του Ευθ. Π. Πέτρου
Το ερώτημα είναι λογικό. Αν και τέθηκε με λάθος τρόπο: «Πότε θα αρχίσει ένας διάλογος στην Ευρώπη για το πρόβλημα του Ισλάμ;». Θα έπρεπε να τεθεί πρώτα το «ποιος» από τους Ευρωπαίους ηγέτες θα αποφασίσει να ασχοληθεί με το πρόβλημα. Αυτοί που κόπτονται για «ανεξιθρησκεία», παραβλέποντας ότι το Ισλάμ είναι βασικά πολιτικό σύστημα και δευτερευόντως θρησκεία; Αυτοί που θέλουν να απεμπολήσουν τις αξίες των κοινωνιών μας και της Ευρώπης για να επιβάλλουν μια θολή «πολυπολιτισμικότητα»; Αυτοί που ανέχονται μέσα στις πόλεις μας τα γκέτο-εκτροφεία φανατικών και τρομοκρατών; Το πρόβλημα λοιπόν δεν είναι το Ισλάμ. Το πρόβλημα είναι στην Ευρώπη. Το πρόβλημα είναι οι «ηγετίσκοι» που έχουν αποδειχθεί ανάξιοι των θέσεών τους. Το πρόβλημα είναι οι ψοφοδεείς επίγονοι των εθνών που κάποτε μεγαλούργησαν. Που έγραψαν σελίδες πολιτισμών, τεχνών και επιστημών οι οποίες διεμόρφωσαν το σύγχρονο πρόσωπο της ανθρωπότητος. Έχουν να παρουσιάσουν κάτι αντίστοιχο οι φυλές που επελαύνουν ως δήθεν πρόσφυγες στην Ευρώπη; Οι φυλές που όχι μόνο αρνούνται να συνεισφέρουν στην πρόοδο και που αποσκοπούν στην καταστροφή του πολιτισμού; Οι ομόσταυλοι των Ταλιμπάν που ανατίναζαν τα γιγαντιαία αγάλματα στην κοιλάδα του Μπαμιάν, επειδή απεικόνιζαν τον Βούδα;
Δεν είναι λοιπόν θέμα διαλόγου. Είναι θέμα αποφάσεως. Και οι αποφάσεις προϋποθέτουν ηγέτες. Λέμε στην Ελλάδα «αλίμονο σ’ αυτόν που δεν έχει νύχια να ξυστεί μόνος του και που περιμένει τη λευτεριά του από ξένο σπαθί». Και η σημερινή Ευρώπη προστατεύεται από «ξένο σπαθί». Το παραδέχθηκε η κα Μέρκελ, που μετά την σύνοδο του ΝΑΤΟ σχεδόν έκλαιγε ότι η Ευρώπη πρέπει πλέον να σταθεί στα πόδια της. Ότι δεν μπορεί πια να στηρίζεται στις ΗΠΑ. Για να πάρουμε μια ιδέα να επισημάνουμε μόνο ότι ο γερμανικός Στρατός αριθμεί περί τα 250 άρματα μάχης, όταν ο ελληνικός έχει 1350. Το Brexit έχει φέρει σε εσχάτη ανησυχία τις Βρυξέλλες. Ο Ευρωπαϊκός Αμυντικός Οργανισμός στελεχώνεται και χρηματοδοτείται από τους Άγγλους που φεύγουν. Και οι Ευρωπαίοι ηγέτες προτιμούν να διασπαθίζουν λεφτά για επιδόματα και υπόθαλψη των εισβολέων-μεταναστών, παρά για την άμυνά μας. Ένας άλλος μύθος που μονότονα επαναλαμβάνεται είναι ότι οι μουσουλμάνοι οδηγούνται στην «ριζοσπαστικοποίηση» εξ αιτίας της περιθωριοποιήσεως και της ανέχειας. Κάτι που δεν συνέβαινε με τον ευκατάστατο δράστη της επιθέσεως στο Μάντσεστερ. Αλλά θα μπορούσαμε να θυμηθούμε και τον βαθύπλουτο Οσάμα μπιν Λάντεν, ο οποίος ίδρυσε την Αλ Κάιντα. Συνεπώς η επανάληψη αυτής της θεωρίας, δεικνύει αν μη τι άλλο άγνοια και πολύ επιφανειακή θεώρηση των πραγμάτων.
Ο μύθος του μετριοπαθούς Ισλάμ
Ποιος Ευρωπαίος λοιπόν μπορεί να αναδειχθεί σε ηγέτη; Ποιος μπορεί να σταθεί απέναντι στις συνήθεις τετριμμένες αναλύσεις που κατακλύζουν τα μέσα ενημερώσεως την επομένη της κάθε τρομοκρατικής ενεργείας; Αναλύσεις που συσκοτίζουν την όλη κατάσταση, καθώς ελάχιστα έχουν καταλάβει τι θα πει Ισλάμ και ισλαμική τρομοκρατία. Όσο για τους αρμοδίους αξιωματούχους των υπηρεσιών ασφαλείας, σπανίως τους λαμβάνουν υπ’ όψιν οι πολιτικοί τους προϊστάμενοι, οι οποίοι ακόμη και αν καταλαβαίνουν, δεν τολμούν. Δεν τολμούν ούτε καν να τα συζητήσουν. Δεν θα ήταν «πολιτικώς ορθό». Διότι τότε θα έπρεπε να παραδεχθούν ότι γενεσιουργός αιτία του κακού είναι αυτό καθ’ αυτό το ισλαμικό σύστημα, ενώ η ανοχή που επιδεικνύεται απέναντι σε αυτό, μεγιστοποιεί το πρόβλημα. Μας διαφεύγει γενικώς, ότι ο μουσουλμανισμός εμπεριέχει ένα πολιτικό σύστημα, αφού το «ιερό βιβλίο» το κοράνι, συνιστά ταυτοχρόνως και νομοθεσία.
Για αυτόν τον λόγο και για έναν μουσουλμάνο είναι ακατανόητη η ανάγκη υπάρξεως νομοθετικής εξουσίας. Αφού νομοθέτησε ο προφήτης είναι κάτι περιττό. Επιπροσθέτως το Ισλάμ εμπεριέχει και μια τελεολογία που μόνο με τον κομμουνιστικό σκοταδισμό θα μπορούσε να συγκριθεί. Ο μουσουλμάνος πιστεύει ότι υπάρχει νομοτέλεια, η οποία θα οδηγήσει στην παγκόσμια επικράτηση της θρησκείας του. Όπως ακριβώς και ο κομμουνιστής πίστευε μια αντίστοιχη νομοτέλεια που θα οδηγούσε τελικώς στην παγκόσμια επικράτηση της αρρωστημένης ιδεολογίας του. Έτσι τους είχε πει ο Μαρξ. Αντιστοίχως και ο προφήτης Μωάμεθ είχε διαβεβαιώσει για την επιβολή του Ισλάμ. Όσοι δεν το ασπάζονται είναι άπιστοι και, συνεπώς ανοχή απέναντί τους δεν υπάρχει….
Ο χαοτικός χαρακτήρας της τρομοκρατίας
Εξ ίσου επιφανειακή είναι η θεωρία περί «μετριοπαθούς Ισλάμ». Ασφαλώς υπάρχουν μετριοπαθείς μουσουλμάνοι, αλλά και αυτοί ακόμη ευρισκόμενοι στις δυτικές κοινωνίες υποστηρίζουν την ισλαμοποίηση της κοινωνίας. Αρκεί μια επίσκεψη στο Λονδίνο κατά τις εορτές των Χριστουγέννων για να πεισθεί. Κάθε αναφορά στον Χριστό, στην Γέννηση ή τον Χριστιανισμό, έχει εξαλειφθεί από τους στολισμούς και τις ευχές που ανταλλάσσονται. Δεν είναι «πολιτικώς ορθό» να ευχηθεί κανείς «Καλά Χριστούγεννα». Όμως οι εορτές των μουσουλμάνων γίνονται επιδεικτικά και πανηγυρικά. Και φυσικά ουδόλως τους απασχολεί αν ενοχλούν τους μη μουσουλμάνους γείτονές τους.
Θα μπορούσαμε εξ άλλου να φαντασθούμε ένα κατάστημα γυναικείων εσωρούχων σε μικρή απόσταση από ένα τζαμί σε κάποια ευρωπαϊκή πόλη; Οι «μετριοπαθείς μουσουλμάνοι» είναι αυτοί που θα το έκαιγαν. Οι «φανατικοί» κόβουν κεφάλια στην Συρία, ή ανατινάζουν συγκεντρώσεις «απίστων». Όπως η συναυλία στο Μάντσεστερ. Μια άλλη εσφαλμένη προσέγγιση είναι η προσπάθεια κατανοήσεως περιγραφής της ισλαμικής τρομοκρατίας, σαν να βασίζεται σε οργανωμένες δομές, με πυρήνες, δίκτυα κλπ.
Δυσκολευόμαστε να αντιληφθούμε ότι οι μουσουλμάνοι κινούνται κατά τρόπο χαοτικό. Το κοράνι περιγράφει αυτού του είδους την «δόμηση» ομάδων ως «αυτο-οργανούμενη αναρχία». Δηλαδή ο μουσουλμάνος αυτοεπιστρατεύεται για να μετάσχει στον «ιερό πόλεμο». Δεν απαιτείται ούτε επικοινωνία, ούτε οργάνωση, ούτε υποστήριξη. Για αυτό είναι και τόσο δύσκολο να εξαρθρωθούν. Η κάθε ομάδα και ίσως ο κάθε τρομοκράτης μπορεί να δρουν μεμονωμένα. Οπότε απαιτείται η κάθε μονάς να κατασταλεί με ιδιαίτερη επιχείρηση. Που είναι εξαιρετικά δύσκολη καθώς θα πρέπει να διεξαχθεί στα γκέτο των «μετριοπαθών» μουσουλμάνων που υποθάλπουν τους ομοθρήσκους τους. Και που δεν θα ήταν «πολιτικώς ορθό» να ενοχληθούν……
