Του Άγγελου Ρούσσου
Στο “περιβόλι της Παναγιάς” οι…περιβολάρχες αφήνουν να γιγαντώνονται τα ζιζάνια της ετεροδοξίας και της νοθείας της πίστης , την στιγμή που ο ένας μετά τον άλλον δένονται πισθάγκωνα στο οικουμενιστικό άρμα του Φαναριου….
Την στιγμή που οι διώξεις Κελλιωτών μοναχών συνεχίζονταιαπρόσκοπτα, ηγούμενοι κορυφαίων μονών παρελαύνουν ολοένα και συχνότερα από το Φανάρι εκφράζοντας την….αφοσίωσή τους στο σχέδιο του Οικουμενικού Πατριάρχου.
Τελευταίο και πιο πρόσφατο παράδειγμα ο Καθηγουμένος της Ιεράς Μονής Σίμωνος Πέτρας, Γέροντας Ελισσαίος, ο οποίος σε ομιλία που εκφώνησε την Κυριακή των Μυροφόρων κατά την Πατριαρχική και Συνοδική Θεία Λειτουργία που τελέστηκε στην Ιερά Μονή Ζωοδόχου Πηγής Βαλουκλί εμφανίστηκε ένθερμος υποστηρικτής του κ. Βαρθολομαίου, εκθειάζοντας και την Σύνοδο του Κολυμπαρίου.
Σε μια τόσο κρίσιμη στιγμή που η Ορθοδοξία βρίσκεται ενώπιον ιστορικών στιγμών καθώς το χάσμα μεγαλώνει αντί να γεφυρώνεται όταν από τη μια οι συμπροσευχές και οι οικουμενιστικές προκλήσεις πολλαπλασιάζονται ενώ από την άλλη αυξάνονται και οι διακοπές μνημονεύσεων, το Άγιο Όρος αντί να πάρει ανοιχτά θέση υπερ του Φαναρίου στο οποίο υπάγεται διοικητικά θα έπρεπε να αποτελέσει ενωτική πυξίδα. Φευ όμως.. Αντί να αμβλύνει την αντιπαράθεση εντός της Ορθοδοξίας την συντηρεί, αν όχι την αβαντάρει!
Φράσεις όπως αυτές που χρησιμοποίησε ο Γέρων Ελισσαίος στην ομιλία του και αποτελούν “λιβανιστήρι” για τον κ. Βαρθολομαίο, όπως ότι “η ευλογία του αισθητοποιεί την άρρηκτον ενότητα του Σεπτού Κέντρου, του Φαναρίου, και του Αγίου Όρους” το μόνο που κάνουν είναι να κρύβουν το πρόβλημα κάτω από τα χαλί….
Κολακείες και περιττές αγαπολογίες την στιγμή που το βορειοανατολικό πόδι της Χαλκιδικής φλέγεται κυριολεκτικά και εν γένει συμπεριφορά πειθήνιων οργάνων ενός αμφιλεγόμενου σχεδίου του Φαναρίου δεν τιμούν τους “περιβολάρχες” που εγκαταβιούν στο “περιβόλι της Παναγιάς”.
“Πέντε συναπταί πενταετίαι πατριαρχείας· εκάστη δύναται να λάβη το ιδικόν της χαρακτηριστικόν επίγραμμα και όλαι ομού διασφαλίζουν, ανά τον κόσμον, την ενιαίαν φωνήν της Εκκλησίας και εκφράζουν τον τεράστιον αγώνα διά την ενότητα της Ορθοδοξίας με αποκορύφωμα την υπέρβασιν των ανθρωπίνων ατελειών και διά συνεργίας ουρανού και γης την επίτευξιν της συγκλήσεως της Αγίας και Μεγάλης Συνόδου των Ορθοδόξων” είπε μεταξύ άλλων ο Ελισσαίος αγνοώντας επιδεικτικά όσα “ανορθόδοξα” συνέβησαν στην υποτιθμένη Πανορθόδοξη του περασμένου Ιουνίου.
Και συμπλήρωσε με ύφος Φαναριώτη αυλικού:
‘έχομεν ανάγκην της πνευματικής αρωγής και επινεύσεως του σεπτού προκαθημένου του Οικουμενικού Θρόνου και Αρχιεπισκόπου ημών κ.κ. Βαρθολομαίου, έχομεν ανάγκην του φωτός εκ του Φαναρίου, εκ της Πόλεως των ονείρων πάσης Ορθοδόξου ψυχής. Και τούτο είναι αναγκαίον, ώστε να ευρισκώμεθα εντός της κιβωτού της χάριτος της Μεγάλης του Χριστού Εκκλησίας, της φανερούσης τον παράδεισον, και τρεφούσης όχι όνειρα, αλλά πραγματικήν ζωήν, την άλλην βιοτήν”.
Η περίπτωση του ηγουμένου της Σιμωνόπετρας δεν είναι η μόνη. Το Άγιο Όρος έχει ιστορικές ευθύνες και καλό θα ήταν να μην κρύβεται σε ωραία λόγια και ανούσια κοπλιμέντα προς τον Οικουμενικό Πατριάρχη. Εκτός πια κι αν υπάρχει κάποιου άλλου είδους εξάρτηση, πέραν της πνευματικής….
