Από το πανεπιστήμιο στο σχολείο
Το εισαγωγικό κείμενο από το αφιέρωμα του Άρδην (τ. 107-8) για την αποδόμηση της Ιστορίας
Το Σχέδιο Αναλυτικών Προγραμμάτων για τη Σχολική Ιστορία στην υποχρεωτική εκπαίδευση, που έχει εκπονηθεί από την αρμόδια επιτροπή του Ινστιτούτου Εκπαιδευτικής Πολιτικής δεν αποτελεί παρά την επέκταση των εθνοαποδομητικών αντιλήψεων από το Πανεπιστήμιο και την κυρίαρχη στα ΜΜΕ και τις Αθηναϊκές εφημερίδες διανόηση, στο σχολείο και στο σύνολο του μαθητικού κόσμου.
Η νεώτερη εθνοαποδομητική ιστοριογραφία κυριάρχησε στους πανεπιστημιακούς και ακαδημαϊκούς χώρους από τα μέσα της δεκαετίας του 1980 και προπαντός κατά τα τελευταία είκοσι χρόνια –1990-2010–, την εποχή της λεγόμενης παγκοσμιοποίησης. Αυτή η σχολή σκέψης επιδιώκει να αποδείξει πως δεν υπάρχει ιστορική συνέχεια των σημερινών Ελλήνων ως έθνους, από την αρχαιότητα, το Βυζάντιο, αλλά ακόμα και από την Τουρκοκρατία· έτσι το νεώτερο ελληνικό έθνος αποτελεί ένα καινοφανές ιστορικό δημιούργημα. Ο Αντώνης Λιάκος, η Χριστίνα Κουλούρη, η Μαρία Ρεπούση, η Σία Αναγνωστοπούλου και πολλοί άλλοι συγκροτούν αυτή την ομάδα που κυριάρχησε ιδεολογικά μετά το 1990 στα ελληνικά πανεπιστήμια.
Κατά συνέπεια και η Επανάσταση του ’21 δεν αποτελεί τον ξεσηκωμό ενός πανάρχαιου έθνους, με στόχο την απελευθέρωσή του, και την κατάκτηση μιας αυτόνομης κρατικής υπόστασης, αλλά αποτελεί στην πραγματικότητα την καταστατική πράξη της εθνογένεσης του νεώτερου ελληνισμού. Όπως υποστήριζε και ο Φαλμεράϊερ το ελληνικό έθνος αποτελεί δημιούργημα του κράτους, γι’ αυτό μιλούν για κράτος-έθνος, δηλαδή έθνος δημιουργημένο από το κράτος, και όχι έθνος- κράτος, δηλαδή έθνος που απέκτησε και κράτος.
Αυτή η νέα ιστοριογραφία θα έπρεπε επομένως να αποδομήσει την έννοια της ιστορικής συνέχειας των Ελλήνων – προϋπόθεση για τη μεταβολή του ’21 και του ελληνικού κράτους σε αφετηρία της εθνογένεσής τους, και να ερμηνεύσει την εθνική απελευθέρωση των Ελλήνων, όχι ως ενδογενές αίτημα της ελληνικής κοινωνίας –μια και δεν υπάρχει «συνέχεια»–, αλλά ως αντανάκλαση και επίδραση της Γαλλικής Επανάστασης και του νεώτερου ευρωπαϊκού εθνικισμού.
Αυτή η «μεταμοντέρνα» ιστορική σχολή ανέλαβε, τα τελευταία χρόνια, το «κυκλώπειο» και «ηροστράτειο» έργο της υπονόμευσης της ελληνικής ιστοριογραφίας και, γιατί όχι, της κατεδάφισης του ίδιου του… ελληνικού έθνους.
Πράγματι, η απρόσκοπτη μετάβαση από το ελληνικό έθνος-κράτος σε μια απλή επαρχία μιας παγκοσμιοποιημένης Ευρώπης προϋποθέτει δραματικές και βίαιες ιδεολογικές μετατοπίσεις: Θα πρέπει, μέσα σε λίγα χρόνια, να αποδομηθεί η εθνική ταυτότητα ενός πανάρχαιου έθνους –αλλά και οι λαϊκές νοοτροπίες και παραδόσεις–, που αποτελεί εμπόδιο στις αναγκαίες «προσαρμογές» της «νέας παγκόσμιας τάξης».
Πώς, όμως, μπορεί να αποκρυβεί η μακρά ιστορική διαδρομή ενός έθνους, με ζωή, τουλάχιστον, τριών χιλιάδων χρόνων, που συγκρίνεται μόνο με τους Εβραίους ή τους Κινέζους; Είναι δυνατόν να αποσιωπηθεί η Άλωση του 1204, εκείνη του 1453, ή η Επανάσταση του ’21; Και όμως! Γι’ αυτό και η εκτεταμένη διαστρέβλωση και αποσιώπηση των ιστορικών γεγονότων, η απόκρυψη κάθε αντίθετης άποψης, η πνευματική δικτατορία που εγκαθιδρύθηκε στα ελληνικά πανεπιστήμια. Γι’ αυτό και ο «συνωστισμός» των Σουλιωτισσών στο Ζάλογγο και των Μικρασιατών στην προκυμαία της Σμύρνης.
Αναπόφευκτα, λοιπόν, αυτή η κυρίαρχη στα πανεπιστήμια, και ταυτισμένη με τις αντιλήψεις και τα συμφέροντα της «νέας τάξης», και ενισχυμένη από ιδρύματα τύπου Σόρος, «Ιστορία», κάποια στιγμή θα δοκιμαζόταν να περάσει και στην πρωτοβάθμια και δευτεροβάθμια εκπαίδευση. Αυτό δοκίμασαν, οι ίδιοι άνθρωποι, να γίνει επί κυβέρνησης Σημίτη, ή επί Γεωργίου Παπανδρέου. Αυτής της απόπειρας δημιούργημα ήταν και το ανοσιούργημα της κυρίας Ρεπούση, το βιβλίο της Ιστορίας της 6ης Δημοτικού. Μετά τον ξεσηκωμό που ακολούθησε οι εθνομηδενιστικές αντιλήψεις υποχώρησαν πρόσκαιρα, για να επανέλθουν και πάλι σήμερα με την ευκαιρία που οι εθνομηδενιστές του Σύριζα ανήλθαν στην πολιτική εξουσία.
Ο Φίλης αρνήθηκε τη Γενοκτονία των Ποντίων, ο Μπαλτάς χαρακτήρισε τους Έλληνες «νεαρό έθνος», ο Γαβρόγλου και ο Ζουράρις, ως ανευθυνοϋπεύθυνος συνεργός του, ανέλαβαν να προωθήσουν μια συνολική αποδόμηση των σχολικών βιβλίων της Ιστορίας και αυτό το έργο το ανέθεσαν σε μια επιτροπή που αποτελείται, στη συντριπτική της πλειοψηφία, από θιασώτες αυτής της εθνοαποδομητικής αντίληψης.
ΑΡΔΗΝ
