O ΣΥΡΙΖΑ επελαύνει και κανείς δεν τον εμποδίζει στο έργο του. Δύο χρόνια συμπληρώθηκαν από το δημοψήφισμα του 2015 και οι δείκτες μιλούν από μόνοι τους. Ανεργία καλπάζουσα, εξαθλίωση νοικοκυριών, ηθική και πνευματική κατάπτωση, διάλυση παιδείας και υγείας. Ένας δείκτης μόνο αυξάνεται και αυτός είναι της εισροής αλλοεθνών στη χώρα μας. Πόσα χρόνια πρέπει να περάσουν άραγε για να αναλογιστούμε, ακόμη και να επιρρίψουμε, τις ευθύνες σε εκείνους που τους ανήκουν. Ως πότε θα αφήνουμε να αιωρείται η δυσαρέσκεια σαν ένα πέπλο ομίχλης και μυστηρίου χωρίς κανείς να θέτει τον δάκτυλον επί τον τύπον των ήλων;
Οι ευθύνες της «δεξιάς»
Όντας στην αντιπολίτευση και αναμένοντας την γλυκιά καρέκλα της εξουσίας θα περίμενε κάποιος να δει πορείες, συγκεντρώσεις και τέλος πάντων μια δυναμική αντίδραση σε όλα αυτά που ζούμε τα τελευταία χρόνια. Αντ’ αυτού πραγματοποίησαν μια συγκέντρωση με τον τίτλο «παραιτηθείτε» και πρόσφατα άλλη μια αντίστοιχη στην οποία ο συγκεντρωμένος κόσμος δεν ξεπερνούσε σε αριθμό συγκέντρωση του σωματείου «φίλων προστασίας Κορμοράνων»… Όλοι θυμόμαστε τις δεκάδες χιλιάδων «αγανακτισμένων» που πλημμύριζαν το Σύνταγμα και πως ο Σύριζα καρπώθηκε αυτή την αντίδραση.
Η ΝΔ από την άλλη, πέραν των παραθύρων σε εκπομπές καναλιών, ουδέν. Υπάρχει βέβαια και η άποψη που υποστηρίζει ότι και η ΝΔ συμπλέει με αυτές τις επιλογές της συγκυβέρνησης ως» αναγκαίο κακό» και έτσι δεν υπάρχει κάποιος σοβαρός λόγος δυναμικής αντίδρασης. Γνωρίζουν πως όλη την δυσαρέσκεια θα την λάβει η κυβέρνηση και εκείνοι, νομοτελειακά, θα έρθουν στην εξουσία χωρίς να κάνουν απολύτως τίποτε. Αυτό βέβαια ενέχει και τον κίνδυνο να βρεθούν προ εκπλήξεων και να μείνουν με την προσμονή στο χέρι… Αν δεν δείξουν στον κόσμο τους ότι διαφωνούν, ουσιαστικά, με όλες αυτές τις πολιτικές τότε θα λάβουν και αυτοί ποσοστό δυσαρέσκειας. Ήδη γίνεται εμφανές από τις δημοσκοπήσεις το γεγονός ότι η ΝΔ δεν μπορεί να αυξήσει, αναλογικά, τα ποσοστά επιρροής της στους ψηφοφόρους. Με όλα τα μέτρα που περνάει η συγκυβέρνηση Συριζανέλ τα ποσοστά της ΝΔ θα έπρεπε να βρίσκονται σε πολύ υψηλότερα επίπεδα και όχι σε αυτά που βρίσκονται σήμερα. Παρόλα αυτά επιλέγουν την μετριοπαθή απάθεια στα πλαίσια της αντιπολίτευσης έως ότου τους έρθει, σαν φυσικό επακόλουθο, η εξουσία, αλλά μέχρι εκείνου του σημείου έχουν πολύ δρόμο ακόμη.
Οι ευθύνες του «χώρου»
Από τη μια πλευρά έχουμε μια συγκυβέρνηση που περνάει τα πιο σκληρά μέτρα στην περίοδο της μεταπολίτευσης και των μνημονίων και από την άλλη μια αντιπολίτευση, ανύπαρκτη ουσιαστικά. Στη μέση βρισκόμαστε εμείς, που θα έπρεπε να αποτελούμε τον τρίτο πόλο. Αν δεν εκμεταλλευθούμε αυτή την ανυπαρξία των άλλων, πως θα «εισπράξουμε» την δυσαρέσκεια των πολιτών είτε σε επίπεδο εκλογικών ποσοστών είτε σε επίπεδο κοινωνικής διάχυσης των ιδεών μας; Δυστυχώς ο χώρος βρίσκεται σε τέλμα και δεν γίνεται καμία, ουσιαστική, κίνηση «εκμετάλλευσης» του μοναδικού για τα δεδομένα του χώρου «momentum».
Λαθρομετανάστευση, Τζαμί στην Αθήνα, χιλιάδες επιχειρήσεις που βάζουν λουκέτο, αύξηση εγκληματικότητας, οικονομική εξαθλίωση, διακρίσεις εναντίον των Ελλήνων και άλλα πολλά συνθέτουν ένα σκηνικό εξαθλίωσης που θα έπρεπε να αποτυπωθεί, τουλάχιστον, δημοσκοπικά. Κάτι τέτοιο δεν γίνεται και δυστυχώς κινδυνεύουμε να μείνουμε εκτός κοινωνίας για άλλη μια φορά.
Οι ευθύνες βρίσκονται και στα κόμματα – πολιτικούς σχηματισμούς φυσικά αλλά και σε εμάς τους ίδιους προσωπικά. Αν δεν απαιτήσουμε από τους πολιτικούς ταγούς μας περισσότερη «κινητικότητα» δυστυχώς δεν θα δούμε αποτελέσματα πρακτικά και ουσιαστικά. Θα αναλωνόμαστε σε συγκεντρώσεις και μνημόσυνα, παραμένοντας στο περιθώριο των εξελίξεων.
Αν αρκεστούμε σε συγκεντρώσεις μερικών δεκάδων(ακόμη και χωρίς αντισυγκεντρώσεις) στα γραφεία ή κοντά σε αυτά τότε θα παραμείνουμε θεατές των εξελίξεων και μάλιστα σε ένα «έργο» που μόνο «happy end» δεν θα έχει. Η ίδρυση νέων κομμάτων και οι ολιγάριθμες συγκεντρώσεις σίγουρα δεν βοηθούν στην πρόοδο του χώρου, αντιθέτως δείχνουν την πολυδιάσπαση αλλά και την πολιτική «ανέχεια» που έχουμε περιπέσει. Ούτε ακόμη οι διάττοντες «αστέρες» που καμία σχέση δεν είχαν με το χώρο μας μπορούν να σώσουν την κατάσταση!
Σε πολύ πιο δύσκολες εποχές έχουμε αποδείξει ότι δεν φοβόμαστε το σύστημα, γιατί λοιπόν σταματήσαμε;…
Οι πολιτικοί μας εκπρόσωποι πρέπει να αισθανθούν την ανάγκη επίλυσης αυτών των προβλημάτων και να σταματήσουν να χρησιμοποιούν, διαρκώς, τη δικαιολογία του ότι «μας κυνηγάει το σύστημα και δεν μπορούμε να κάνουμε πολλά». Όταν συνειδητοποιήσουν ότι ο κόσμος μας απαιτεί και δεν περιμένει από αυτούς, τότε θα αναγκαστούν να κάνουν κάτι και όχι να αρκούνται στην «διατήρηση» των ποσοστών τους.
Μην περιμένουμε μόνο από τους ιθύνοντες, εμείς οι ίδιοι οφείλουμε να διεκδικήσουμε τη θέση που μας ανήκει στην κοινωνία, ως η μόνη λύση στη σωτηρία της πατρίδος μας. Διαφορετικά θα παρακολουθούμε την διάλυση της χώρας και της κοινωνίας μας, ως απλοί θεατές και μάλιστα στην τελευταία σειρά καθισμάτων…
Ευριπίδης Ρηγόπουλος
