Του Διονύση Ζακυνθινού
Μετά λόγου γνώσεως, κρίνοντας εξ ιδίων τα αλλότρια, προσυπογράφω το πρόσφατο πρωτοσέλιδο της «Πελοποννήσου» με τίτλο: «Το πάχος ”τρώει” τους Πατρινούς».
Τα ευρήματα σχετικής έρευνας που δημοσιεύθηκαν στην εφημερίδα που κρατάτε στα χέρια σας, επιβεβαιώνουν την εικόνα που αντικρίζουμε καθημερινά γύρω μας.
Πολλοί είναι υπέρβαροι, αν όχι παχύσαρκοι, ενώ δεν είναι λίγα και τα παιδιά που ξεπερνούν κατά πολύ το φυσιολογικό βάρος.
Ωστόσο, μακριά από αριθμούς, το πρόβλημα αυτό είναι σε γενικές γραμμές πανελλαδικό, πέραν του ότι συναντάται και σε άλλες χώρες.
Με πρώτη και καλύτερη τις ΗΠΑ, όπου η παχυσαρκία «καλπάζει», κυρίως εξαιτίας του αμερικανικού τρόπου διατροφής (του λεγόμενου junk food), που εν μέρει έχουμε υιοθετήσει κι εμείς.
Και σημειώνουμε εν μέρει, γιατί ένας λόγος που το χάμπουργκερ δεν κυριάρχησε στην ελληνική αγορά και γνωστές του είδους αμερικανικές αλυσίδες δεν κατάφεραν να εδραιωθούν στα μέρη μας, είναι ότι ο μέσος Ελληνας δεν αποχωρίζεται εύκολα το αγαπημένο του σουβλάκι, ακόμη κι όταν τρώει παράλληλα και πίτσα.
Υποκύψαμε, πάντως, στην παχυσαρκία επειδή σε γενικές γραμμές εγκαταλείψαμε την παραδοσιακή μεσογειακή διατροφή και το ρίξαμε στην υπέρμετρη κατανάλωση κρέατος και στα τυποποιημένα φαγητά.
Συνετέλεσαν σ’ αυτό βέβαια και οι γρήγοροι ρυθμοί της καθημερινότητας, στην οποία έχει πλέον δεσπόζουσα θέση και η εργαζόμενη γυναίκα. Πού καιρός για μαγείρεμα, όταν θα πρέπει να ανταποκριθεί με σχετική επάρκεια σε πολλαπλούς ρόλους; Και, εννοείται, ότι αυτός της νοικοκυράς περνάει σε δεύτερη και τρίτη μοίρα.
Ωστόσο, μολονότι η διατροφή ενός λαού είναι σε μεγάλο βαθμό συνάρτηση της κουλτούρας του και της γεωγραφικής θέσης της χώρας του, δεν παύουν να διαδραματίζουν σημαντικό ρόλο στη διαμόρφωση της και οι επικρατούσες κοινωνικές συνθήκες.
Μόνο τυχαίο δεν είναι ότι στις φτωχές και υποβαθμισμένες κοινωνίες η κατανάλωση αμυλούχων τροφών κυριαρχεί, για ευνόητους οικονομικούς λόγους. Και στη διαπίστωση αυτή θα πρέπει εφεξής να αναζητήσουμε μια ακόμη σοβαρή αιτία για την έξαρση της παχυσαρκίας στην Ελλάδα.
Η οικονομική δυσπραγία σπρώχνει μεγάλα τμήματα του πληθυσμού στην ολοένα και πιο συχνή κατανάλωση τροφών με βάση το άμυλο. Ακριβώς γιατί είναι φθηνές και προσιτές.
Εκτός από τα όσπρια (που δεν είναι ιδιαίτερα προτιμητέα από τις νεώτερες ηλικίες), τα μακαρόνια, το ρύζι και οι πατάτες είναι πια στην κορυφή της διατροφικής πυραμίδας χιλιάδων οικογενειών.
Εξ ου και ο κλάδος των ζυμαρικών γνωρίζει στα χρόνια της κρίσης μέρες δόξας. Πέραν του ότι τα μακαρόνια είναι αρεστά σχεδόν σε όλους, με δυο πακέτα που κοστίζουν περίπου ένα ευρώ, μια οικογένεια εξασφαλίζει το γεύμα της. Καθότι οι περισσότεροι δύσκολα αρκούνται στο ένα πιάτο.
Είναι κι αυτή μια απάντηση στο ερώτημα που έθεσε ο Νίκος Φίλης (υπέρβαρος και ο ίδιος) για το πόσα μακαρόνια τρώνε οι Ελληνες.
Ανέκαθεν τρώγαμε μακαρόνια, αλλά όσο σφίγγουν τα πράγματα μάλλον θα τρώμε περισσότερα, με το αποτέλεσμα να αποτυπώνεται στη ζυγαριά και στην εντεινόμενη αύξηση της παχυσαρκίας.
Πηγή: http://www.pelop.gr
