Ενος κοκορου γνωση
Δυσκολεύονται, αλλά σιγά σιγά το καταλαβαίνουν: Το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο είναι -ή θα έπρεπε να είναι- ο καλύτερος φίλος της ελληνικής κυβέρνησης. Και ο λόγος είναι απλός: Το Ταμείο είναι ο μόνος εκ των τριών δανειστών που ζητεί σταθερά βαθύ κούρεμα χρέους, ως μόνη λύση στο ελληνικό αδιέξοδο. Αίτημα που, αν δεν απατώμαι, κοσμούσε και τον φλογερό πυρήνα της συριζαίικης ρητορικής, ήδη από τα χρόνια της ηρωικής αντιπολίτευσης.
Αντιθέτως, για το Βερολίνο, και μόνο η σκέψη ενός κουρέματος χρέους συνιστά διπλή προδοσία. Προδοσία αφενός της ενιαίας νομισματικής περιοχής και του καταστατικού της χάρτη, που ούτε χάρες ούτε χρεοκοπίες προβλέπει εντός Ευρωζώνης. Αλλά και προδοσία κάτι πολύ βαθύτερου: της προτεσταντικής ηθικής του σκληρού παραδειγματισμού που διατρέχει ολόκληρη τη γερμανική οικονομολογική (και όχι μόνο) σκέψη: Εσφαλες; Θα τιμωρηθείς! Γιατί αν δεν σε τιμωρήσω, κάποιος άλλος θα κάνει τα ίδια…
Το είχε πει άλλωστε και η ίδια η Ανγκελα Μέρκελ στον Γιώργο Παπανδρέου το 2010: «Το ελληνικό Μνημόνιο πρέπει να πονάει. Τόσο ώστε κανείς άλλος να μην το θέλει?». Την ίδια χρονιά, θυμίζουμε, το Ταμείο ζητούσε δραστική περικοπή του Δημοσίου ώστε η οικονομία να ανασάνει από την ίδια εκείνη αιτία που την καταβύθισε. Ομως η πρόταση είχε… μεγάλο κόστος για τους Ελληνες πολιτικούς και απερρίφθη.
Και ήταν μάλλον αδιάφορη στο Βερολίνο, που νοιαζόταν μόνο να διασφαλίσει τον παραδειγματισμό και να μη ραγίσει το γυαλί της μονεταριστικής ορθοδοξίας του. Και κάπως έτσι πέρασαν επτά ολόκληρα χρόνια. Χωρίς πολιτική βούληση μεγάλων αλλαγών, έχοντας ανάγκη τα δανεικά του Βερολίνου και αδυνατώντας να δούμε εξαρχής ότι οι «φιλελεύθερες» συνταγές του Ταμείου ήταν μεν επώδυνες πολιτικά αλλά οι μόνες δυνάμει αποδοτικές.
Η ελληνική χρεοκοπία συνεχίζεται ακμαιότατη. Και συνηθίζοντας το δηλητήριο φτάσαμε στο θλιβερό σημείο κατάπτωσης να παρακολουθούμε μια κυβέρνηση που σχεδόν πανηγυρίζει για τα… αντίμετρα. Οπως η ίδια βαφτίζει τη διαχείριση της μιζέριας.
Πηγή: http://www.ethnos.gr/
