Κατά κανόνα τα «βροντερά Λόγια» πολλών διανοουμένων, κυρίως «αριστερών», είναι κούφιες λέξεις σκέτου εντυπωσιασμού και θεατρικής δημαγωγίας: Κοινώς πυροτεχνήματα…
Σε τέτοιες βροντές και αστραπές λόγων έχει αριστεύσει ο «κομμουνιστής» καλλιτέχνης Καζάκος: Παίζει θέατρο και στην πολιτική αρένα…
Άστραψε και βρόντηξε, λοιπόν, εναντίον των νέων που φεύγουν από τον τόπο τους:
«Ό,τι θέλει ο νέος πρέπει να το παλέψει και να αγωνιστεί να τα κερδίσει στον τόπο του, αλλιώς είναι ξένος! Φύγανε και πάνε και δουλεύουν για τις ξένες χώρες και ο τόπος τι θα γίνει; Αυτό είναι στην ουσία… προδοσία!».
Το ρεπορτάζ εδώ:
http://www.press-gr.com/2017/06/blog-post_801.html
Λόγια παχιά και κούφια, δήθεν αγωνιστικά, αλλά στην ουσία, δημαγωγικής «πατριωτικής» κατανάλωσης, η οποία παραμορφώνει και αντιστρέφει (όπως κάθε δημαγωγία) την ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΤΗΤΑ…
Το χειρότερο: Αυτός ο δημαγωγικός, θεατρικός οίστρος του Καζάκου «φορτώνει» στα απελπισμένα θύματα, τις ευθύνες των πραγματικών προδοτών: Ποικίλων και πολύχρωμων ΠΡΟΔΟΤΩΝ…
Είναι «προδότες», λοιπόν, οι καταστραμμένοι και απελπισμένοι νέοι που αναζητούν φυγή σωτηρίας στο εξωτερικό και ΟΧΙ τα δωσίλογα κυβερνητικά ανδρείκελα, όλων των αποχρώσεων, που έχουν αποτεφρώσει την Ελλάδα και ρίξει τον λαό της στα τάρταρα της καταστροφής, που έχουν μετατρέψει την Ελλάδα σε μια ΑΠΟΙΚΙΑ νέων δούλων…
Είναι «προδοσία» η φυγή των απελπισμένων θυμάτων και ΟΧΙ οι «αριστερές» και «κομουνιστικές ηγεσίες» οι οποίες δεν δίνουν καμία ΑΓΩΝΙΣΤΙΚΗ προοπτική, ούτε ΟΡΑΜΑ στους νέους, οι οποίες αποτελούν «γρανάζι» στήριξης του κατοχικού καθεστώτος του 4ου Ράιχ, οι οποίες πολλαπλασιάζουν την απελπισία της νεολαίας με την ενσωμάτωσή τους στη «νομιμότητα» των νέων αποικιοκρατών…
Αλλά και βρίσκονται στην πρωτοπορία των πολιτικών σχεδιασμών του ΥΠΕΡ-εθνικού κεφαλαίου: Σχεδιασμοί ΑΛΩΣΗΣ της εργατικής τάξης, ΑΛΩΣΗΣ των εθνικών ιστορικών ιστών, ΔΙΟΓΚΩΣΗΣ της νέας δουλείας, μέσω των στρατηγικών αλλοδαπών ΕΙΣΒΟΛΩΝ και CIA…
Ο Καζάκος, εδώ, δεν βλέπει ΠΡΟΔΟΣΙΕΣ. Τις εντοπίζει μόνο στην απελπισία των θυμάτων…
Είναι πολύ φυσικό, διότι μιλάει από τη θέση του ενσωματωμένου «κομμουνιστή», αποτελεί μέρος του συστήματος, μέρος των «κομμουνιστικών» διαπλοκών του καθεστώτος…
Αν αληθεύει το παρακάτω ρεπορτάζ, επιβεβαιώνει αυτές τις καθεστωτικές «κομμουνιστικές» διαπλοκές, δίνοντας ταυτόχρονα το «άλλοθι» και το «τεκμήριο» σε ποικίλες δημοσιογραφικές πόρνες, να ασκούν μια δόλια κατασυκοφάντηση του Κομμουνισμού: Να ταυτίζουν, δηλαδή, ενσωματωμένους «κομμουνιστές» («κομμουνιστές» στα λόγια), με τους πραγματικούς Κομμουνιστές…
Το ρεπορτάζ εδώ:
http://www.press-gr.com/2017/06/binteo_4.html
Για μας ο Καζάκος πάντα αποτελούσε το καλλιτεχνικό ισοδύναμο της γραφειοκρατίας του σταλινικού ΚΚΕ. Και όπως οι πολιτικοί και συνδικαλιστικοί γραφειοκράτες του ΚΚΕ «διαπλέκονται» με το καθεστώς, το οποίο αφορίζουν στα λόγια και στηρίζουν στην ΠΡΑΞΗ, έτσι και τα καλλιτεχνικά γραφειοκρατικά «ισοδύναμα» δίνουν άλλοθι στο καθεστώς…
Ο Καζάκος το έκανε αυτό και στα χρόνια της Χούντας…
Αναδημοσιεύουμε ένα απόσπασμα από παλιό μας κείμενο:
«Το αγοραίο λίπος της ιντελλιγκέντσιας της Πλατείας Κολωνακίου».
Μαζί με άλλα σχετικά βρίσκεται εδώ:
http://www.resaltomag.gr/forum/viewtopic.php?t=3297
«Ο Καζάκος παραμιλάει για το «Μεγάλο Τσίρκο». Ναι, ήταν ένα έργο με πολλές παραβολές και έναν εκπληκτικό Ξυλούρη, περισσότερο όμως λαϊκίστικο και κερδοφόρο. Το οποίο η χούντα δεν το φοβήθηκε. Είναι γνωστές οι καθημερινές συναλλαγές Καζάκου και λογοκριτών για να αφαιρεθούν κάποιες «ενοχλητικές» ατάκες και όχι όπως το εμφάνισαν, σαν επικίνδυνο έργο κατά της χούντας. Τα έργα που ήσαν επικίνδυνα ( και είναι πολλά και πολύ γνωστά ποια..)τα έκοβαν ολόκληρα και για πάντα.
Βεβαίως οι εξεγερμένοι του Πολυτεχνείου δεν τρώγανε κουτόχορτο. Θα θυμάται ασφαλώς ο κ. Καζάκος το πώς τον μεταχειρίστηκαν οι εξεγερμένοι όταν την πρώτη ημέρα της κατάληψης, αργά τα μεσάνυχτα, ήρθε να «χαιρετίσει» τους εξεγερμένους…
Γιατί, αν δεν με απατάει η μνήμη μου, ο κ. Καζάκος δεν ενοχλήθηκε ποτέ. Έπαιζε άνετα στην κρατική τηλεόραση και γύρισε και επιχορηγημένο, κινηματογραφικό έργο, τη «Λυσιστράτη», με σκηνοθέτη το Γιώργο Ζερβουλάκο, τον μάρτυρα υπεράσπισης της χούντας στο Συμβούλιο της Ευρώπης. Το στιγμιαίο πέρασμά του, μαζί με τη Τζένη και την Υψηλάντη, από την αυλή του Πολυτεχνείου, βέβαια, τους στοίχισε 5 μέρες στο ΕΑΤ-ΕΣΑ… Μάλλον για να τους τιμωρήσουν για αγνωμοσύνη παρά για… «αντίσταση»… Δεδομένου ότι από το 1967 μέχρι και το 1973 ήταν όλοι τους πολύ καλά και φρόνιμα παιδιά…”
