“Ο καθηγητής Frederick Lindemann, ο επικεφαλής σύμβουλος του Winston Churchill (Ουίνστον Τσώρτσιλ) και ο εμπνευστής και αρχιτέκτονας της αεροπορικής σταύρωσης της Γερμανίας είχε μια στοχαστική διάθεση μετά τον πόλεμο. Προς το τέλος της ζωής του, ο Lindemann έκανε μια παρατήρηση σε περισσότερες από μία περιπτώσεις με έναν τέτοιον αέρα σοβαρότητας που φάνηκε να το θεωρεί αυτό ως την διαθήκη της σοφίας του, και ως εκ τούτου αισθάνομαι ότι είμαι υποχρεωμένος να το καταγράψω εδώ, αν και όχι με την ιδανική συμπαράσταση.
«Ξέρετε», ρώτησε, «τι θα θεωρούν οι μελλοντικοί ιστορικοί ως το πιο σημαντικό γεγονός αυτής της εποχής;»
«Λοιπόν, ποιο είναι αυτό;»
«Δεν θα είναι ο Χίτλερ και ο Δεύτερος Παγκόσμιος Πόλεμος. Δεν θα είναι η απελευθέρωση της πυρηνικής ενέργειας. Δεν θα είναι η απειλή του κομμουνισμού».
Όλα αυτά τα αρνητικά φαίνονταν πολύ περιεκτικά. Έβαλε μια έκφραση εξαιρετικής βαρύτητας στο πρόσωπό του και κύρτωσε τα χείλη του: «Θα είναι η παραίτηση του Λευκού ανθρώπου» (“It will be the abdication of the White man”). Στη συνέχεια, κούνησε το κεφάλι του πάνω και κάτω αρκετές φορές για να πάει οδηγώντας στο σπίτι την πρότασή του”.
* Από το βιβλίο: «The Prof: A personal memoir of Lord Cherwell» του Roy Forbes Harrod, 1959, σελίδα 261/2.
Abdication σημαίνει, κυρίως, παραίτηση από τον θρόνο, ή παραίτηση από την εξουσία ή από κυριαρχικά δικαιώματα.
Ο Sir Henry Roy Forbes Harrod (13 Φεβρουαρίου 1900 – 8 Μαρτίου 1978) ήταν Άγγλος οικονομολόγος, γνωστός για τη συγγραφή του βιβλίου «Η Ζωή του John Maynard Keynes» (1951) και για την ανάπτυξη του μοντέλου οικονομικής ανάπτυξης Harrod-Domar.
Ο Frederick Alexander Lindemann (5 Απριλίου 1886 – 3 Ιουλίου 1957), ήταν Βρετανός ευγενής (1st Viscount Cherwell), φυσικός και σημαντικός επιστημονικός σύμβουλος της βρετανικής κυβέρνησης από τις αρχές της δεκαετίας του 1940 έως τις αρχές της δεκαετίας του 1950, ιδιαίτερα στον Winston Churchill.
Υποστήριξε την βομβιστική επίθεση κατά των γερμανικών πόλεων κατά τη διάρκεια του Δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου και αμφέβαλε για την πολυπλοκότητα της τεχνολογίας ραντάρ της Γερμανίας και την ύπαρξη του προγράμματος όπλων “V”.
Μετά την οδηγία για τις βομβιστικές επιθέσεις που εξέδωσε το Υπουργείο Αμύνης στις 12 Φεβρουαρίου 1942, ο Lindemann παρουσίασε στον Τσώρτσιλ ένα έγγραφο με τίτλο “Dehousing”στις 30 Μαρτίου 1942, στο οποίο υπολόγιζε τις επιπτώσεις του βομβαρδισμού της περιοχής από μια τεράστια δύναμη βομβαρδιστικών δυνάμεων των γερμανικών πόλεων για να σπάσει το ηθικό του γερμανικού λαού.
Η πρότασή του που έλεγε ότι «οι βομβαρδισμοί πρέπει να κατευθύνονται σε σπίτια εργατικής τάξης» γιατί τα σπίτια της μεσαίας τάξης έχουν πάρα πολύ χώρο γύρω τους, κι έτσι θα ξοδεύονταν βόμβες, «άλλαξε τις μέχρι τότε αποδεκτές συμβάσεις περιορισμού των απωλειών αμάχων κατά την διάρκεια ενός πολέμου».
Ο Lindemann περιγράφεται ότι είχε ένα σχεδόν παθολογικό μίσοςγια την ναζιστική Γερμανία και η σχεδόν μεσαιωνική επιθυμία για εκδίκηση ήταν μέρος του χαρακτήρα του” (Wheeler-Bennett, J. W.; Nicholls, A., 1972. The Semblance of Peace. London – p. 179). Ο Lindemann ήταν ο γιος του Adolph Friedrich Lindemann, που είχε μεταναστεύσει από την Γερμανία στην Αγγλία το 1871. Ο Lindemann πίστευε ότι ένας μικρός κύκλος ευφυών και αριστοκρατών θα έπρεπε να διοικεί τον κόσμο, οδηγώντας τον σε μια «ειρηνική και σταθερή κοινωνία», υπό την ηγεσία των«υπερανθρώπων» και το οποίο θα υπηρετούν «είλωτες». Μερικές πηγές λένε ότι ήταν Εβραίος, αλλά η βιογραφία του Frederick Smith και το δεύτερο βιβλίο του David Irving για τον Τσώρτσιλ λένε ότι δεν ήταν.
Η σελίδα πάντως, της Chabad Society στην Οξφόρδη (Chabad = ιουδαϊκό χασιδικό κίνημα) τον συγκαταλέγει στις εβραϊκές προσωπικότητες της Οξφόρδης. Ο Lindemann υπήρξε καθηγητής πειραματικής φιλοσοφίας στο Πανεπιστήμιο της Οξφόρδης. Ο Lindemann ήταν υποστηρικτής της ευγονικής και περιφρονούσε την εργατική τάξη, τους ομοφυλόφιλους και τους μαύρους και υποστήριζε την στείρωση των διανοητικά ανίκανων.
ΚΟΚΚΙΝΟΣ ΟΥΡΑΝΟΣ / πηγή
