Όπως ήδη θα έχει διαπιστώσει ο αναγνώστης, στις 24 Ιουλίου δεν υπήρξε στην ουσία «αποκατάσταση της Δημοκρατίας». Υπήρξε απλώς εγκαθίδρυση ενός νέου καθεστώτος. Το καθεστώς αυτό αυτοχαρακτηρίσθηκε«Μεταπολίτευση». Θα μπορούσε κάλλιστα να αυτοαποκαλείται απλώς «καθεστώς της 24ης Ιουλίου» ή «καθεστώς Καραμανλή».
Το καθεστώς που εγκαθίδρυσε η «Μεταπολίτευση» στηρίχθηκε πάνω στα θεμέλια μιας εθνικής προδοσίας και τριών συνεχών πραξικοπημάτων:
- Στην εθνική προδοσία της Κύπρου και την κατοχή του 38% της νήσου από τους Τούρκους.
- Στο πραξικόπημα των στρατηγών της 23 Ιουλίου 1974.
- Στο συνταγματικό πραξικόπημα της 1ης Αυγούστου 1974 που κατήργησε το νόμιμο Σύνταγμα 1968/1973 και επανέφερε το Σύνταγμα του 1952 χωρίς τις θεμελιώδεις διατάξεις του.
- Και στο δικαστικό πραξικόπημα της 3ης Οκτωβρίου 1974 και του Δ’ Ψηφίσματος με το οποίο εξόντωσε πολιτικά και φυσικά τους πολιτικούς αντιπάλους του με εξορία και εντελώς παράνομες διώξεις και φυλακίσεις.
Στην πραγματικότητα, η «Μεταπολίτευση» υπήρξε η άμεση συνέχεια του καθεστώτος της 25ης Νοεμβρίου:
- Ο Πρόεδρος της «25ης Νοεμβρίου» Φαίδων Γκιζίκης – στον οποίο ορκίσθηκε ως Πρωθυπουργός ο Καραμανλής – συνέχισε να είναι και Πρόεδρος της «Μεταπολιτεύσεως» μέχρι τις 19 Δεκεμβρίου 1974.
- Η ηγεσία των Ενόπλων Δυνάμεων του Ιωαννίδη, συνέχισε να είναι και ηγεσία των Ενόπλων Δυνάμεων του Καραμανλή. Οι Μπονάνος και Γαλατσάνος αποστρατεύθηκαν μόλις στις 19 Αυγούστου 1974. Και οι Αραπάκης και Παπανικολάου τον Ιανουάριο του 1975.
- Οι περισσότεροι «μικροί» αξιωματικοί που αποτελούσαν την στενή «κλίκα» του Ιωαννίδη, αποτέλεσαν πλέον την «κλίκα» του Αβέρωφ.
- Ο ίδιος ο Καραμανλής είχε ορκισθεί στο Σύνταγμα του 1973 και είχε υπογράψει στο ΦΕΚ που ως έμβλημα είχε τον «αναγεννώμενο εκ της τέφρας του φοίνικα».
Το πλέον εξωφρενικό ήταν ότι ενώ ο Καραμανλής δίωξε και φυλάκισε τον Γ. Παπαδόπουλο και τους πρωτεργάτες της 21ης Απριλίου, τίμησε με προαγωγές και συντάξεις τους πρωταγωνιστές της 25ης Νοεμβρίου και τους υπαιτίους της προδοσίας της Κύπρου. Την ίδια ώρα που ο Γεώργιος Παπαδόπουλος ενεκλείετο παρανόμως στην φυλακή, ο Φαίδων Γκιζίκης ελάμβανε ευχαριστήρια επιστολή του Καραμανλή για τις «εις το Έθνος πολυτίμους πράγματι υπηρεσίας» (!) και απολάμβανε ισοβίως συντάξεως και κρατικού αυτοκινήτου ως πρώην Πρόεδρος. Μέχρι και ο Σεραφείμ – που πραξικοπηματικώς είχε τοποθετήσει ο Ιωαννίδης Αρχιεπίσκοπο – παρέμεινε στην θέση του.
Η ρήσις του υπουργού Εθνικής Αμύνης προς τους αρχηγούς των κλάδων«τώρα θα δείτε με τον Καραμανλή τι θα πει δικτατορία», επιβεβαιώθηκε κατά τρόπο συντριπτικό. Τα «πρωτοπαλίκαρα» του Ιωαννίδη στον Στρατό, έγιναν προθύμως «πρωτοπαλίκαρα» του Αβέρωφ. Ο Πηλιχός, οι αδελφοί Παλλαίνη, ο Ματάτσης κ.α. άρχισαν συστηματική «αβερωφοποίηση» του στρατεύματος, όπως ακριβώς είχαν μεθοδεύσει την «ιωαννιδοποίηση» προηγουμένως. «Τον ίδιο ακριβώς τρόπον οργανώσεως και αυτήν την μεθοδολογίαν ηκολούθει κι ο Ιωαννίδης», παρατηρεί ο Μπονάνος για τον Αβέρωφ (ε.α. σελ. 322). Αποκορύφωμα όλης αυτής της καταστάσεως ήταν η σκευωρία της «πυτζάμας» το 1975. Εάν όμως το καθεστώς Ιωαννίδη ήταν το πιο φαιδρό της Ιστορίας, το καθεστώς Καραμανλή υπήρξε το πιο φαύλο.
Αλλά δεν έφθανε η προδοσία της Κύπρου, τα συνεχή πραξικοπήματα, η εξόντωση των πολιτικών αντιπάλων κ.λπ. Η «Μεταπολίτευση» προχώρησε και στις μεγαλύτερες διώξεις, εκκαθαρίσεις, απολύσεις και αποστρατείες που έγιναν ποτέ στην νεωτέρα ελληνική Ιστορία, είτε εν δημοκρατία, είτε εν δικτατορία. Ήταν η περιβόητη «αποχουντοποίηση» που κυριολεκτικά «ξήλωσε» το ελληνικό κράτος:
* 2.850 αξιωματικοί των Ενόπλων Δυνάμεων, ο ανθός του Στρατού μας, αποστρατεύθηκαν χαρακτηριζόμενοι ως «σταγονίδια». Επρόκειτο περίπου για το 1/3 του σώματος των αξιωματικών. Κι έκτοτε ο Στρατός κυριολεκτικώς «απορφανίσθηκε» και κομματικοποιήθηκε.
* 120.000 άνθρωποι, δημόσιοι λειτουργοί, δημοτικοί υπάλληλοι, καθηγητές, ακαδημαϊκοί, επιστήμονες κ.λπ., απολύθηκαν, διώχθηκαν ή «εκκαθαρίσθηκαν», απορφανίζοντας ολόκληρο τον κρατικό οργανισμό μέσα σε μία μόλις τριετία (1974-1977).
* Συνεστήθησαν «καθηγητοδικεία» για την εκκαθάριση καθηγητών ή υφηγητών Πανεπιστημίων που ανέλαβαν οποιαδήποτε κρατική-διοικητική θέση (άνω των 100), συγκροτήθηκαν «πειθαρχικά συμβούλια» των επαγγελματικών οργανώσεων (δικηγόρων, πολεοδόμων κ.λπ). που εδίκαζαν και έθεταν «σε διαθεσιμότητα» τους συναδέλφους τους ή που τους αφαιρούσαν την άδεια ασκήσεως επαγγέλματος. Έτσι ο τόπος απογυμνώθηκε από ότι καλύτερο διέθετε σε επίπεδο καθηγητών, τεχνοκρατών κ.λπ.
* Άρχισε διωγμούς εφημερίδων, όπως ο «Ελεύθερος Κόσμος» του Σ. Κωνσταντόπουλου, εκδικητικές κρατικοποιήσεις, όπως στις περιπτώσεις της «Ιονικής» του Στρατή Ανδρεάδη, και ποινικοποίηση επενδύσεων, με το πρόσχημα της «κάθαρσης» των μεγάλων συμβάσεων (Ωνάση, Νιάρχου κ.λπ.) και καταστρέφοντας την Εθνική Οικονομία.
* Ανετέθη σε εισαγγελικές αρχές και δικαστικούς λειτουργούς εξαντλητική έρευνα όλων των συμβάσεων, υπουργείων, δημοσίων υπηρεσιών, κλπ. με σκοπό την ανεύρεση «σκανδάλων της Χούντας». Η έρευνα ήταν τόσο εξονυχιστική ώστε ένας δικαστικός λειτουργός υπέστη καρδιακό επεισόδιο. Αλλά στην περίπτωση αυτή ο Καραμανλής ατύχησε. Τα 340 και πλέον βουλεύματα υπήρξαν όχι απλώς απαλλακτικά, αλλά σε πολλές περιπτώσεις και υμνητικά με φράσεις όπως «η διαχείρισις του δημοσίου χρήματος υπήρξεν υποδειγματική» ή «η έρευνα όχι απλώς δεν απέδειξεν τι το επιλήψιμον, αλλά αποτελεί τίτλον τιμής δια τους ερευνωμένους».
Το όργιο της «αποχουντοποίησης» δεν έχει προηγούμενό του στα ιστορικά χρονικά. Πραγματικά ο Καραμανλής έδειχνε «τι θα πει δικτατορία» κατά την ρήση του Αβέρωφ. Το τεράστιο μέγεθος των πραξικοπηματικών ενεργειών, των παράνομων φυλακίσεων, των διώξεων, των εκκαθαρίσεων κ.λπ. αναλογούν μόνο σε σταλινικού τύπου καθεστώτα! Η κατ’ ευφημισμόν αποκαλούμενη Κυβέρνηση Εθνικής Ενότητας, απεδείχθη η κατ’ εξοχήν Κυβέρνηση Εθνικού Διχασμού, αφού διαίρεσε τους Έλληνες σε «χουντικούς» και μη, σε «σταγονίδια», «καρκινώματα» και άλλα φαιδρά.
Εν τω μεταξύ ιδρύθηκαν και οι δύο πυλώνες της «Μεταπολίτευσης»: Η «Νέα Δημοκρατία» από τον Κ. Καραμανλή και το «ΠΑΣΟΚ» από τον Α. Παπανδρέου. Στις πρώτες εκλογές, τον Νοέμβριο του 1974, η ΝΔ έλαβε 54,51% και το ΠΑΣΟΚ μόλις 13,60%. Το φαινόμενο ήταν πρωτοφανές. Διότι σε όλες τις χώρες που πέρασαν από δικτατορίες (Ισπανία, Πορτογαλία κ.λπ.), οι πρώτες εκλογές οδήγησαν σε στροφή προς την Αριστερά. Μόνον στην Ελλάδα, χάρις στην οικονομική και κοινωνική πολιτική του Γ. Παπαδόπουλου – και παρά την μεσολάβηση της περιόδου Ιωαννίδη – ο λαός, ενώ το 1964 ακολουθούσε αριστερά κόμματα (Ε.Κ. και ΕΔΑ), έδινε τώρα συντριπτική πλειοψηφία στην Δεξιά (ΝΔ και ΕΔΗΚ σχεδόν 80%) και μόνον 20% (ΠΑΣΟΚ και δύο ΚΚΕ) στην Αριστερά. Ο Γ. Παπαδόπουλος είχε εξαλείψει την δύναμη της Αριστεράς.
Ο Κ. Καραμανλής όμως – αφού απαρνήθηκε την Δεξιά και την εξόντωσε – κατόρθωσε εντός τριετίας (1977) να αυξήσει την Αριστερά από 20% σε 40% το 1981 και να την κάμει κυβέρνηση με σχεδόν 60% (ΠΑΣΟΚ και δύο ΚΚΕ). Η πρώτη φάση του καθεστώτος της «Μεταπολίτευσης» (1974-1981) προετοίμασε συστηματικά την δεύτερη φάση (1981-1989). Σε όλους τους τομείς ο Καραμανλής έστρωσε την άνοδο του Παπανδρέου στην εξουσία, προκειμένου να καταλάβει τον θώκο του Προέδρου της Δημοκρατίας, τον οποίο ορέγετο από το 1973 (1975-1980). Και ο Ανδρέας Παπανδρέου έσπρωξε τον Καραμανλή στην Προεδρία για να καταλάβει την πρωθυπουργία (1980-1985).
Καραμανλισμός και Παπανδρεϊσμός συμπορεύθηκαν σε ένα είδος«δικομματικής δικτατορίας»:
* Ο Κ. Καραμανλής νομιμοποίησε το ΚΚΕ και με την «αποχουντοποίηση» άνοιξε τις πύλες στην Αριστερά για να αλώσει την Διοίκηση, την Παιδεία, τα Πανεπιστήμια και τον Τύπο εισάγοντας την «αριστεροκρατία» στην Ελλάδα. Ο Α. Παπανδρέου με τον ιδιότυπο μαρξισμό του (Ανδρεϊσμός), ολοκλήρωσε το έργο με την πλήρη αριστερή επικράτηση σε όλους τους τομείς, την μαρξιστική κυριαρχία και το ξαναγράψιμο της Ιστορίας.
* Ο Κ. Καραμανλής εκκίνησε με τον νόμο Ράλλη την διακοπή της φυσικής εξελίξεως και του πλούτου της ελληνικής γλώσσας, επιβάλλοντας την Δημοτική το 1976. Ο Α. Παπανδρέου ολοκλήρωσε το «έργο» το 1982 με την κατάργηση του πολυτονικού και την πλήρη αλλοίωσή της (Γιούλης κ.λπ.)
* Ο Κ. Καραμανλής με το δόγμα «Η Κύπρος κείται μακράν» απώλεσε το 38% της Κύπρου το 1974. Ο Α. Παπανδρέου μονιμοποίησε την κατοχή, επιτρέποντας το 1983 χωρίς αντίδραση, την ανακήρυξη του κατεχόμενου τμήματος σε «τουρκική δημοκρατία βορείου Κύπρου» (ψευδοκράτος Ντενκτάς).
* Ο Κ. Καραμανλής απώλεσε τα δικαιώματά μας στο Αιγαίο το 1976, όταν, αντί να βυθίσει το «Χόρα», προσέφυγε στον «χαρτοπόλεμο» της Χάγης. Κι όταν η προσφυγή απέτυχε, έσπευσε να υπογράψει το Πρωτόκολλο της Βέρνης (Νοέμβριος 1976) με το οποίο η Ελλάς έχανε κάθε δικαίωμα στην υφαλοκρηπίδα του Αιγαίου. Ο Α. Παπανδρέου έσπευσε να ανανεώσει το 1982 την μειοδοσία της Βέρνης με το «Μορατόριο Καψή-Τουρκμέν» κι ενώ τα τουρκικά αντιτορπιλικά είχαν φθάσει μέχρι την … Ραφήνα. Και το ίδιο έπραξε το 1987 με το «Σισμίκ», όπου – έπειτα από την «σικέ» πολεμική κινητοποίηση – δεσμεύτηκε η Ελλάς να μην πραγματοποιεί γεωτρήσεις ούτε έξω από την Σαλαμίνα. Για να μην αναφέρουμε την «άρση του εμπολέμου» με την Αλβανία (1987) η οποία διέγραψε την μόνιμη διεκδίκηση της Βορείου Ηπείρου.
* Ο Κ. Καραμανλής με την πολιτική της «Σοσιαλμανίας» και των σοσιαλιστικών πιθηκισμών του, εγκαινίασε τις κρατικοποιήσεις άνευ αποζημιώσεως (Ανδρεάδης, Ωνάσης, Νιάρχος, Πάππας κ.λπ.), την «ποινικοποίηση» των παραγωγικών επενδύσεων και την επέκταση του δημόσιου χρέους. Ο Α. Παπανδρέου με την πολιτική του «σοσιαλιστικού μετασχηματισμού» δεν έκαμε τίποτε άλλο από το να διευρύνει την «σοσιαλμανία» του προκατόχου του, με τις περιβόητες «κοινωνικοποιήσεις», τα «εποπτικά συμβούλια», τις «προβληματικοποιήσεις», τα «μοντέλα» Αλβανίας και Γιουγκοσλαβίας (!), δημοσίου τομέα και χρέους, την πλήρη διαφθορά και τα σκάνδαλα της «αγοράς του αιώνα» και τα «πάμπερς» του Κοσκωτά.
Αξίζει εδώ να δει κανείς μια συνοπτική συγκριτική εικόνα της Οικονομίας της Ελλάδος κατά την περίοδο Γ. Παπαδόπουλου (1967-1973), την περίοδο Καραμανλή-Ράλλη (1974-1981), την περίοδο Παπανδρέου (1981-1989) και την περίοδο Οικουμενικής-Μητσοτάκη (1989-1992) για να δούμε τι στοίχισε στο Έθνος η «Μεταπολίτευση».
Μάνος Χατζηδάκης
