Διαβάζω σε μια ανάρτηση της φίλης Σοφίας Παπά, όπου αναφερόμενη στην Κύπρο, γράφει μεταξύ άλλων: «Παράλληλα, οι Τούρκοι πέτυχαν τη σταδιακή μετακίνηση των περισσότερων ομοεθνών τους από τις ελεύθερες στις κατεχόμενες περιοχές… με αποτέλεσμα να δημιουργηθεί το ψευδοκράτος».
Είναι μια διάσταση του προβλήματος της Τουρκικής εισβολής που δεν έχει προβληθεί (στην ένταση που πρέπει) σχεδόν από κανένα ιστορικό ή αρθρογράφο. Με αφορμή λοιπόν αυτή την πολύ σωστή επισήμανση, καταγράφω μερικές σκέψεις που διατυπώνω, κατά καιρούς, εδώ και πολλά χρόνια.
ΟΙ ΕΘΝΑΡΧΕΣ ΤΗΣ ΕΘΝΟΚΑΘΑΡΣΗΣ
Δύο είναι τα γνωστά πολιτικά πρόσωπα που διετέλεσαν πρωθυπουργοί της Ελλάδας -τον 20ο αιώνα- και λατρεύτηκαν όσο κανένας άλλος από τους ψηφοφόρους αυτής της πατρίδας, μέχρι σημείου ακόμη και ο λαός να υιοθετήσει
τον τίτλο του Εθνάρχη που τους απέδωσαν συγκεκριμένα ευρωπαϊκά συμφέροντα. Ο Ελευθέριος Βενιζέλος και ο Κωνσταντίνος Καραμανλής.
Και οι δύο έχουν συνδέσει το όνομα τους με ιστορικές συρρικνώσεις του Ελληνισμού. Και προσέξτε, δεν αναφέρομαι σε πολέμους που χάθηκαν. Μιλώ για συρρίκνωση του Ελληνισμού με εγκατάλειψη ιστορικών κοιτίδων του. Μιλώ για συνενοχή σε διαδικασίες εθνοκάθαρσης.
Ο “εθνάρχης” Ελευθέριος Βενιζέλος, έχει χρεωθεί την συμφωνία απομάκρυνσης 1.500.000 Ελλήνων από τα χώματα της Ιωνίας όπου είναι σπαρμένα τα μνημεία και τα κόκκαλα των Ελλήνων, από καταβολής κόσμου.
Ο “εθνάρχης” Κωνσταντίνος Καραμανλής, έχει και αυτός χρεωμένη την απομάκρυνση επί των ημερών του, του μισού πληθυσμού της Κύπρου από τις πατρογονικές εστίες.
Και οι δύο βαρύνονται με συμφωνίες που προέβλεπαν την απομάκρυνση Ελλήνων και την μεταφορά Τούρκων στις κατακτημένες (λόγω ανεπιτυχών πολέμων) ελληνικές περιοχές.
Ο Ελληνισμός, εξ αιτίας των συμφωνιών του Βενιζέλου, για πρώτη φορά στις χιλιετίες της ύπαρξής του, έπαψε να ζει και να προχωρά την ιστορική του πορεία εγκατεστημένος ιππαστί επί του Αιγαίου. Της ελληνικής θάλασσας που είναι η μήτρα του πολιτισμού μας. Το κενό της Ιωνίας καλύφθηκε από Τούρκους που μεταφέρθηκαν από άλλες περιοχές.
Το δεύτερο πλήγμα δόθηκε στον ελληνισμό, εξ αιτίας των συμφωνιών του Καραμανλή για «άτυπη ανταλλαγή πληθυσμών» στην Κύπρο. Οι Τούρκοι από τα χωριά των ελεύθερων περιοχών μεταφέρθηκαν στα κατεχόμενα δημιουργώντας ένα συμπαγή πληθυσμό ο οποίος και αυξήθηκε με την εποικιστική πολιτική που ακολούθησε η Τουρκία μεταφέροντας δεκάδες χιλιάδες εποίκους από την Ανατολία. Ο Ελληνισμός της Κύπρου συρρικνώθηκε εδαφικά και πληθυσμιακά, εις δε τα κατεχόμενα παρέμειναν εγκαταλελειμμένοι (από την μητριά ελλαδική κυβέρνηση), μερικές εκατοντάδες μόνον. Τα μνημεία και οι τάφοι των προγόνων δεν βρίσκουν πια ελληνικά χέρια να τα φροντίζουν .
Ο Ελευθέριος Βενιζέλος και ο Κωνσταντίνος Καραμανλής αμείφθηκαν πολλαπλώς για την προσφορά τους, ως συνένοχοι δράσεων εθνοκάθαρσης εις βάρος του Ελληνισμού. Ξένοι και ντόπιοι τους χάρισαν τον τίτλο του εθνάρχη, την λήθη των ανομιών τους και την κατάληψη διακεκριμένων θέσεων στην ιστορία (που ως γνωστόν γράφουν οι νικητές των πολέμων), του ηττημένου Έλληνα. Του σημερινού Έλληνα που, το κόμμα των πολιτικών κομμάτων και τα όργανά τους, του φύτεψαν στο μυαλό σαν σύγχρονη μεγάλη ιδέα την Ευρώπη των τραπεζιτών και των κεφαλαιοκρατών.
Η ΙΣΤΟΡΙΑ ΕΠΑΝΑΛΑΜΒΑΝΕΤΑΙ
Ο Ελληνισμός της Μεσογείου συρρικνώθηκε. Προαιώνιες κοιτίδες του αποικήθηκαν από μετανάστες που ήρθαν από την Ανατολή. Το ίδιο συμβαίνει και σήμερα με το ελλαδικό κρατικό μόρφωμα. Η θέληση, για αυτόνομη και πολιτισμικά καθοδηγητική πορεία, αυτού του ιστορικού λαού εξασθενεί.
Παρ’ όλα αυτά, οι πολιτικοί υπηρέτες των δυνάμεων που αντιμάχονται τον Ελληνισμό, δεν έχουν μετρήσει σωστά. Βλέπουν, πολεμούν και γκρεμίζουν μόνον την κορυφή του παγόβουνου.
Ο κύριος όγκος, όμως, παραμένει απρόσβλητος. Το απρόβλεπτο και η δύναμη της ράτσας, ο ανά τον κόσμο Ελληνισμός της διασποράς και οι αγέννητοι Έλληνες αποτελούν την στρατηγική εφεδρεία του Ελληνισμού και (κατά Περικλή Γιαννόπουλο) της ίδιας της ανθρωπότητας.
Στον κόσμο που έρχεται, τα σύνορα αλλάζουν μορφή και δεν ορίζονται πια με συρματοπλέγματα. Ορίζονται από την πίστη των ανθρώπων στην κοινή καταγωγή και την κοινή προοπτική. Από την συνειδητοποίηση της κοινότητας και της μοναδικότητας της ράτσας σου. Από την θέληση να ανήκεις στο λαό που η ανθρωπότητα του χρωστάει. Από την ανάγκη να στηρίζεις την Ελευθερία σου και την διαφορετικότητά σου.
Είναι αναγκαίο, όμως, ένας λαός σαν τους Έλληνες, να διαθέτει τον ιστορικά δικό του εδαφικό χώρο για να μπορεί παραλαμβάνει -η κάθε γενιά- το μήνυμα του αίματος και της πολιτισμικής δημιουργίας, όλων εκείνων που προϋπήρξαν και που του έδωσαν τον κώδικα στο DNA. Να αντλεί την δύναμή του από «τις δονήσεις του χτες». Γι’ αυτό και η εγκατάλειψη των πατρογονικών εδαφών ισοδυναμεί με ακρωτηριασμό σημείων του σώματος. Και η μεταφορά εποίκων στην εκκενωθείσα περιοχή λειτουργεί σαν το ξύλινο πόδι των πειρατών του 19ου αιώνα.
Ίσως ο Χατζηδάκις ή ο Γκίκας, ο Κουριαννίδης ή ο Σαγιάς, ο Καρράς ή κάποιος άλλος να ασχοληθούν κάποτε και να καταγράψουν τα στοιχεία της συρρίκνωσης του Ελληνισμού κατά τον 20ο αιώνα. Και επιμένω να τονίζω. Του Ελληνισμού και όχι του ελλαδίτικου κράτους.
Μέχρι τότε ας θυμόμαστε ότι, η μεταφορά των Τουρκοκυπρίων στα κατεχόμενα της Κύπρου που έγινε, πολλές φορές, παρά την θέλησή τους, δημιούργησε συμπαγή πληθυσμό που έχει διαφορετικές ανάγκες από πριν. Ότι οι δεκάδες χιλιάδες έποικοι που τους μετακίνησαν από τα βάθη της Ανατολής επέφεραν αλλοίωση των πληθυσμιακών δεδομένων εις βάρος των Ελλήνων. Ότι τα παιδιά και τα εγγόνια αυτών των ανθρώπων δεν έζησαν την εισβολή και δεν γνώρισαν πως ήταν μειονότητα μέσα στους πολλούς.
Και, θυμίζοντας ένα βασικό νόμο του Μαρξισμού, «η αύξηση της ποσότητας, επιφέρει μεταβολή της ποιότητας», εύκολα καταλήγουμε στο συμπέρασμα πως οι συμφωνίες για την εθνοκάθαρση που υπέγραψαν ο Βενιζέλος και ο Καραμανλής θα έχουν διαχρονικά χειρότερες συνέπειες από την ίδια την ήττα στους αντίστοιχους πολέμους.
Υστερόγραφο Τιμής και Μνήμης στον μεγάλο Ιεράρχη Σεβαστιανό, Ηγέτη του Βορειοηπειρωτικού αγώνα την περίοδο του Αλβανού κομμουνιστή Εμβέρ Χότζα.
Όταν ο Χότζα έφυγε από τη ζωή και η Ελλαδική κυβέρνηση -αφρόνως- άνοιξε τα σύνορα με την Αλβανία, ο Μεγάλος Επίσκοπος Πωγωνιανής κι Δρυινουπόλεως, έκανε ακόμη πιο έντονο τον αγώνα του, προσπαθώντας, για να κρατηθούν οι Βορειοηπειρώτες στις πατρογονικές εστίες της Βορείου Ηπείρου και να μην μετακινηθούν προς την «ευημερούσα Ελλάδα» δημιουργώντας πληθυσμιακό και ιστορικό κενό στον χώρο της Βορείου Ηπείρου.
Στην φωτογραφία :
Ο μεγάλος ιεράρχης Μητροπολίτης Κονίτσης κ. Σεβαστιανός.
γράφει ο Πολύδωρος Ιππ. Δάκογλου
