Γιάννης Μακρυγιάννης
Το ερώτημα είναι τόσο παλιό, όσο και ο ανθρώπινος πολιτισμός: Υπάρχουν σκοποί που αγιάζουν όλα τα μέσα; Υπάρχουν τριών ειδών απαντήσεις: Ναι, όχι και ανάλογα.
Οι δύο πρώτες είναι σαφείς, αλλά σπάνια και σχεδόν από κανέναν δεν εφαρμόζονται. Η τρίτη, το «ανάλογα» είναι εκείνη που συνήθως δίδεται σε πραγματικές συνθήκες και πέρα από θεωρητικολογίες και ηθικολογίες.
Μετρά δηλαδή η σημασία του σκοπού και το είδος των μέσων. Σε καμία όμως περίπτωση δεν μπορεί να γίνει αποδεκτή η χρήση οποιουδήποτε μέσου κι ας είναι ο σκοπός πολύ μεγάλος – ή νομίζουμε ότι είναι. Διότι το μέσο δεν είναι επουσιώδες μέγεθος, αξία και δεδομένο. Αυτονομείται ως στοιχείο και διαμορφώνει αποτελέσματα από μόνο του. Γι’ αυτό δεν μπορείς, για παράδειγμα, ακόμα κι όταν πεινάς, να πας να ληστέψεις έναν άλλο κακομοίρη, που απλώς έχει κάτι παραπάνω από σένα, προκειμένου να πετύχεις το σκοπό σου. Δεν μπορείς να περνάς με κόκκινο βάζοντας τη ζωή άλλων σε κίνδυνο για να φτάσεις έγκαιρα σε ένα προορισμό – ούτε καν κι αν αυτός ο προορισμός είναι ζωής ή θανάτου. Προσέχεις, γιατί ίσως δεν φτάσεις καν.
Δεν μπορείς επίσης να κάνεις συμμαχίες με οποιονδήποτε προκειμένου να κερδίσεις την εξουσία.
Το τελευταίο αυτό λάθος κάνει ο ΣΥΡΙΖΑ. Η εξουσία είναι ο σκοπός. Απολύτως θεμιτός σκοπός, ας μην γελιόμαστε. Αλλά όταν το μέσο είναι ο Κατσίκης, τότε τα πράγματα θολώνουν.
Η Αριστερά το έπαθε και παλιότερα, ώστε να καμώνεται σήμερα πως δεν τρέχει κάστανο. Το «’89» το πλήρωσε η αριστερά για πολλά χρόνια. Και τώρα επαναλαμβάνει το λάθος με πολύ χειρότερο και προκλητικό τρόπο.
Η τακτική στρουθοκάμηλου απέναντι σε πολιτικά υποκείμενα, όπως ο συγκεκριμένος βουλευτής, ο οποίος βυσσοδομεί εκμεταλλευόμενος την υποτακτική και γλοιώδη στάση που έχει απέναντί του η επίσημη κυβέρνηση και ο επίσημος ΣΥΡΙΖΑ, έχει κοντά ποδάρια. Και προσβάλλει κάθε προοδευτικό άνθρωπο. Όση υποκρισία κι αν υπάρχει απέναντι στο φαινόμενο Κατσίκης, δεν μπορεί να κρυφτεί η θλιβερή πραγματικότητα, ο άθλιος συμβιβασμός.
Δεν είναι ράφι παντοπωλείου ο βουλευτής για να παίρνεις ό,τι θες.
Τη μια μέρα να είστε αγκαλιά και να ψηφίζετε μαζί ό,τι πετάει και κολυμπάει και την επομένη να τον βλέπεις να επιδίδεται σε ξενοφοβικό και ρατσιστικό παραλήρημα – ή και σε ομοφοβικές επιθέσεις – και να σφυρίζεις αδιάφορα!
Διότι με τις αγκαλιές τη μια μέρα και την ανοχή την άλλη, νομιμοποιείς αυτές τις πολιτικές συμπεριφορές.
Και αύριο, δεν θα νομιμοποιείσαι εσύ πλέον να ασκείς κριτική για ανάλογα φαινόμενα σε άλλες πολιτικές δυνάμεις. Δικαίως θα σου απαντήσουν «εσύ κοίτα τους φίλους σου, αυτούς που συγκυβερνούσατε μαζί και άσε εμάς». Το χειρότερο; Θα έχουν δίκιο!
Προφανώς δεν μπορεί να υπάρχει συμφωνία σε όλα με τους συμμάχους, γιατί τότε δεν είναι σύμμαχοι, αλλά σύντροφοι. Αλλά δεν μπορεί να είναι ιδεολογικά, αξιακά και πολιτικά οι σύμμαχοί σου στο ακριβώς απέναντι στρατόπεδο.
Διότι αυτή είναι μία χυδαία, κυνική και αμοράλ στάση, που υποτάσσει τα πάντα στο σκοπό κατάκτησης και διατήρησης της εξουσίας.
Διότι τότε τι νόημα είχαν οι καταγγελίες του ΣΥΡΙΖΑ το 2012-2013 ότι κλείνει το μάτι στην ακροδεξιά του Μπαλτάκου; Τα ίδια ακριβώς κάνει τώρα και ο ΣΥΡΙΖΑ. Με πρόσχημα ότι… «σώζει» τη χώρα! Ό,τι ακριβώς έλεγαν και εκείνοι τους οποίους κατηγορούσε!
Πηγή: iskra.gr
