Παρακολούθησα ἀπὸ γαλλικό κανάλι τὴ μεγάλη ἐκλογικὴ μάχη ἀνάμεσα στὴν κυρία Λεπέν καὶ στὸ κ. Μακρόν. Σὲ προηγούμενο ἄρθρο μου εἶχα ἐκφραστεῖ κάπως μειωτικά γι’ αὐτὸν, χωρὶς νὰ εἶμαι ἐπαινετικὸς γιὰ τὴν ἀντίπαλό του. Ὀφείλω ὅμως νὰ πῶ ὅτι τὸ βράδυ τῶν ἐκλογῶν ὁ κ. Μακρὸν ὑπῆρξε νικητὴς ὄχι γιατὶ πῆρε τὸ 66% τῶν ψηφισάντων ἀλλὰ πρωτίστως γιὰ τὴν εὐγένεια καὶ τὴν εὐπρέπειά του. Δὲν ἔδωσε στὴ νίκη του χαρακτῆρα ρωμαϊκοῦ θριάμβου. Στὴν ἀρχὴ ἀκόμη τῆς ὁμιλίας του ἀπηύθυνε χαιρετισμὸ στὴν ἀντίπαλό του, μίλησε τιμητικὰ γιὰ τοὺς ψηφοφόρους της, ποὺ κι αὐτοὶ εἶναι Γάλλοι πολίτες μέ δικαίωμα ἰσοψηφίας, καὶ σὰν νὰ ἀπευθυνόταν εἰδικὰ πρὸς αὐτοὺς ὑποσχέθηκε ὅτι θὰ θεραπεύσει τὰ δεινὰ μιᾶς Γαλλίας ποὺ βρίσκεται σὲ κατάσταση οἰκονομικῆς ἀπελπισίας. Ἄν στὸ ποσοστό τῆς κ. Λεπέν (33,9%) συναθροισθεῖ καὶ τὸ 20% τῆς ἀποχῆς, καθώς καὶ μὲ ἕνα ποσοστό 8%-10% ἀκύρων ψηφοδελτίων, τότε φθάνουμε σ’ ἕνα ἄκρως δυσάρεστο γιὰ τό πολιτικό κατεστημένο τῆς Γαλλίας, συμπέρασμα, ὅτι δηλαδή ὁ μισὸς καὶ πλέον πληθυσμὸς τῆς Γαλλίας, καὶ συγκεκριμένα τὸ προλεταριάτο, εἴτε στρέφεται πρὸς τὴν ἐθνικιστικὴ Δεξιά, εἴτε γυρίζει τὴν πλάτη πρὸς τὴν καθεστηκυῖα τάξη.
Αὐτὸ δὲν εἶναι λόγος νὰ μὴν ἐπαινεθοῦν ἡ εὐγένεια καί ὁ ἱπποτισμὸς τοῦ κ. Μακρὸν. Ὅταν ἀνέβηκε στὴν ἐξέδρα, δὲν σήκωσε ἔξαλλος θριαμβικά τὰ χέρια, δὲν ὕψωσε –ἀπεναντίας χαμήλωσε– τὸν τόνο τῆς φωνῆς, δὲν μίλησε ἀλλαζονικά. Μίλησε σεμνὰ καὶ ταπεινά καὶ αὐτὸ τὸν ἔκανε ἄξιο τῆς νίκης του. Ἔδωσε μάλιστα καὶ ἕνα μάθημα ἤθους στοὺς Ἕλληνες πολιτικοὺς, ποὺ ὅταν νικοῦν, δὲν τιμοῦν τὸν ἑαυτό τους μὲ τὸ νὰ μιλοῦν μειωτικά γιὰ τὸν ἀντίπαλό τους κι ἔτσι τὸ πάθος γιὰ ρεβάνς προεκτείνεται σέ ὅλη τὴν μετεκλογική περίοδο. Δὲν παραβλέπω βέβαια ὅτι σὲ ἕνα μῆνα ἡ Γαλλία ἔχει βουλευτικὲς ἐκλογές. Ἄν ὁ κ. Μακρὸν μιλοῦσε ἀλλαζονικά, ἴσως νὰ συσπείρωνε γύρω ἀπὸ τὴν κ. Λεπέν ἕναν ἀριθμό ψηφοφόρων μεγαλύτερο ἀπὸ αὐτὸ ποὺ πῆρε στὸν πρῶτο γύρο. Ὁπότε τὸ «Ἐθνικό Μέτωπο» θά ἀναδεικνυόταν σὲ πρῶτο κόμμα. Ὁ κ. Μακρόν δὲν ἔχει σχηματίσει ἀκόμη δικό του κόμμα. Εἶναι ἡγέτης μιᾶς πολιτικῆς κινήσεως, ποὺ, γιὰ νὰ προσδιοριστεῖ πολιτικά, πρέπει νὰ μετρηθεῖ μέ ἀριθμό βουλευτῶν. Αὐτοὶ πρέπει νὰ ἀφαιρεθοῦν κυρίως ἀπὸ τὰ παραδοσιακά κόμματα, τὸ σοσιαλιστικό καὶ τὸ κεντροδεξιό, ποὺ δύσκολα θὰ χάσουν τὰ τοπικά τους ἐρείσματα. Ὅσο γιὰ τὴν παραδοσιακή Ἀριστερά, αὐτὴ, ὅπως φαίνεται –μετὰ τὴ δίβουλη στάση τοῦ κ. Μελανσόν– θὰ μείνει καὶ πάλι ἐκτὸς πολιτικοῦ νυμφῶνος.
Τά πάντα στὴν Γαλλία στὸ ἑξῆς –ἀλλὰ καὶ πέρα αὐτῆς– θὰ ἐξαρτηθοῦν ἀπὸ τὸ πῶς ὁ κ. Μακρόν θὰ χειρισθεῖ τὴ νίκη του. Οἱ Ἀρχαῖοι, οἱ πάντα παρόντες στὴ ζωή μας, ἔλεγαν διά στόματος Αἰσώπου: «Οὐδὲν ἡ κτῆσις, ἐὰν μὴ ἡ χρῆσις προσῇ». (=Τίποτε δὲν εἶναι ἡ ἀπόκτηση, ἄν δὲν προστεθεῖ καὶ ἡ καλή χρησιμοποίηση). Κατὰ τὴν ἄσκηση τῆς ἐξουσίας δοκιμάζεται ἡ ἠθικὴ καὶ ἡ πνευματική ποιότητα, ἡ ἱκανότητα καὶ ὁ πραγματικός χαρακτήρας ἑνὸς πολιτικοῦ. Τὸ «ἀρχή ἄνδρα δείκνυσι» ἰσχύει σὲ κάθε ἐποχή. Μπορεῖ ἡ κατάκτηση τῆς ἐξουσίας νὰ ἀποδεικνύει τὸν μαχητή, ἡ διατήρηση τὸν ἐπιδέξιο πολιτικό, ὅμως ὁ τρόπος ποὺ θά ἀσκήσει τὴν ἐξουσία θὰ ἀποκαλύψει τὸν ἄνθρωπο. Ὅταν ὅλοι οἱ προβολεῖς τῆς κοινῆς γνώμης θὰ ἔχουν στραφεῖ πρὸς αὐτὸν, τότε θὰ φανεῖ κάθε ἀρετὴ ἤ ἀδυναμία του. Θὰ δείξει ἄν συνδυάζει τὸ ἦθος ἡγέτη μὲ τὴ ρεαλιστική ἐκτίμηση τῶν πραγμάτων, ἄν δὲν παγιδεύεται ἀπό ψευδαισθήσεις καὶ ἄν συνενώνει τὸ πάθος μὲ τὴ μετριοπάθεια. Μακάρι ὁ κ. Μακρόν νὰ πράξει ὅσα ὑποσχέθηκε, γιὰ νὰ ἔχει πολιτικό βίο… μακρόν!
Πηγή: http://www.kontranews.gr
