Προχθές, βγήκα για τσιγάρα στην γειτονιά. Μπροστά μου μια αλλοδαπή γυναίκα, όχι μεγαλύτερη από 25 χρόνων (συμπαθητική, με μαντήλα στο κεφάλι), με 4 παιδιά κοντά της όχι πάνω από 10-12 χρόνων το μεγαλύτερο και μωρό στο καρότσι το μικρότερο.
Σκέφτηκα για λίγο ότι ένα ελληνικό ζευγάρι με 2 παιδιά το κράτος τους τιμωρεί πια, γιατί έχουνε παιδιά! Αντίθετα, στη γυναίκα με τα 4 παιδιά, ούτε φόρο θα ζητήσει, ούτε χαράτσι της ΔΕΗ, ούτε θα την σπρώξει στην αυτοκτονία. Θα κοιτάξει να της δώσει κάθε υπάρχον επίδομα και αν δεν υπάρχει επίδομα θα βρει κάθε τρόπο να την βοηθήσει να ζήσει.
Αλήθεια, έχουν σκεφτεί ότι αλλάζει έτσι η δημογραφική σύνθεση της χώρας; Ότι σε λίγο, εκτός από λιγότερη και μικρότερη χώρα, θα έχουμε και λιγότερο πληθυσμό;
Προφανώς το έχουν σκεφτεί και δεν χωρεί αμφιβολία ότι αυτό θέλουν και αυτό προσπαθούν, μέσα σε έναν κυκεώνα αντίστοιχων ενεργειών (αφαίρεση γραμμάτων για πιο εύκολη ορθογραφία, αφαίρεση του σταυρού από τα ασθενοφόρα του ΕΚΑΒ – πολλά χρόνια τώρα, αφαίρεση χαρακτήρα και ιστορικών πληροφοριών από βιβλία Δημοτικού & Λυκείου και πολλών άλλων βέβαια πολύ σοβαροτέρων) που οδηγούν στην καταστροφή ακόμα και της έννοιας “Ελλάδα-Ελληνισμός”.
Γιατί τα παιδιά μας δεν μαθαίνουν ότι ο Βασίλειος ο Β’ λεγόταν ΚΑΙ Βουλγαροκτόνος; Γιατί δεν μαθαίνουν για τον Στάικο Σταϊκόπουλο που παλληκαράκι ανέβηκε στο Παλαμήδι και πήρε το κάστρο; Γιατί δεν μαθαίνουν για τον καπετάν-Άγρα; Για τον Κωνσταντίνο Γαρέφη;
Γιατί δεν μαθαίνουν για το αίμα που χύθηκε στη μάχη Κιλκίς-Λαχανά; Γιατί δεν μαθαίνουν ότι ο Πλαστήρας καθόταν το βράδυ φρουρός για να κοιμούνται οι στρατιώτες του και το πρωί, κοιμόταν πάνω στο άλογό του; Γιατί όμως κοιτάνε εμένα με ενδιαφέρον, όταν τους τα λέω; Φταίνε τα βιβλία; Φταίει η δασκάλα; Φταίει ο εκάστοτε ανίκανος ή εντεταλμένος υπουργός;
Πού είναι εκείνοι οι λογοτέχνες που με τα κείμενά τους μεγαλώσαμε εμείς; Πού είναι το σπινθηροβόλο και λογοπλαστικό πνεύμα του Σουρή; Πού είναι το τραγικό μεγαλείο του Παλαμά; Πού είναι οι ανθρώπινες ανυψώσεις και καταπτώσεις του Βενέζη; Οι ανεπανάληπτες εικόνες του Μυριβήλη; Οι αληθινοί χαρακτήρες του Καραγάτση;
Πού πάει η πατρίδα μου χωρίς την ιστορία και το πνεύμα της; Σχολεία, Πανεπιστήμια, Νοσοκομεία κλείνουν, οι διπλανοί μας, εμείς, οδηγούμαστε στην αυτοκτονία αφού καταστρέφουν ακόμα και τα όνειρά μας, αφού κλειδώνουν και τις τελευταίες ικμάδες ελπίδας. Ζούμε ήδη μιά δημογραφική γενοκτονία. Ζούμε την αλλοίωση της εθνικής μας ταυτότητας που λυσσαλέα προωθούν εγχώριοι και αλλότριοι κύκλοι.
Είναι πολλά που θα ήθελα να μοιραστώ με ανθρώπους που σκέφτονται ακόμα σαν εμένα. Δεν έχω τον χώρο και όσο πάει, μου σβήνει και η διάθεση…
Βρισκόμαστε σε πόλεμο. Αγρυπνείτε για την πατρίδα γιατί χάνεται σιγά σιγά !!
Μάνος Παγώνης
