῇ Ὑμετέρᾳ διαθέσει,συμμέτοχος καί συγκοινωνός τῆς Ἱερᾶς ταύτης πανηγύρεως τῆς παλαιφάτου Ἱερᾶς Μονῆς τῆς Θεοτόκου ἐν τῇ καθιερωμένῃ Πατριαρχικῇ καί Συνοδικῇ Θείᾳ Λειτουργίᾳ τῆς Κυριακῆς τῶν Μυροφόρων.

Ἐδίστασε καί συνεστάλη πρός στιγμήν ἡ καρδία ἡμῶν πρός ἀποδοχήν μίας τοιαύτης ὑψηλῆς προσκλήσεως, ἀλλά ἡ εὐλογία καί ἐπιθυμία τοῦ πατρός καί Ἀρχιεπισκόπου ἡμῶν, ἔλυσεν ἐν τῷ ἅμα τόν δισταγμόν, ἀλλά καί διότι ἐσκέφθημεν ὅτι ἡ εὐλογία του αἰσθητοποεῖ τήν ἄρρηκτον ἑνότητα τοῦ Σεπτοῦ Κέντρου, τοῦ Φαναρίου, καί τοῦ Ἁγίου Ὄρους. Καί ἰδού εἴμεθα ἐνώπιόν Σας καί ὁρῶμεν ὑμᾶς, ἀλλά καί βλέπομεν μετά συγκινήσεως και κατανοοῦμεν τόν πολύπλευρον καί πολύπλαγκτον ἀγῶνα ἐκ τοῦ σύνεγγυς, εἰς τόν τόπον Σας, ἐδῶ εἰς τό πεδίον τῆς μάχης, τοῦ ἀγῶνος καί τῆς ἀγωνίας.

Ἀπόδειξις τῶν ἀγώνων τούτων ἀποτελεῖ μεταξύ πολλῶν ἄλλων καί τό θεομητορικόν τοῦτο σέμνωμα τῆς Ζωοδόχου Πηγῆς καί τό ἱερόν αὐτοῦ ἁγίασμα ἐν τῇ διαδρομῇ δεκαπέντε περίπου αἰώνων ζωῆς, κατά τούς ὁποίους τά πλήθη τῶν πιστῶν συνέρρεον ἐνταῦθα μετά πίστεως πρός θεραπείαν καί πρός τῶν ψυχικῶν ἀλγηδόνων τήν ἐπούλωσιν, παρά τάς κατά καιρούς καταστροφάς, ἅς ὑπέστη. Ὅμως εἰς αὐτάς εὗρε σπεύδοντας πρός ἀνοικοδόμησιν αὐτοῦ, τούς πατέρας ὑμῶν, ὡς εὔγλωττα μᾶς πληροφορεῖ ὁ ἱστοριογράφος: «Λαός Ὀρθόδοξος εὐλαβής καί εὐγνώμων εἰς τόν Θεόν τῶν πατέρων αὐτοῦ, λαός Ὀρθοδόξων ἐκ τῶν περιχώρων καί ἐκ τῆς πρωτευούσης ταύτης ἔσπευδε πρός τήν οἰκοδομήν καί ἐβοήθει τούς ἐργαζομένους τεχνίτας…».

Μακάριοι οἱ χρόνοι ἐκεῖνοι, κατά τούς ὁποίους οἱ πατέρες ἡμῶν πάντα ὑπέφερον ἀγογγύστως, καί ἐσήκωναν ἐπί τῶν ὤμων των τάς ἀπεχθεστέρας ἐργασίας καί τά μεγαλύτερα ἀτυχήματα, ἐάν εἰς τό κοινόν καλόν ἀπέβλεπον, ἐάν ὑπέρ τοῦ κοινοῦ καλοῦ ἐγίνοντο αὗται διά τό ὄνομα τοῦ Κυρίου καί τῆς Θεομήτορος. Ναοί, νοσοκομεῖα, γηροκομεῖα, ὀρφανοτροφεῖα, ἄσυλα ἐξεπήγαζον ἐκ τῆς θερμῆς πίστεως καί ἡ μεγάλη τῶν χρόνων ἐκείνων καί ἀπροσποίητος φιλόγενεια ἐξ ἐκείνης ἐτρέφετο γαλουχουμένη, διά τῆς πίστεως ταύτης ἐζωοποεῖτο καί ἐν αὐτῇ ἔζη, πάντοτε δέ ἐξεδηλοῦτο διά κοινωφελῶν ἔργων προικιζομένων κτιτορικῶς.

Ὅθεν, εἰς ταῦτα τά ἀγαθά ἀγωνίσματα ἐντρυφῶντες, οὐ μήν ἀλλά καί βλέποντες ταῦτα καί ἄχρι τῆς σήμερον συνεχιζόμενα, ἀτρύτοις πόνοις καί διά νυχθημέρων μόχθων, συγκινούμεθα καί κλίνομεν γόνυ, ὡς ἐμπρέπει τῇ ἁγιορειτικῇ ἁγίᾳ συνηθείᾳ, βαθυτάτου σεβασμοῦ καί υἱϊκῆς ἁγιοπρεποῦς ἀγάπης τῇ Ὑμετέρᾳ Σεπτῇ Κεφαλῇ καί τῇ ἁγιωτάτη τοῦ Θρόνου Ἱεραρχίᾳ, ἀλλά καί τῷ πιστῷ λαῷ, τῷ ἐγγύς καί μακρόθεν ἐλθόντι.

Συνέχειαν ταύτης τῆς μακρᾶς εὐποιΐας καί πορείας ὁρόσημον ὑπῆρξε πρό ἔτους καί ἡ συμπλήρωσις εἰκοσιπέντε ἐτῶν ἀγωνιστικῆς καί πολυκάρπου πατριαρχείας εἰς τό πηδάλιον τοῦ Πρώτου Θρόνου τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας τοῦ Παναγιωτάτου Πατριάρχου μας. Κατ’ αὐτήν ὁ ἴδιος, ζωσθείς τό λέντιον χάριν τῆς Ἐκκλησίας καί τῶν ἀνθρώπων, μετέδωσεν ἕνα ἄλλον τρόπον ὑπάρξεως καί ζωῆς, τόν τρόπον νά μάθωμεν ὅλοι μας νά θυσιαζώμεθα καί νά ἐξερχώμεθα νικηταί, νά νικῶμεν τόν θάνατον, ὥσπερ μᾶς τό ἐνθυμίζουν καί σήμερον αἱ μυροφόροι γυναῖκες.

Πέντε συναπταί πενταετίαι πατριαρχείας· ἑκάστη δύναται νά λάβῃ τό ἰδικόν της χαρακτηριστικόν ἐπίγραμμα καί ὅλαι ὁμοῦ διασφαλίζουν, ἀνά τόν κόσμον, τήν ἑνιαίαν φωνήν τῆς Ἐκκλησίας καί ἐκφράζουν τόντεράστιον ἀγῶνα διά τήν ἑνότητατῆς Ὀρθοδοξίας μέ ἀποκορύφωμα τήν ὑπέρβασιν τῶν ἀνθρωπίνων ἀτελειῶν καί διά συνεργίας οὐρανοῦ καί γῆς τήν ἐπίτευξιν τῆς συγκλήσεως τῆς Ἁγίας καί Μεγάλης Συνόδου τῶν Ὀρθοδόξων. Ἡ πολύτιμος προσφορά ὅμως δέν περιορίζεται, ἀλλά συνεχίζεται καί μετά τήν εἰκοσιπενταετίαν καί ἐπεκτείνεται ἀνά τήν οἰκουμένην καί γίνεται κεφάλαιον ἐλπίδος καί φωτός τοῖς πᾶσι. Καί τό καλόν δι’ ὅλους, τό κοινόν καλόν, κατέχει ἀνεκτίμητον ἀξίαν, διότι εἶναι ἀνθεκτικόν εἰς τόν χρόνον, κατασβεννύει τήν λήθην καί ἔχει δύναμιν ζωῆς.

Ἀσπαζόμεθα τούς κόπους Ὑμῶν καί ἐκζητοῦμεν τάς εὐχάς, μέ τήν παράκλησιν ἀκολούθως νά εὐλογήσετε, Παναγιώτατε, ἵνα προσφέρωμεν, ἀναξίως μέν, ἀλλά τό κατά δύναμιν, ὡς εἰς τό δίστιχον τοῦ συναξαρίου ἀνεγνώσθη, ὕμνον ἀντί μύρου εἰς αὐτάς τάς ἀνδρείας μυροφόρους γυναίκας καί εἰς τόν Ἰωσήφ τόν ἀπό Ἀριμαθείας καί Νικόδημον τόν νυκτερινόν μαθητήν.

Τυγχάνει μάλιστα τῆς μίας ἐξ αὐτῶν τῶν μυροφόρων, τῆς ἁγίας ἰσαποστόλου Μαρίας τῆς Μαγδαληνῆς, ἡ καθ’ ἡμᾶς Ἱερά Μονή νά πλουτίζῃ τό τίμιον λείψανον τῆς ἀριστερᾶς χειρός αὐτῆς, εὐῶδες καί θερμουργόν, εἰς ὅσους μέ πίστιν ἀσπάζονται αὐτήν, ἐξ οὗ καί ἡ σημερινή εὐκαιρία συμμετοχῆς ἡμῶν εἰς τήν ἑορτήν ταύτην εἶναι καί λίαν θυμηδής καί πάνυ συγκινητική.

Τούτων τῶν μυροφόρων αἱ μέν γυναῖκες ἔγιναν μάρτυρες καί πρῶται τῆς Ἀναστάσεως καί ἀπήγγειλαν ταύτην εἰς τούς μαθητάς. Ὁ Ἰωσήφ δέ καί ὁ Νικόδημος μάρτυρες τῆς ταφῆς, οἱ ὁποῖοι ἤλειψαν τό σῶμα τοῦ Ἰησοῦ μέ μύρα, ἀλλά ὄχι ὅπως ἔπρεπε, λόγῳ τοῦ ἐπείγοντος τῆς ταφῆς. Ἔβαλαν ἀλόην καί σμύρναν μόνον καί περιτυλίξαντες παρέδωκαν εἰς τόν τάφον τό σῶμα τοῦ Ἰησοῦ. Διά τόν λόγον αὐτόν, δηλαδή διά τήν ἔλλειψιν τῶν μύρων, αἱ μυροφόροι γυναῖκες, ἀγάπην διαπύρως ἔχουσαι πρός τόν Χριστόν ὡς μαθήτριαι, ἠγόρασαν μῦρα πολυτελῆ καί κατέβησαν ἐκεῖ ὀρθριώτερον, δηλαδή κατά τό τελευταῖον βαθύ μέρος τῆς νυκτός, διά νά κλαύσουν καί νά μυρίσουν τό σῶμά Του καί οὕτω νά ἀναπληρώσουν, διά τήν ἔπειξιν τοῦ γεγονότος, τήν ἔλλειψιν τῶν μύρων. Τότε, κατά τήν ἐπίσκεψίν των, εἶδον διαφόρους ὀπτασίας, δηλαδή ἀπαστράπτοντας δύο ἀγγέλους ἔνδοθεν τοῦ μνήματος καί ἄλλον ὑπέρ τόν λίθον καθήμενον· μετά ταῦτα βλέπουν τόν Χριστόν καί προσκυνοῦν. Ὤ! Φύσις ἀσθενής τήν ἀνδρείαν ἐνίκησεν, ἐπειδή γνώμη συμπαθής τῷ Θεῷ εὐηρέστησε, Ὅστις, διά τοῦ θείου νεανίου, κατέστειλε τόν θόρυβον τῆς ψυχῆς αὐτῶν, καί κατέδειξε αὐθεντικῶς ὅτι ὁ ἐσταυρωμένος ἀρχηγός τῆς σωτηρίας ἡμῶν ἀνέστη ἐκ νεκρῶν ὡς ζωοδότης καί Κύριος.

Ἡ συμβολή τῶν ἁγίων μυροφόρων εἰς πίστωσιν καί πληροφορίαν ἀκραιφνῆ τῆς Ἀναστάσεως τοῦ Χριστοῦ καί τῶν καθ’ ἡμᾶς δογμάτων, ὑπῆρξεν ἀνυπολόγιστος, συμπληρουμένη δέ ἀπό τήν ἀγγελίαν τοῖς πᾶσι τοῦ σωτηρίου κηρύγματος τῆς ἐκ νεκρῶν ἐγέρσεως Αὐτοῦ καί ἀπό τήν κατά μίμησιν Αὐτοῦ ἄριστον πολιτείαν καί μαθητείαν των παρ’ Αὐτῷ, ἡ συμβολή των αὕτη καθίσταται ἀποστολική, μοναδική, ὑποδειγματική καί ἐπίκαιρος διά τήν σύγχρονον γενεάν.

Ἡ συμπεριφορά των ἦτο ἁπλή καί ἀνθρωπίνη, ἀλλά αὗται διά τῆς θυσίας των ἐγένοντο ἀφορμή θείων παρεμβάσεων καί ἀποκαλύψεων τοῦ Θεοῦ Πατρός καί τοῦ Κυρίου Ἰησοῦ διά τήν σωτηρίαν τῶν ἀνθρώπων καί τήν πνευματικήν των ζωήν. Οἱ ἅγιοι Πατέρες, παλαιοί τε καί νεώτεροι, ἱεράρχαι καί ἀσκηταί, ἐρευνοῦν τήν ἱστορικήν ἀκρίβειαν τῶν γεγονότων ἐκείνων, ἀλλά ταυτοχρόνως ἀνάγουν καί ἐφαρμόζουν ταῦτα εἰς τόν πνευματικόν ἀγῶνα καί τήν πορείαν τῆς καθημερινῆς ἡμῶν ζωῆς. Οὕτω τά μύρα μεταδίδουν ὅτι Αὐτός ὁ Κύριος, εἶναι ἡ εὐωδία, τό μύρον τῆς ζωῆς εἰς ὅσους Τόν πλησιάζουν μέ πίστιν. Ὄντως ἡ ἐπίσκεψις τῶν μυροφόρων εἰς τό μνῆμα τοῦ Χριστοῦ ἐτελείωσε τό πρωί τῆς Ἀναστάσεως. Τά φυσικά μύρα, τά ὁποῖα ἑτοίμασαν διά νά μυρώσουν Αὐτόν, ὁ Ὁποῖος χαρίζει τό ἄρωμά Του εἰς τούς οὐρανούς, ἔμειναν εἰς τά χέρια των. Ἐκεῖναι δέν ἔχρισαν τό νεκρό Του σῶμα. Ἐκεῖνος, ὁ ἀναστημένος Χριστός, ἔχρισε τάς ζωντανάς ψυχάς των μέ τό μύρον τῆς χαρᾶς, μέ τήν γλυκεῖαν φωνήν τοῦ νέου ἔαρος τῆς Ἀναστάσεως.

Ἀλλοῦ ὁ συμβολισμός ἀναφέρεται εἰς τό Σάββατον. Τό «αἱ μυροφόραι ἑτοιμάσασαι τά ἀρώματα ἡσύχασαν τό Σάββατον» παραπέμπει εἰς τά ἀληθινά Σάββατα, εἰς τό ὑπερευλογημένον ἐκεῖνο Σάββατον, τό ὁποῖον μετήγαγε καί μετάγει τήν φύσιν ἡμῶν ἀπό τά βάραθρα τοῦ ἅδου εἰς τό παμφαές καί θεῖον οὐράνιον ὕψος.

Ἐξ ἄλλου τό μνημεῖον συμβολίζει τήν καρδίαν τοῦ ἀνθρώπου, ἡ ὁποία ἦτο ναός τοῦ Θεοῦ, κατέληξε νά γίνει τάφος καί χρειάζεται βοηθόν, ὁ ὁποῖος θά ἀποκυλίσῃ τόν μέγαν σφόδρα λίθον ἐκ τῆς θύρας τοῦ μνημείου τῆς καρδίας. Ἡ ἀναισθησία, κατ’ ἄλλους ἡ ἀπολίθωσις, τῆς καρδίας, λέγουν οἱ ἅγιοι, ἀφανίζεται μόνον μέ τήν ἐνέργειαν τῆς θείας χάριτος. Ἄγγελος Θεοῦ ὑπό θείου νεύματος κινούμενος, κατέρχεται εἰς βοήθειαν τῆς κοπιαζούσης ψυχῆς, ἀποκυλίει τόν λίθον τῆς πορώσεως ἐκ τῆς θύρας αὐτῆς, πλημμυρίζει ταύτην μετά κατανύξεως καί ἀναγγέλλει τήν ἀνάστασίν της, ἡ ὁποία εἶναι κατά κανόνα ἐπακόλουθον τῆς συνεχοῦς κατανύξεως, κατά τόν ἅγιον Ἰωάννην τῆς Κλίμακος καί κατά τό ἐδάφιον τῶν Πράξεων, οἱ πρῶτοι χριστιανοί «κατενύγησαν τῇ καρδίᾳ», τοὐτέστιν ἤνοιξεν αὐτῶν ἡ καρδία πρός τήν πίστιν καί τήν μετάνοιαν.

Πολλοί ἕτεροι συμβολισμοί ὑπάρχουν, ἀλλά δέν εἶναι τοῦ παρόντος. Ὅμως δι’ ἡμᾶς ὁ πλέον παραμυθητικός συμβολισμός εὑρίσκεται εἰς τό περιστατικόν τῆς ἁγίας Μαρίας τῆς Μαγδαληνῆς, ἡ ὁποία «εἱστήκει πρός τῷ μνημείῳ κλαίουσα ἔξω» καί ὅταν ἐστράφη εἰς τά ὀπίσω, θεωρεῖ τόν Ἰησοῦν ἑστῶτα καί μετά τόν γνωστόν διάλογον καί τήν στροφήν ταύτης νά προσκυνήσῃ τούς πόδας τοῦ Ἰησοῦ, Ἐκεῖνος ἀπήγγειλε εἰς Αὐτήν τό περίφημον «μή μου ἅπτου». Ὁ ὑμνωδός ὅμως εἰς τό σχετικόν ἑωθινόν προσθέτει ὅτι ἡ ἁγία, παρά ταῦτα, παρά τό γεγονός ὅτι εἶδε τόν Κύριον, θέλει πάλι νά ψηλαφήσῃ τούς πόδας Του. Δηλαδή, λέγει ὁ ὑμνωδός «ἔτι πρόσγεια φρονεῖ, γήινα φρονεῖ, οἷα γυνή ἀσθενής·». Ἀλλ’ ἐν τούτοις «κήρυξ πέμπεται, ὑπό τοῦ Κυρίου, τοῖς Μαθηταῖς», εἰς τούς ὁποίους ἔφησε τά εὐαγγέλια, τήν παγκόσμιον χαρμόσυνον εἴδησιν τῆς Ἀναστάσεως.

Καί ναί ἤ ἴσως οἱ ἄνθρωποι φρονοῦμεν πρόσγεια, γήινα, ἀλλά ἐν τούτοις πεμπόμεθα κήρυκες, κήρυκες τῆς Ἀναστάσεως, δηλονότι ἡμῖν τοῖς προσγείοις ὁμιλεῖ ὁ Κύριος καί μᾶς ποιεῖ σημεῖα τῆς Ἀναστάσεώς Του. Τό κήρυγμα κάθε ἀνθρώπου εἶναι ἡ χαρά, ἡ εἰρήνη τῆς καρδίας, οἱ καρποί τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, ὁ ἀγαθός λόγος ἡμῶν, ὁ ὁποῖος πείθει τάς καρδίας τῶν ἄλλων, ἡ διάδοσις τῆς πίστεως καί τῶν ἰδικῶν μας βιωμάτων, τῶν ἀποδιδόντων δόξαν τῷ Θεῷ. Ὁ Κύριος ἐργάζεται, παρά τά πάθη καί τάς ἀδυναμίας τοῦ ἀνθρώπου, «ἐργάζεται ἕως ἄρτι, ἵνα φανερωθῇ τά ἔργα Του ἐν ἡμῖν», ἵνα ἀποδείξῃ, διά τῆς χάριτός Του τήν μετάνοιαν καί τήν ἄνοδον πρός τόν πατρῷον κλῆρον. Εἰργάσθη καί μέ τάς μυροφόρους, τάς ὁποίας κατέστησε ἀπό ἀσθενεῖς καί ἐμφόβους, γενναίας καί ἀγωνιστικάς, ὑπόδειγμα ζωῆς δι’ ἡμᾶς πάντας. Μή ἀμφιβάλλετε! Ἐργάζεται καί μέ ἡμᾶς ἕως ἄρτι, ἕως τῆς ἐσχάτης στιγμῆς.

Ὅθεν κατακλείοντες τόν ἀτελῆ λόγον μας, σήμερον, Κυριακήν Γ΄ ἀπό τοῦ Πάσχα, καλούμεθα νά γίνωμε κήρυκες ἐμπνεόμενοι ὑπό τῶν μυροφόρων γυναικῶν και ἀνδρῶν, νά μιμηθῶμεν τήν ζωήν καί νά ἀσπασθῶμεν τάς θυσίας των, νά συνακολουθήσωμεν τήν πορείαν των, νά κοινωνήσωμεν τοῦ βιώματός των, νά μαρτυρήσωμεν σύν αὐτοῖς τήν ἁγίαν τοῦ Κυρίου Ἀνάστασιν, νά ἐνωτισθῶμεν μετ’ αὐτῶν τό «χαίρετε» καί τό «εἰρήνη ὑμῖν» τοῦ ἀναστάντος Κυρίου.

Εἰς αὐτήν τήν ἀνηφορικήν καθημερινήν πορείαν καί τόν μαρτυρικόν ἀγῶνα τῆς μιμήσεως τῶν ἁγίων, ἔχομεν ἀνάγκην τῆς πνευματικῆς ἀρωγῆς καί ἐπινεύσεως τοῦ σεπτοῦ προκαθημένου τοῦ Οἰκουμενικοῦ Θρόνου καί Ἀρχιεπισκόπου ἡμῶν κ.κ. Βαρθολομαίου, ἔχομεν ἀνάγκην τοῦ φωτός ἐκ τοῦ Φαναρίου, ἐκ τῆς Πόλεως τῶν ὀνείρων πάσης Ὀρθοδόξου ψυχῆς. Καί τοῦτο εἶναι ἀναγκαῖον, ὥστε νά εὑρισκώμεθα ἐντός τῆς κιβωτοῦ τῆς χάριτος τῆς Μεγάλης τοῦ Χριστοῦ Ἐκκλησίας, τῆς φανερούσης τόν παράδεισον, καί τρεφούσης ὄχι ὄνειρα, ἀλλά πραγματικήν ζωήν, τήν ἄλλην βιοτήν.

Δωροφορήσατε τέλος ἡμᾶς, παρακαλοῦμεν, Παναγιώτατε, τάς Ὑμετέρας θεοπειθεῖς καί πατρικάς εὐχάς καί εὐλογίας, σύν ταῖς δεήσεσι τῶν περιστοιχούντων Ὑμᾶς ἁγιωτάτων Συνοδικῶν Μητροπολιτῶν καί τῶν λοιπῶν σεβασμίων Ἱεραρχῶν.

Εὐχαριστοῦντες καί αὖθις, ἐλαχίστως ἀντιδωροῦμεν Ὑμῖν τήν ἀδιάλειπτον προσευχήν ἡμῶν εἰς τάς προσωπκάς δεήσεις καί ἐν τῇ λατρείᾳ ὑπέρ κουφίσεως τοῦ βάρους Ὑμῶν, ὑπέρ μακροημερεύσεως, ὑπέρ τῆς ἐξ ὕψους δυνάμεως, πρός καρποφόρον συνέχισιν τῆς διακονίας τῆς Μεγάλης Ἐκκλησίας καί δόξαν τοῦ ἐκ νεκρῶν ἀναστάντος Κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ. Ἀμήν.

«Ο Θεός ήλθοσαν έθνη εις την κληρονομίαν σου, εμίαναν τον ναόν τον άγιόν σου, έθεντο Ιερουσαλήμ ως οπωροφυλάκιον» (Ψαλμ. 78, 1)

Η επέλαση της παπικής αιρέσεως, τον Νοέμβριο του 2006, στο Οικουμενικό Πατριαρχείο, μετέβαλε το Άγιο Όρος ή μάλλον την πνευματική του ηγεσία, τους ηγουμένους των είκοσι Ι. Μονών του, σε εγκαταλελειμμένο και έρημο οπωροφυλάκιο Ορθοδοξίας!

Ο λαός του Θεού, το πλήρωμα της Εκκλησίας, ανέμενε την άμεση, δυναμική παρέμβαση του Αγίου Όρους στα διαδραματισθέντα στο Φανάρι, με την επίσκεψη-συλλειτουργία του Πάπα, ως αυτονόητη παρουσία ορθόδοξης αντιδράσεως και μαρτυρίας, όπως ακριβώς συνέβη στο παρελθόν επί Πατριάρχου Αθηναγόρα, με την άρση των αναθεμάτων, όταν σύσσωμο το Άγιο Όρος, η πνευματική του ηγεσία, διέκοψε τη μνημόνευση του ονόματός του!

Αλλά η πνευματική ηγεσία του Αγίου Όρους των ημερών μας, δεν έπραξε το ίδιο!

Δεν διετράνωσε μαχητικά την ορθόδοξη μαρτυρία με το γνωστό κύρος του αγιορείτικου λόγου, ως διορθωτική παρέμβαση στις αυθαίρετες και κραυγαλέες πατριαρχικές παραβιάσεις των ι. Κανόνων της Εκκλησίας.
Αντίθετα επιβράβευσε τις πατριαρχικές αυτές αντορθόδοξες ενέργειες με τη διακήρυξη της ευλαβείας της στο πρόσωπο του κ. Βαρθολομαίου!

Έτσι οι φύλακες της Ορθόδοξης Παράδοσεως, οι πυλωροί της προστασίας και διασφαλίσεως του κύρους των Ι. Κανόνων της Εκκλησίας, εγκατέλειψαν τη θέση τους!
Αρνήθηκαν τον εαυτό τους.

Άφησαν ξέφραγο και απροστάτευτο τον αμπελώνα του Κυρίου και συσχηματίσθηκαν με τον νυν αιώνα του οικουμενισμού, του κακόδοξου χριστιανικού συγκρητισμού.
Ευθυγραμμίσθηκαν με τους νεοεποχίτικους νόες κληρικών και λαϊκών θεολόγων, αρνητών της αληθείας της Μίας, Αγίας Καθολικής και Αποστολικής Εκκλησίας του Χριστού, της Εκκλησίας των ι. Αποστολικών και Συνοδικών Κανόνων, της Πατερικής Παραδόσεως!

Η στάση αυτή της πνευματικής ηγεσίας του Αγίου Όρους αποστερεί σήμερα από την Ορθόδοξη Εκκλησία το φρουρό και φύλακα των παραδεδομένων αληθειών της πίστεως και της διδασκαλίας της.

Σήμερα έπαυσε να είναι το Άγιο Όρος εγγύηση και στήριξη Ορθοδοξίας, έπαλξη παρατάξεως μαρτύρων και ομολογητών Ορθοδοξίας.

Σήμερα το Άγιο Όρος, μοιάζει με αποσαθρωμένο από τον οικουμενισμό και την αίρεση οπωροφυλάκιο, μνημείο πλέον αγιορειτικής εγκαταλείψεως του περιβολιού της Παναγίας!
Το θλιβερό αυτό γεγονός συμβαίνει σήμερα, σε ώρα και στιγμή προχωρημένης αποδυναμώσεως της Ορθοδοξίας από ζωτικές και άγρυπνες δυνάμεις μαρτυρίας και ομολογίας, δεδομένου ότι, σήμερα, επίσκοποι και αρχιεπίσκοποι και
Πατριάρχες αλλά και κληρικοί και λαϊκοί θεολόγοι, μεταποιούμενοι αλαζονικώς σε τάξη εκκλησιαστικής οικουμενικής συνόδου, αποφθέγγονται άρρητα ρήματα κακοδοξίας, «επ’ αγαθώ» της Ορθοδοξίας!

Αιρετικές χριστιανικές κοινότητες αναγνωρίζονται σήμερα ως εκκλησίες, συλλειτουργίες με τους πάσης φύσεως αιρετικούς και συμπροσευχές βαπτίζονται ως αγαπητικές σχέσεις και κάθε ορθόδοξη αλήθεια παραπέμπεται στον κάλαθο του οικουμενισμού, για επανερμηνεία με τα νέα δεδομένα της μετανεωτερικότητας, η οποία απαιτεί τον επαναπροσδιορισμό των πάντων στη θεολογία και γενικώς στη ζωή της Εκκλησίας!

Σ’ αυτή την κρίσιμη ώρα της οικουμενιστικής λαίλαπας, δεν έστερξαν οι αγιορείτες ηγούμενοι να αναδειχθούν· «θεία παρεμβολή και θεηγόροι οπλίται παρατάξεως Κυρίου»!
Παραδόθηκαν στη δειλία και το φόβο της μαρτυρίας, με το…αιρετικό πρόσχημα της ευλαβούς υπακοής στο πρόσωπο του Πατριάρχου!

Έτσι μετέτρεψαν την πνευματική τους ηγεσία σε αποσαθρωμένο οπωροφυλάκιο του περιβολιού της Παναγίας!

Γύρισαν την πλάτη τους στη σκέπη και προστασία της Οικοδέσποινας Γερόντισσας του Αγίου Όρους.
Έκαναν την επιλογή τους!

Επέλεξαν την συνοδοιπορία τους με την πατριαρχική οικουμενιστική λογική!

Από το περιοδικό «ΙΕΡΑ ΠΑΡΑΚΑΤΑΘΗΚΗ», μηνός Αυγούστου 2009