Τα παρακάτω αποσπάσματα είναι από το βιβλίο “Νέα Εποχή”: Εξέλιξη ή Χειραγώγηση και το οποίο αποτελεί προιόν πολυετούς έρευνας,αναλύοντας με διεισδυτικότητα τις διαβρωτικές επιπτώσεις του “Οράματος” της Νέας Εποχής στην δομή της προσωπικότητας του σύγχρονου ανθρώπου.Τα συγκεκριμένα αποσπάσματα είναι από το Κεφάλαιο 2 του βιβλίου αυτού όπου επικεντρώνεται στην δράση της “νέας τηλεόρασης”,όπου σύμφωνα με την συγγραφέα, αυτή είναι που πρωτοστατεί στον αόρατο πόλεμο που διεξάγει ο Νέος Διαφωτισμός,κατά της “παλαιάς” σκέψης.
Καταστολή του Ψυχοπνευματικού Ανοσοποιητικού
Ευνουχίζουν ανώδυνα κάθε βάσιμη αντίδραση και κάθε προσπάθεια άμυνας και αυτοπροστασίας,παρουσιάζοντας τον Χριστιανισμό ως μια άνευ όρων υποχώρηση έναντι κάθε αξίωσης,πρόκλησης ή προσβολής,προβάλλοντας μια ψευδο-χριστιανική εκβιαστική αγαπολογία του τύπου: «Ο Χριστός είναι αγάπη, άρα όποιος αντιδρά στις κοινωνικές,οικονομικές,εθνικές,ηθικές,πολιτιστικές,θρησκευτικές κλπ μεταβολές που επιβάλλονται,δεν είναι χριστιανός» ή « Ο Χριστός δεν χρειάζεται προστάτες,συνεπώς αποδεχθείτε πολιτισμένα κάθε βεβήλωσή ΤΟΥ» κ.ο.κ.
Οδηγούν σε πνευματική (και βουλητική) παράλυση,όταν,έχοντας ήδη κερδίσει την εμπιστοσύνη του κοινού υπερασπιζόμενοι ιστορικές,θρησκευτικές,ηθικές και άλλες «παλαιές» θέσεις,οι ίδιοι τις παραλλάσουν,τις διαστρεβλώνουν ή τις αναιρούν.Ή, όταν, ηγηθέντες κινήσεων που υπεραμύνονται «παλαιών» ιδεών,τις αμπεμπολούν.Ή, όταν υιοθετούν, ως «ορθό» ή ως «λογικό», ένα από τα «νέα ιδανικά» του Νέου Διαφωτισμού.Ή, όταν αποκαλύπτουν πληροφορίες που έχουν ήδη δημοσιευθεί, ενώ αποκρύπτουν άλλες,άγνωστες αλλά καίριες.Ή όταν κερδίζουν την εμπιστοσύνη του κοινού με εκπομπές κοινωνικού ενδιαφέροντος ή ανθρωπίνων σχέσεων, ή με εκστρατείες κατά της διαφθοράς,ώστε,κατόπιν, να το παρασύρουν στον αποκρυφισμό («ανεξήγητα φαινόμενα»,μετενσάρκωση) ή σε νεοεποχίτικες-διεθνιστικές σχέσεις.
Παραλύουν την βούληση του κοινού,καταργούν την λογική του και ενσταλάζουν «συνείδηση μικρότητας» σε όλο το κοινωνικό και εθνικό σύνολο,όταν, προκειμένου να «κατευνάσουν» τις αντιδράσεις τους έναντι πολύ πραγματικών κινδύνων,τους αποκαλούν «φοβικούς» και όταν,προκειμένου να φιμώσουν τις διαμαρτυρίες τους για την επιδείνωση των συνθηκών ζωής τους, τους χαρακτηρίζουν ως «μίζερους» ή «μεμψίμοιρους».
Παραλύουν την βούληση των τηλεθεατών, όταν χαρακτηρίζουν την ακλόνητη θρησκευτική πίστη,φανατισμό, την ιστορική εμπειρία χιλιετιών,προκατάληψη, και τον πατριωτισμό, φασισμό.
Παραλύουν την βούληση των τηλεθεατών,προβάλλοντας ή υιοθετώντας (ή δια της σιωπής τους) τις καταγιστικές καταστροφολογίες, που τους τρομοκρατούν.
Αποσυνθέτουν την «παλαία» σκέψη και την «παλαία» περί ανθρώπου και περί κόσμου αντίληψη,όταν,αντιπαραθέτοντας τες προς τα «ιδανικά» του Νέου Διαφωτισμού», τις «υπερασπίζονται» με αδύναμα και σαθρά επιχειρήματα ˙ όταν καλούν ως υπερασπιστές τους άτομα ανυποψίαστα ή με ανερπαρκείς γνώσεις ή με ανεπαρκείς επικοινωνιακές ικανότητες ή άτομα που ενεπίγνωστα τις εκθέτουν,τις διαστρέφουν ή τις καταστρέφουν˙ ή, όταν τους καλούν μαζί με άσχετους ως προς το θέμα προσκεκλημένους,την γνώμη των οποίων αποδέχονται ως ισόκυρη ή ως πιο σημαντική από εκείνη των επαιόντων.
Καθιστούν τους τηλεθεατές πνευματικά και ψυχικά απάτριδες,υπεραμυνόμενοι-αλλά κατά τρόπο βίαιο,χυδαίο,ακραίο,ή ακόμα και γελοίο- των «παλαιών» αξιών και ιδανικών, ή των πολιτικών ή θρησκευτικών πιστεύω τους˙ δηλαδή όταν διαβάλλουν, εκθέτουν, διαστρεβλώνουν, γελοιοποιούν και καθιστούν αποκρουστικές,αν όχι και επικίνδυνες, τις «παλαιές» θέσεις.
Αθέατος Ανθελληνισμός και Αφελληνισμός
Καταστρέφουν τα αισθήματα τοπικού φιλοτίμου και εθνικής υπερηφάνειας,εκθέτοντας τρομερά σκάνδαλα,ακατανόμαστα όργια και εξαχρειωτικές συμπεριφορές, που «συμβαίνουν» σε πόλεις, τις οποίες κατονομάζουν, με πρωταγωνιστές διακεκριμένους πολίτες, που, ωστόσο, ουδέποτε κατονομάζουν.
Εκτός του γεγονότος ότι αυτή η πρακτική έχει ως αποτέλεσμα την διάχυση αισθημάτων καχυποψίας στις εν λόγω τοπικές κοινωνίες, συνιστά και αρνητική διαφήμιση προτύπων εξαχρείωσης, που διαχέεται στην υπόλοιπη κοινωνία, επιτείνοντας και πολλαπλασιάζοντας με αυτόν τον τρόπο, τα φαινόμενα ηθικής σήψης και καταρρακώνοντας τον αυτοσεβασμό,την τοπική και εθνική υπερηφάνεια και το ηθικό των Ελλήνων.
«Αποδομούν» στην συνείδηση του κοινού, τις κορυφαίες προσωπικότητες του παρελθόντος με κάθε δυνατό τρόπο : είτε με ανιστόρητες συκοφαντίες (πχ: ο Φίλιππος Β’ της Μακεδονίας ήταν ομοφυλόφιλος, ο Μέγας Αλέξανδρος ήταν «σφαγέας των λαών» ή/και ομοφυλόφιλος, ο Μέγας Κωνσταντίνος ήταν δολοφόνος, ο Κολοκοτρώνης ήταν δολοφόνος, ο Μακρυγιάννης ήταν τοκογλύφος, οι ήρωες της Επανάστασης του 1821 ήταν Αλβανοί κ.ο.κ.)˙ είτε δια της λήθης (ποιός αναφέρεται πλέον στον Παλαμά, ποιος μιλάει σήμερα για τους Μαραθωνομάχους και τους Σαλαμινομάχους;)˙ είτε δια της αποκλειστικής προβολής προσωπικοτήτων με «ιδιαιτερότητες» και με αμφιλεγόμενο έργο ( πχ: ποιητές ή λογοτέχνες διακατεχόμενους από διαστροφική σεξουαλικότητα, «ήρωες» με ιστορικές περγαμηνές στην ελληνοκτονία κ.ο.κ.)
Απαγορεύουν στους Έλληνες τον απλό πατριωτισμό, ενώ αποσιωπούνν ή υποτιμούν τις, εις βάρος της χώρας, μεγαλοιδεατικές και επεκτατικές βλέψεις γειτονικών χωρών.
Μεταλλάσσουν το νόημα των εθνικών αγώνων εναντίον κατακτητών και το νόημα των επετείων τους: π.χ. «Οι αγώνες για την ελευθερία είναι αγώνες ειρήνης».
Στρέφουν πόλλους ένθερμους πατριώτες προς την νεοειδωλολατρία,αφού οι νέο-ειδωλολάτρες είναι οι μόνοι στους οποίους,παραδόξως, επιτρέπουν ακόμα και το φανατικώτερο των εθνικισμών, που συχνά φθάνει,απρόσκοπτα, ακόμα και σε θεωρίες περί της ανωτερότητας του ελληνικού DNA. Ακόμα και πιο παράδοξο: οι νέο-ειδωλολάτρες είναι και οι μόνοι στους οποίους οι διαμορφωτές γνώμης επιτρέπουν τον πλέον ακραίο αντισημιτισμό,τον οποίον οι νέο-ειδωλολάτρες χρησιμοποιούν κατά κόρον, προκειμένουν να στρέψουν τους απληροφόρητους Χριστιανούς κατά της Παλαίας Διαθήκης. Με την μεθόδευση αυτή, οι διαμορφωτές γνώμης επιτυγχάνουν ταυτοχρόνως τρια αποτελέσματα: α) κατακερματίζουν τον ψυχοπνευματικό ιστό της κοινωνίας˙ β) «μαντρώνουν» τους κατά λόγον μεγάθυμους πατριώτες σε ελεγχόμενες ομάδες˙ γ)ελαττώνουν τον αριθμό των Χριστιανών και δ)αποδυναμώνουν την Εκκλησία.
Αποκλείουν την εθνική υπερηφάνεια, ειδικά στους Χριστιανούς, συμπεριλαμβάνοντας στα περί πατριωτισμού, «διευκρινήσεις» περί του εθνοφυλετισμού ως αίρεσης, ως μη ώφελον.Και τούτο διότι, τα περί «εθνοφυλετισμού» ουδεμίαν απολύτως σχέση έχουν με θέματα πατριωτισμού.Συγκεκριμένα, η εν Κωνσταντινοπόλει Τοπική Σύνοδος του 1872, που χαρακτήρισε αίρεση τον «εθνοφυλετισμό», αναφερόταν αποκλειστικώς και μόνον σε θέματα διορθόδοξης ενδο-εκκληασιαστικής τάξεως: Καταδίκασε τον εθνοφυλετισμό ως αίρεση λόγω της ίδρυσης από μέρους,τότε, των Βουλγάρων-και αποκλειστικός και «μόνον ένεκα της εθνικής διαφοράς» τους-μιας ίδιας, ανεξάρτητης Εκκλησίας.
Διαλύουν τον πυρήνα της κοινωνίας,την οικογένεια, προωθώντας στις μεν γυναίκες τον ακράιο φεμινισμό-και τελευταίως, και τον λεσβιασμό-, σε αμφότερα δε τα φύλα,την εγωπάθεια, τον ναρκισσισμό και τον πανηδονισμό.
«Εκμαρξισμός του Εσωτερικού Ανθρώπου»
Αλλά και ο Αντόνιο Γκράμσι (1891-1937) είχε θέσει στο στόχαστρό του την βούληση του δυτικού ανθρώπο.Σύγχρονος της Α.Μπέιλυ (1880-1949), ο Γκράμσι είχε και αυτός ως όραμα μια Νέα Τάξη, για την εγκαθίδρυση της οποίας πρότεινε και αυτός,ένας «αόρατο» πόλεμο κατά των χριστιανικών πληθυσμών.Σκοπός του, ο «εκμαρξισμός του εσωτερικού ανθρώπου», για την απρόσκοπτη επικράτηση του Μαρξιστικού Οράματος: του «Παράδεισου του Εργάτη».
Σύμφωνα με τον Γκράμσι, το μόνο εμπόδιο για την πραγματοποίηση του Παραδείσου αυτού, το μόνο πραγματικό εμπόδιο για την από μέρους των ανθρώπων οικοδόμηση της αταξικής κοινωνίας και για την «κυριαρχία του προλεταριάτου», ήταν η κοινή χριστιανική ελπίδα και η κοινή χριστιανική αναφορά σε κάποια Ύψιστη Θεία Υπερκόσμια Δύναμη, η οποία «υπερβαίνει τις περιορισμένες δυνατότητες των επί μέρους ατόμων και των ομάδων-μεγάλων και μικρών».Συνεπώς, κατ’αυτόν, όσο διατηρείται η πίστη προς αυτή την Δύναμη,η οποία, ενώ κυριαρχεί επί του κόσμου τούτου,δεν ανήκει σε τούτο τον κόσμο, η «ιδέα μιας βίαιης παγκόσμιας επανάστασης του προλεταριάτου, ήταν εκ των προτέρων καταδικασμένη σε αποτυχία».
Ο Γκράμσι πίστευε ότι η Μαρξιστική κυριαρχία δεν θα έπρεπε να αποβλέπει στην απτή και βίαιη άλωση κοινωνιών με αιματηρό,συμβατικό,πόλεμο,αλλά θα έπρεπε «να στραφεί προς το πνεύμα των προς άλωση πληθυσμών».Θα έπρεπε,δηλαδή, να χρησιμοποιήσει διάφορους συντελεστές,που, με ειδικές και συστηματικές μεθοδεύσεις,να πραγματοποιήσουν, εν καιρώ, μια «ήρεμη και ανώνυμη επανάσταση»˙μια αναίμακτη επανάσταση «στο όνομα των ανθρωπίνων δικαιωμάτων και της ανθρώπινης αξιοπρέπειας,στο όνομα της αυτονομίας του ανθρώπου και της απελευθέρωσής του από εξωτερικούς περιορισμούς.Και πάνω από όλα,χωρίς τους περιορισμούς και τις απαιτήσεις του Χριστιανισμού».
Μοιρολατρία: Προσαρμογή και Υποταγή
Οδηγούν στην μοιρολατρία,δηλαδή στην εξαφάνιση της βούλησης, όταν μυούν τους τηλεθεατές στον αποκρυφισμό (συχνά μάλιστα,αναμειγνύοντας σε αυτόν και τον Χριστιανισμό), σε ανατολικές ή νεοεποχίτικες δοξασίες (κάρμα,μετενσάρκωση,πνευματισμό) στην αστρολογία κλπ.
Προωθούν ιδιαίτερα το δόγμα της μετενσάρκωσης, προς μεγάλη ικανοποίηση της θεοσοφίστριας Α.Μπείλυ, η οποία έγραφε: «Το δόγμα της μετενσάρκωσης θα είναι από τα καθοριστικά κλειδιά της Νέας Παγκόσμιας Θρησκείας».
Εδραιώνουν το «αναπόφευκτο» στην συνείδηση του τηλεοπτικού κοινού, αναφερόμενοι συνεχώς στην Νέα Εποχή, χωρίς, ωστόσο, να προβαίνουν σε περαιτέρω επεξηγήσεις, διερεύνηση ή αναφορά σε αυτούς που κινούν τα νήματά της, με αποτέλεσμα, αφ’ενός μεν, να τους διατηρούν –συμπτωματικά- αθέατους, αφ’ετέρου δε- και το σημαντικώτερο-, να διαμορφώνουν υποταγμένους ανθρώπους.
Συγκεκριμένα,παρουσιάζουν κάθε επώδυνη μεταβολή ωσάν να πρόκειται περί αναπότρεπτου φυσικού φαινομένου (π.χ: “στην νέα παγκοσμιοποιημένη κοινωνία μας είναι φυσικό να..» , ή «είμαστε πλέον στην Νέα Εποχή, οπότε αναγκαστικά πρέπει να αποδεχθούμε ότι..»).
Εδραιώνουν την νεοεποχίτικη αντί-κουλτούρα: Προσκαλούν σε «σοβαρές» εκπομπές άτομα με «δυνάμεις», «θεραπευτές», «ενορατικούς», αστρολόγους κλπ και σιωπούν αιδημόνωνς για τον γενικευμένο καταιγισμό ναρκωτικολαγνείας, διαστροφικού ερωτισμού, μαγείας, σατανολατρίας κ.α.
Νομιμοποιούν, εμμέσως, στην συνείδηση του τηλεοπτικού κοινού την αστρολογία και τις προβλέψεις διαφόρων αστρολόγων (σύμφωνα με τις οποίες «με το 2000, μπαίνουμε στην Εποχή του Υδροχόου, μια Νέα Εποχή που θα φέρει τεράστιες μεταβολές σε όλους τους τομείς της ζωής μας»), με το να αποσιωπούν τους πραγματικούς λόγους που καθιστούν αναπόφευκτες αυτές τις μεταβολές που επιφέρει η Νέα Εποχή.
Νομιμοποιούν, εμμέσως, όσες αιρέσεις, σέκτες και καινοφανείς θρησκείες «προφήτευαν» την έλευση μιας Νέας Εποχής, ενός Καινούργιου Κόσμου, ενός Νέου Κόσμου κ.ο.κ., αποδεχόμενοι οι ίδιοι την Νέα Εποχή ως αναπότρεπτο φυσικό φαινόμενο (ειδικά,νομιμοποιούν την Θεοσοφία και τα παρακλάδια της,που,εκτός ότι προωθούν την εσωτεριστική αστρολογία,ευαγγελίζονταν-συμπτωματικά;-και την έλευσης της «νέας τάξης», της Νέας Εποχής, της Εποχής του Υδροχόου).
Αυτά είναι λίγα από τα αποσπάσμα ενός κεφαλαίου του βιβλίου όπου η συγγραφέας αποδεικνύει με αδιάσειστα στοιχεία ότι ο σύγχρονος άνθρωπος χειραγωγείται και η προσωπικότητά του αλλοιώνεται ώστε η μετάβαση στην Νέα Εποχή να γίνει με τον πιο ομαλό τρόπο..για αυτούς που την απεργάζονται.
