Η Ταμάρα Παπάρα παίρνει το θάρρος να γράψει… Με άλλα λόγια, η κάθε Ταμάρα μπορεί να κατεβάσει παπάρια με αυτά που βλέπει!
2. Women in Chains: Στις βαλσαμωμένες τριαντάρες, σαραντάρες λουόμενες του Πρωταρά λοιπόν, θα ήθελα να αφιερώσω το πιο κάτω δεκαπεντασύλλαβο από την αείμνηστη Μαλβίνα Κάραλη: «Στην Άνδρο βάλε μόνο Τοντς, στη Δήλο Έτρο καφτάνι, Καβάλι φόρα στα Φυρά, μάτι να μην σε πιάνει. Το Μπλουμαρίν στη Λεμεσό, στη Ζάκυνθο τα Πράντα. Και στο χωριό της μάνας σου, φάσιον Αγίοι Σαράντα».
Αποστηθίζεται εύκολα και μπορείτε να το σιγοτραγουδάτε κιόλας στο αυτοκίνητο. Και ερωτώ το εύλογο ερώτημα η ποιήτρια, είναι τόσο μεγάλη η κοινωνική πίεση, σ’ένα τοσοδούλη νησί χωρίς ταυτότητα στην μέση του πουθενά, που χρειάζεται όλη αυτή η μπουζουκοδευτεράντζα μεταμόρφωση, η παραποίηση της πραγματικής εικόνας, η μικροαστική επιθυμία για μια ψευτοχλιδή?
Το ψεύτικο νύχι, η ψεύτικη βλεφαρίδα, το παραποιημένο φρύδι, το φουσκωμένο χείλος, το τεντωμένο μέτωπο, τα ψεύτικα μαλλιά, τα ψεύτικα βυζιά, είναι στο τέλος της ημέρας τόσο σημαντικά?
Is plastic so fantastic στην τελική ευθεία?
Μεταλλάσσομαι και παραμορφώνομαι για να μπορώ να Υπάρχω? Για να ανήκω? Ερωτώ?
Είναι τόσο μεγάλα τα κενά της καθημερινότητας, του γάμου, της δουλειάς σας, που χρειάζεται να τα γεμίζουμε με ότι πλαστικό, λαμπερό και ψεύτικο μας κλείσει το μάτι? Ερωτώ για να μαθαίνω.
Στο δικό μου το χωριό πάντως, το θυληκό που τα ‘χει καλά με τον εαυτό της, δεν χρειάζεται τους κρεμαστούς κήπους της Βαβυλώνας για να βγει από το σπίτι, ούτε 25 κομπάρσους να της φιλάνε το χέρι.
Ξυπνάτε κορίτσια πριν είναι αργά. Μόνο αυτοί που δεν έχουν κάτι πραγματικά να πουν ή να δείξουν στολίζονται σαν χριστουγεννιάτικα δέντρα. Μόνο η στέρηση φέρνει την υπερβολή.
Και φαίνεστε τόσο μα τόσο στερημένες. Όσο πιο φορτωμένη είναι η γλάστρα τόσο φανερώνει πως το «πουλλίν επέτασσε» από το δικό σας το κλουβί. Break the chains και σταματήστε να είστε απλά ένα κακόγουστο copy κάποιας άλλης.
