Η Γαλλία επιβεβαίωσε το ότι παραμένει το ισχυρότερο προπύργιο της Ευρωπαϊκής Ενώσεως και της Δυτικής παρακμής. Το ποσοστό του “νεαρού”, προέδρου πλέον, θυμίζει άλλες εποχές και άλλα καθεστώτα, που με “δημοκρατικό” τρόπο προσπαθούσαν να κατασκευάσουν το λαϊκό έρεισμα που δεν είχαν.
Οι Γάλλοι ψήφισαν φοβισμένοι και διχασμένοι ανάμεσα στην αποστροφή τους προς το πολιτικό πρόγραμμα του Macron και στην αλγεινή προοπτική της ακροδεξιάς, που εξακολουθεί να είναι ο φόβος και ο τρόμος των Ευρωπαίων. Η πλειοψηφία παραδέχεται πως ψήφισε τον Macron παρότι δεν συμφωνεί με την “δουλική” στάση του, απλά γιατί φοβήθηκε την άνοδο της ακροδεξιάς αλλά και να φύγει από το ευρώ.
Η αλήθεια είναι πως η μέχρι πρότινος παραπαίουσα και υπό διάλυση Ευρωπαϊκή Ένωση δέχθηκε μια τονωτική ένεση, που -ίσως- αποδειχθεί καθοριστική για το μέλλον της. Όμως, αυτό που συνέβη στην Γαλλία δεν είναι ούτε τυχαίο, ούτε μεμονωμένο γεγονός.
Οι ιθύνοντες της Ευρωπαϊκής Ένωσης βλέποντας πως αυξάνουν οι προβληματισμοί σε βάρος της “Κοινότητας” και του “Ευρωπαϊκού ιδεώδους”, έδρασαν έξυπνα και, ως συνήθως, έχοντας μακροχρόνιο προγραμματισμό. Κρίνοντας εκ του αποτελέσματος, μπορούμε να πούμε μετά βεβαιότητος πως περίμεναν αυτή την έξαρση της αμφισβητήσεως και τελικά κατάφεραν να την στρέψουν υπέρ τους!
Οι υπηρέτες της παγκοσμιοποίησης φρόντισαν εδώ και μια δεκαετία να “ενισχύσουν” τα κινήματα του ευρωσκεπτικισμού, προωθώντας μέσα σε αυτά πολιτικά πρότυπα, που εν τέλει γελοιοποίησαν την αποστολή και την ιδεολογία τους.
Ο ανεκδιήγητος Nigel Farage που παραιτήθηκε μόλις κέρδισε την ψήφο για την BRexit, o φαιδρός Alexander Boris de Pfeffel Johnson, που φρόντισε να “αποκατασταθεί” προσωπικά εγκαταλείποντας τα σχέδια εξόδου της Βρετανίας από την Ε.Ε., ήρθαν να προστεθούν στις εκ προμελέτης αποτυχημένες “επαναστάσεις” των Podemos στην Ισπανία και του Τσίπρα στην Ελλάδα, αλλά και στον συμβιβασμό του Renzi στην Ιταλία, που επί της ουσίας ενδυνάμωσαν και ενίσχυσαν την Ένωση.
Οι θιασώτες της Ε.Ε. πατώντας πάνω στην ανυπαρξία αυτών που ηγήθηκαν του ευρωσκεπτικισμού προβάλλουν ένα ανύπαρκτο δίλημμα: Ή Ευρωπαϊκή Ένωση, με ό,τι συνεπάγεται αυτή, ή, ανίσχυροι και ανίκανοι κυβερνήτες, που τελικά θα συμβιβαστούν απεμπολώντας την “ιδεολογία” και τις διακηρύξεις τους. Εν ολίγοις, όλοι οι δρόμοι οδηγούν στην Ένωση και από εκεί σε μία παγκόσμια κυβέρνηση.
Τέλος, οι εργάτες της παγκοσμιοποίησης κατάφεραν ένα καίριο χτύπημα ενάντια σε αυτούς που τάσσονταν υπέρ της ανεξαρτησίας και της Εθνικής Κυριαρχίας των κρατών, με την εκλογή του αχυράνθρωπου Donald John Trump ως προέδρου των ΗΠΑ. Μετά από αυτή την εκλογή και την, δυστυχώς, αναμενόμενη στροφή 180 μοιρών στην γραμμή πλεύσης του Trump, η πλειοψηφία των ανθρώπων στον πλανήτη πιστεύει πια πως η πρόοδος επιτυγχάνεται μόνο από μία κοινή παγκόσμια κυβέρνηση.
Το μυστικό της επιτυχίας των σκοταδιστών της Δύσης είναι η μακροχρόνια και επίμονη χειραγώγηση των λαών της γης και η προπαγανδιστική επιβολή προτύπων και ιδεολογιών που τους εξυπηρετούν. Αυτό, όμως, που κάνει πιο εύκολο το έργο τους είναι η παντελής έλλειψη σκέψης και προβληματισμού εκ μέρους των ανθρώπων. Αλλά και αυτό, εν πολλοίς, είναι προϊόν του καλά μελετημένου σχεδίου τους.
Του Μ. Βολουδάκη
