Πολλαπλά ενδιαφέρουσα η συζήτηση που έγινε την Τετάρτη το βράδυ (στο Polis Art Cafe) γύρω από το καινούργιο βιβλίο του Κώστα Βεργόπουλου “Η νέα παγκόσμια αναταραχή” (στις Εκδόσεις Gutemberg). Στην συζήτηση προσήλθαν παλαιοί γνώριμοι του Βεργόπουλου και της πορείας του τόσο στην ακαδημαϊκή, όσο και στην πολύ πιο ουσιώδη δημόσια/πολιτική αναζήτηση. Ήρθαν να προϋπαντήσουν και να “διαβάσουν” ένα βιβλίο που εισάγει τον αναγνώστη σ‘ εκείνο που ο Βεργόπουλος ονομάζει “τέλος της αυταπάτης” και στις συνέπειές του σε τρία επίπεδα τα οποία δεν του είναι πρωτόγνωρα – αφού έχουν ως φόντο ήδη τον “Δύσμορφο καπιταλισμό” (1975) και “Το αγροτικό ζήτημα στην Ελλάδα“ (1976) μέχρι “Το μεγάλο ρήγμα” (2007) και “Το μαύρο και το κόκκινο“(2014).
Ο Βεργόπουλος στηρίζει την – για μιαν ακόμη φορά – επίσκεψή του στην Ελληνική περίπτωση/την Ελληνική κρίση/την Ελληνική “χαμένη επταετία” και στα οικονομικά αδιέξοδα που οικοδομούν την κοινωνική κρίση της επόμενης φάσης (όπου οδηγείται, γι αυτόν, μέσα από το “πρωθύστερο και ανώφελα εμπροσθοβαρές“ τρίτο Μνημόνιο, “στον δρόμο του πουθενά“) σε μια πολυπρισματική παρατήρηση της διεθνούς πραγματικότητας. Υπήρξε σ’ αυτόν ανέκαθεν εργαστήρι μελέτης η Λατινική Αμερική και τα πειράματα που, εκεί, εξώκειλαν. Προστίθεται το νέο μέτωπο παγκόσμιας αντιπαράθεσης, που τείνει να αποτελέσει το ανερχόμενης σημασίας πεδίο γεωργία/διατροφή. Το τρίτο – πιο κοντινό σ‘ εμάς και στις συζητήσεις που έχουμε συνηθίσει – είναι οι εσωτερικές αντινομίες και τα ηθελημένα αδιέξοδα τα οποία πλέκουν την σημερινή Ευρώπη, και μάλιστα την Ευρωζώνη.
Όπως παρατήρησε ο ίδιος ο συγγραφέας στην συζήτηση, ο 21ος αιώνας όπως εξελίσσεται, με την αποσταθεροποίηση να έχει χτιστεί μέσα από την ίδια την διάχυτη παγκοσμιοποίηση που ήδη φρενάρει αλλά και σε οργανωτικά εγχειρήματα όπως η Ευρωζώνη, λειτουργεί λιγότερο σαν συνέχεια του 20ου αιώνα (πάντως εκείνου που ουσιαστικά ξεκίνησε μετά το 1914, με τον Α’ Παγκόσμιο Πόλεμο) και περισσότερο σαν επαναφορά σε συνθήκες και σε αυτοματισμούς του 19ου … “Τα πάντα είναι παρελθόν, όμως το παρελθόν λειτουργεί ως παρόν” σύμφωνα με μια φιλοσοφικότροπη ατάκα Βεργόπουλου. Ο οποίος θύμισε ένα άλλο του βιβλίο, το “Παγκοσμιοποίηση, η μεγάλη χίμαιρα” (1999), το οποίο θεωρεί ότι βαθμιαία επαληθεύεται καθώς αποδεικνύεται ότι δεν είναι απλώς η εθνική κοινωνική συνοχή που καταλύεται, αλλά και η παγκόσμια συστημική συνοχή…
Αντιδρώντας σε μια παρατήρηση, παρμένη από το ίδιο το βιβλίο που παρουσιάστηκε, ότι δηλαδή ένα χαρακτηριστικό της μεταπολεμικής εποχής, πάντως της Ευρώπης, ήταν η λογική της ενσωμάτωσης, ο Βεργόπουλος έκανε μια εντυπωσιακή παρατήρηση. Θύμισε ότι ναι μεν η δεκαετία του ’50 και του ΄60 στηρίχθηκαν στην ενσωμάτωση – κοινωνική, οικονομική, ακόμη και πολιτική – όμως όπως έδειξε ο Μάης του ΄68 (με τον οποίο ο ίδιος βρέθηκε στενά συνδεδεμένος: το ακροατήριό του το γνώριζε άριστα…) υπήρξε τότε ένα ολόκληρο κίνημα άρνησης της ενσωμάτωσης, εναντίωσης σ’ αυτήν. Κατά ιστορικά παράδοξο λοιπόν τρόπο, εκείνο που “δικαιώνεται” τώρα από την επαναφορά στην αταξία, είναι ακριβώς εκείνη η άρνηση – όμως από την πιο απροσδόκητα αντίθετη κατεύθυνση (του θριαμβεύοντας, νεοφιλελεύθερου καπιταλισμού).
Πάντα η σκέψη λειτουργεί σαγηνευτικά…
πηγή: kontranews.gr
