Αποτέλεσμα; Φέρνουν και τις οικογένειές τους!
Περίπου 6.000 “πρόσφυγες” που έχουν γίνει δεκτοί σε άλλες ευρωπαϊκές χώρες, στο πλαίσιο της επανένωσης οικογενειών, παραμένουν υποχρεωτικά στην Ελλάδα, γιατί δεν τους επιτρέπεται η αναχώρηση, ακόμη και με δικά τους έξοδα…
Σοβαρά ερωτηματικά προκύπτουν για τις προθέσεις της κυβέρνησης αναφορικά με το θέμα και την επιθυμία της να διευκολύνει τους “πρόσφυγες” οι οποίοι για διάφορους λόγους θέλουν και μπορούν να εγκαταλείψουν τη χώρα. Μία μεγάλη ομάδα από αυτούς είναι εκείνοι που ανήκουν σε διαιρεμένες οικογένειες, δηλαδή άτομα μέλη της οικογένειας των οποίων βρίσκονται σε κάποια άλλη ευρωπαϊκή χώρα.
Σύμφωνα με την ευρωπαϊκή νομοθεσία, τα κράτη-μέλη έχουν την υποχρέωση να διευκολύνουν την επανένωση αυτών των οικογενειών. Στην Ελλάδα πρόκειται κυρίως για περιπτώσεις στις οποίες ένα μέρος της οικογένειας κατάφερε να φύγει σε κάποια βόρεια χώρα, συνήθως στη Γερμανία, ενώ τα υπόλοιπα μέλη έμειναν εδώ όταν έκλεισε ο βαλκανικός διάδρομος.
Η διαδικασία που ακολουθείται σε αυτές τις περιπτώσεις είναι η «αναδοχή», δηλαδή ένα από τα μέλη της οικογένειας ζητά από τη χώρα στην οποία του έχει παραχωρηθεί άσυλο να ενεργοποιηθεί η διαδικασία και να γίνουν δεκτά και τα υπόλοιπα μέλη της οικογένειας.
Από την έναρξη της εφαρμογής τη συνθήκης Ε.Ε. – Τουρκίας και το κλείσιμο του βαλκανικού διαδρόμου έχουν υποβληθεί και έχουν γίνει δεκτές από άλλες χώρες-μέλη της Ε.Ε. περίπου 8.000 αιτήσεις για επανένωση οικογενειών. Το εντυπωσιακό στοιχείο είναι ότι μέχρι στιγμής δεν υπερβαίνουν τους 1.500 οι “πρόσφυγες” που έχουν εγκαταλείψει την Ελλάδα για να επανενωθούν με τις οικογένειές τους, κυρίως στη Γερμανία, ενώ εκκρεμεί η εφαρμογή άλλων περίπου 6.000 υποθέσεων…
Λαμβάνοντας υπόψη τον αριθμό των “προσφύγων και μεταναστών” που επισήμως δέχεται η κυβέρνηση ότι υπάρχουν στη χώρα –και αυτοί είναι περίπου 60.000, σύμφωνα πάντα με τα “επίσημα” στοιχεία –, η Ελλάδα θα μπορούσε να ελαφρυνθεί κατά περίπου 10% των ατόμων που έχει, αλλά παρόλα αυτά δεν το κάνει…
Όμως, για λόγους που δεν έχουν γίνει γνωστοί και είναι αδύνατο να προσδιοριστούν, η ελληνική πλευρά όχι μόνο δεν διευκολύνει την επανένωση των οικογενειών αυτών αλλά, αντίθετα, δημιουργεί προσκόμματα και απαγορεύει τη μετεγκατάστασή τους, ακόμη και με δικά τους έξοδα…
Αυτό όμως είναι ένα μέρος του προβλήματος το οποίο προκύπτει από αυτή την ανεξήγητη συμπεριφορά. Η συνέχεια είναι ότι αν μέσα σε έξι μήνες μια χώρα δεν επιτρέψει την επανένωση της οικογένειας “προσφύγων” η οποία έχει εγκριθεί από άλλη χώρα-μέλος της Ένωσης, τότε, με βάση τις συνθήκες, υποχρεούται η ίδια να κάνει την αναδοχή της επανένωσης στο δικό της έδαφος. Αυτό πρακτικά σημαίνει ότι αν οι 6.500 δεν αποκτήσουν τη δυνατότητα να φύγουν για τη Γερμανία, έχουν τη δυνατότητα να διεκδικήσουν η επανένωση να γίνει στην Ελλάδα…
Δηλαδή οι 6.500 που δεν έχουν τη δυνατότητα να φύγουν, αν παρέλθει το εξάμηνο και ακυρωθεί η αναδοχή τους από τη Γερμανία, μπορούν να υποβάλουν αίτημα αναδοχής από την Ελλάδα, δηλαδή αίτημα να φέρουν στην Ελλάδα όλα τα μέλη των οικογενειών τους.
Λαμβανομένου υπ’ όψιν του γεγονότος ότι ο βαλκανικός διάδρομος έκλεισε τον Μάρτιο του 2016 και οι διαδικασίες για παροχή ασύλου στις άλλες χώρες για όσους ενδιαφέρονταν για επανένωση ξεκίνησαν μετά, βρισκόμαστε στο σημείο όπου ήδη έχει αρχίσει να παρέρχεται η προθεσμία του εξαμήνου και η Ελλάδα θα βρεθεί –αν δεν είναι ήδη αντιμέτωπη– με σωρεία καταδικών από το Ευρωπαϊκό Δικαστήριο ή, σε κάθε περίπτωση, με σωρεία αιτήσεων η επανένωση να γίνει σε ελληνικό έδαφος, γεγονός που θα αυξήσει τον αριθμό των “προσφύγων” .
Η διαχείριση του προβλήματος αποτελεί για μέρος του κομματικού μηχανισμού του ΣΥΡΙΖΑ και των ΑΝΕΛ και επαγγελματική διέξοδο, καθώς προϋποθέτει προσλήψεις, τόσο στον δημόσιο τομέα, όπως αυτές των δασκάλων, όσο και σε ΜΚΟ, οι οποίες συνδέονται και ως αποτέλεσμα επηρεάζονται από κρατικούς φορείς, αλλά και διαχείριση χρήματος, όπως η τροφοδοσία…
Την ερμηνεία αυτή ενισχύει και το γεγονός ότι, παρά την παραδοχή Μουζάλα ότι ” το 80% των ανθρώπων οι οποίοι έρχονται στην Ελλάδα δεν είναι πρόσφυγες αλλά οικονομικοί μετανάστες, οι επαναπροωθήσεις που προβλέπονται από τη συμφωνία της Ε.Ε. με την Τουρκία είναι εξαιρετικά περιορισμένες.”
Συγκεκριμένα, το 2017 οι νόμιμες αποχωρήσεις από την Ελλάδα ήταν περίπου 400 “πρόσφυγες” που επανενώθηκαν με τις οικογένειές τους σε άλλες ευρωπαϊκές χώρες και περίπου 100 άτομα τα οποία επαναπροωθήθηκαν στην Τουρκία – τα περισσότερα αυτοβούλως, αφού παραιτήθηκαν από την αίτησή τους για παροχή ασύλου.
Σύμφωνα με τα στοιχεία, οι οικονομικοί “μετανάστες” σχηματίζουν πενταψήφιο αριθμό… Γιατί λοιπόν δεν επαναπροωθούνται στην Τουρκία π.χ. οι Τζαμαϊκανοί και οι πολίτες της Δομινικανής Δημοκρατίας και τόσοι άλλοι που έχουν έρθει από κάθε χώρα του πλανήτη;
Εκτός αυτών, οι Συριζανελ, με την καθυστέρηση αυτή θα φέρουν και, κυριολεκτικά, όλο το σόι εκείνων που είναι ήδη εδώ…
Ελλαδιστάν, Μνημόνιο 4,”πρόσφυγες και μετανάστες “, Συριζανελ και συνεχίζουμε……
