του Νίκου Τζιόπα
Πολύ γρήγορα έσβησε ο καπνός της έκρηξης στο Μάντσεστερ, που έστειλε στο θάνατο 22 ανθρώπους, ανάμεσά του και πολλά παιδιά. Κι ασφαλώς δεν κυριολεκτώ, με την έννοια ότι μιλάω για τον “άλλον” καπνό. Τον “καπνό” της πληροφόρησης και των συζητήσεων γύρω από αυτό το συνταρακτικό και αποτρόπαιο αυτό γεγονός. Διότι πέρα από τις γνωστές “κλάψες και μύξες” της πολιτικής τάξης της Ευρώπης ολόκληρης, για τις οποίες έχω αναφερθεί σε παλαιότερο άρθρο μου, δεν είδαμε απολύτως καμία συζήτηση για την ισλαμική τρομοκρατία, δεν ακούσαμε απολύτως καμία εξαγγελία από την Ευρωπαϊκή Ένωση για πρωτοβουλίες που προτίθεται να πάρει ώστε να πάψουν, επιτέλους, οι ευρωπαϊκοί λαοί να ζουν υπό καθεστώς τρόμου. Και φυσικά δεν είναι μόνο το καθεστώς τρόμου που έχει επιβληθεί από το Ισλάμ αλλά και η εμφανέστατη ανοχή που δείχνουν τα κράτη της Ευρώπης, αλλά και οι εκατοντάδες νεκροί που θρηνούν τα ευρωπαϊκά έθνη, ακόμα και παιδιά όπως είδαμε στο Μάντσεστερ.
Η αποθέωση του κέρδους
Μέχρι στιγμής η μοναδική αντίδραση που βλέπουμε μετά τα απανωτά ισλαμικά χτυπήματα, είναι την έκφραση της “βαθειάς λύπης” της πολιτικής ελίτ της Ευρώπης προς τα θύματα, τα “συλλυπητήρια” στους συγγενείς και, φυσικά, το σλόγκαν “καταδικάζουμε την τρομοκρατία” που έχει καταντήσει φράση κενή περιεχομένου. Διότι το κοντέρ “γράφει” και θα “γράψει” χιλιάδες νεκρούς σε λίγο καιρό. Αυτή λοιπόν η περιορισμένη αντίδραση έναντι της ισλαμικής εισβολής και του πολέμου που έχει ανοίξει το Ισλάμ έναντι της Δύσης, ασφαλώς και έχει εξήγηση. Προσωπική μου γνώμη είναι ότι δεν οφείλεται σε ανικανότητα αλλά σε πλήρως συνειδητοποιημένη πολιτική στάση από την νεοφιλελεύθερη πολιτική τάξη της Ευρώπης.
Και λέω νεοφιλελεύθερη διότι η αριστερά έχει προ πολλού προσχωρήσει στον νεοφιλελευθερισμό ταυτιζόμενη απολύτως μαζί του, με συνέπεια να μιλάμε σήμερα για την απόλυτη ιδεολογική και πολιτική του κυριαρχία. Η χλιαρή αντίδραση έναντι της ισλαμικής τρομοκρατίας και του επεκτατισμού μέσω της μαζικής μετανάστευσης μουσουλμάνων στην Ευρώπη (ούτε σε αυτήν αντιδρά η Ευρώπη), δείχνει μια προσπάθεια δημιουργίας ενός νέου κόσμου. Οι δηλώσεις αρχηγών κρατών και πολιτικών σε όλα τα κράτη της Ευρώπης έχουν την κοινή και μόνιμη επωδό: μπόλιασμα των λαών της Ευρώπης με “νέο αίμα” μια και η γηραιά ήπειρος έχει γίνει και πληθυσμιακά “γηραιά”.
Ο σύγχρονος τρόπος ζωής με τις πολιτικές που ακολουθούνται, έχει αναγάγει την Υπογεννητικότητα σε “νούμερο ένα” πρόβλημα των ευρωπαϊκών εθνών. Κι επειδή τα περισσότερα κοινωνικά συστήματα στα κράτη της Ευρώπης είναι από φτωχά έως και χρεωκοπημένα, οδηγούνται στην εύκολη, κατ’ αυτούς, λύση της αντικατάστασης πληθυσμού. Να υπενθυμίσω ότι ένα πολιτικό σύστημα, το οποίο αποθεώνει το κέρδος, είναι φυσικό να μην ενδιαφέρεται για “δευτερεύοντα”, κατ΄αυτό, ζητήματα όπως είναι η εθνική ομοιογένεια. Στα πλαίσια αυτά, ανέχεται ξεδιάντροπα και σκοπίμως ακόμη και τρομοκρατικές επιθέσεις, ποδηγετώντας τους ευρωπαϊκούς λαούς ώστε να καμφθεί κάθε αντίσταση στα προγραμματισμένα σχέδιά τους.
Εχθρός οι εθνικές αξίες
Κι εδώ ερχόμαστε στο μοναδικό “εχθρό” αυτής της προσπάθειας που δεν είναι άλλος από τις εθνικές αξίες. Οι αξίες εκείνες, που θέτουν ως πρώτο και απόλυτο όρο για την επιβίωση του ανθρωπίνου γένους, την επιβίωση, κατ΄αρχήν, των εθνικών κοινωνιών. Φαίνεται χιλιοειπωμένο αλλά εξηγεί και έναν ακόμη λόγο για την χλιαρή αντίδραση του νεοφιλελεύθερου κατεστημένου στην ισλαμική τρομοκρατία. Μια ενδεχόμενη καταγγελτική ρητορική θα επιβεβαίωνε πλήρως τα εθνικά κινήματα που αντιδρούν και θα τους έδινε πόντους στη μάχη να πείσουν τους ευρωπαϊκούς λαούς για την ορθότητα των απόψεών τους.
Οι λαοί της Ευρώπης άλλωστε αντιδρούν διαδοχικά στις διάφορες εκλογικές μάχες, στηρίζοντας κινήματα και κόμματα που έχουν ψηλά στην ατζέντα τους το μεταναστευτικό ζήτημα και τον κίνδυνο εξισλαμισμού της Ευρώπης και η νεοφιλελεύθερη λαίλαπα δεν έχει απολύτως καμία όρεξη να συμβάλλει στην δικαίωσή τους. Εδώ όμως βρίσκεται και η “αχίλλειος πτέρνα” του συστήματος. Διότι έτσι όπως διαμόρφωσε την πραγματικότητα, είναι για αυτό, “μπρος γκρεμός και πίσω ρέμα”.
Όποια αντίδραση κι αν επιλέξει είναι χαμένο. Εάν συνεχίσει να στρουθοκαμηλίζει έναντι του προβλήματος και να το ενθαρρύνει, οι λαοί θα αντιδράσουν πιο δυναμικά. Εάν προσπαθήσει κάποια στιγμή να το περιορίσει, να λύσει δηλαδή ένα πρόβλημα που το ίδιο δημιούργησε, θα ξεγυμνωθεί πλήρως στα μάτια των ευρωπαϊκών λαών, αφού παραδεχόμενο τα σφάλματά του θα ενισχύσει την εθνική αντιπολίτευση δικαιώνοντάς την. Η πολιτική φαρέτρα της εθνικής αντιπολίτευσης θα πρωταγωνιστήσει το επόμενο διάστημα και είναι στο χέρι των πατριωτών της Ευρώπης να διαλέξουν τα βέλη, που θα τοξεύσουν την “αχίλλειο πτέρνα” του συστήματος. Και τους τοξότες επίσης! Διότι κανένα σύστημα δεν είναι ανίκητο εφόσον ο αντίπαλος είναι καλύτερα εξοπλισμένος…
