Στὴν Ἑλλάδα οὐδέποτε ἀνεπτύχθη ἀληθινὰ ἐλευθεριακὸ κόμμα.
Ὅλες οἱ προσπάθειες, εἰδικὰ τοῦ 10-15, ἦσαν στὴν οὐσία προσπάθειες ἐκσυγχρονιστικὲς μὲ μεγάλες σοσιαλδημοκρατικὲς ἐπηροές.
Τέτοια ἦταν κυρίως ἡ «Δράση», ἀλλὰ καὶ ἡ «δημιουργία ξανά», ἡ ὁποία τὸ καλλίτερο καὶ ἀποτελεσματικότερο κράτος τὸ ἔχει ἀναγάγῃ σὲ κεντρικὸ σύνθημα.
Δὲν εἶναι καθόλου τυχαῖο ὅτι τὴν μεγάλη συζήτηση γιὰ τὴν ἐλευθερία τοῦ λόγου, δὲν τὴν παρακολούθησε κάποιο ἀπὸ τὰ κόμματα καὶ τὶς κινήσεις, ποὺ ἐδραστηριοποιήθησαν ἐκείνη τὴν ἐποχή.
Ὅπως δὲν εἶναι καὶ διόλου τυχαῖο τὸ γεγονὸς ὅτι οἱ ὑπέρμαχοι τοῦ ἀντιρατσιστικοῦ νόμου προῆλθαν ὁμοίως κυρίως μέσα ἀπ’ αὐτὲς τὶς κινήσεις.
Αὐτό, μαζὺ μὲ τὴν φορο-λαγνεία αὐτῶν τῶν κινήσεων καὶ μὲ ἰδεολογικὸ προπαγανδιστικὸ ὄχημα τὸ Ἀμαγκι, ποὺ θὰ ζήλευαν ἀκόμη καὶ οἱ κινήσεις, ὅπως οἱ Ἀμερικανοὶ Ἀντιφὰ ἢ τὸ μπλᾶκ λάιφς μᾶτερ, στὴν οὐσία εὐνούχισαν καὶ τελμάτωσαν ὅσους λίγους μπορεῖ νὰ εἶχαν ἐλευθεριακὴ ἀτζέντα.
Ἡ παθολογικὴ ταὔτισις αὐτῶν τῶν κινήσεων μὲ τὸ εὐρωπαϊκὸ ἀφήγημα καὶ τὰ μνημόνια, ὁμοίως τοὺς ἀπαξίωσε ὁριστικῶς.
Δὲν ξέρω ἐὰν αὐτὴ ἡ φωτογραφία εἶναι ἀληθής, ἀλλὰ ἐὰν καὶ εἶναι ….ἐκπεφρασμένη μὲ ἔναν λαϊκὸ γκράσρουτς λόγο, εἶναι ὅ,τι πιὸ ἐλεύθερο διάβασα τὰ χρόνια τῆς κρίσεως στὴν Ἑλλάδα.
