Αποσπάσματα από το βιβλίο «Εβραϊκή Θρησκεία – Εβραϊκή Ιστορία» του Ισραήλ Σαχάκ:
Ένα Σάββατο, υπήρξα αυτόπτης μάρτυρας της συμπεριφοράς ενός υπερορθόδοξου Εβραίου στην Ιερουσαλήμ, ο οποίος δεν επέτρεψε να χρησιμοποιηθεί το τηλέφωνό του προκειμένου να κληθεί το ασθενοφόρο για έναν μη Εβραίο, που έπαθε έμφραγμα στην γειτονιά του…. Ρώτησα μέλη του ραβινικού δικαστηρίου εάν μία τέτοια συμπεριφορά ήταν σύμφωνη με την εβραϊκή θρησκεία και μου απάντησαν ότι ο εν λόγω Εβραίος είχε συμπεριφερθεί με σύνεση και ευσέβεια και για να υποστηρίξουν την δήλωσή τους με παρέπεμψαν στο απόσπασμα μιας έγκυρης σύνοψης ταλμουδικών νόμων γραμμένων τον 20ο αιώνα.
Η πρώτη έντυπη έκδοση του πλήρους Κώδικα του Ταλμουδικού Δικαίου, η Μισνέχ Τορά (‘Mishneh Torah’) του Μαϊμονίδη – που βρίθει από προσβλητικές εκφράσεις ενάντια στους γκογίμ και έχει σαφείς επιθέσεις ενάντια στον χριστιανισμό και στον Ιησού – δημοσιεύθηκε χωρίς περικοπές στην Ρώμη, το 1480 επί Πάπα Σίξτου Δ΄….
Προηγουμένως, από τον 13ο αιώνα και μετά, είχε αρχίσει να αναπτύσσεται στην Ευρώπη μία πολυμέτωπη και τεκμηριωμένη επίθεση στον ταλμουδικό ιουδαϊσμό με σοβαρές δημόσιες αντιπαραθέσεις, που διεξήχθησαν στα καλύτερα ευρωπαϊκά πανεπιστήμια της εποχής, με τον πιο δημοκρατικό τρόπο. Ποια ήταν η στάση των Εβραίων ή μάλλον των ραβίνων; Η πιο απλή ήταν το αρχαίο όπλο της δωροδοκίας και των παρασκηνιακών ενεργειών…
Το 1962, ένα μέρος του Κώδικα του Μαϊμονίδη, το γνωστό με το όνομα «Βιβλίο της Γνώσης» (‘Sefer ha-Madda’ ή ‘Book of the Knowledge’ στα αγγλικά), που περιέχει τους πιο βασικούς κανόνες της εβραϊκής πίστης και πρακτικής, δημοσιεύθηκε στην Ιερουσαλήμ σε μια δίγλωσση έκδοση, με την αγγλική μετάφραση απέναντι από το εβραϊκό κείμενο. Το εβραϊκό κείμενο έχει αποκατασταθεί στην πρωτότυπη γνησιότητά του, και περιέχει χωρίς περικοπές την εντολή να εξολοθρευτούν οι άπιστοι Εβραίοι:«Είναι καθήκον να τους εξολοθρεύσει κανείς με τα ίδια του τα χέρια». Στην αγγλική μετάφραση, η εντολή έχει γίνει κάπως ηπιότερη: «Είναι καθήκον να λαμβάνει κανείς ενεργά μέτρα για να τους καταστρέψει».
Κατόπιν, όμως, το εβραϊκό κείμενο συνεχίζει εξειδικεύοντας τα πρωταρχικά παραδείγματα «απίστων» που πρέπει να εξολοθρευτούν: «Όπως ο Ιησούς της Ναζαρέτ και οι μαθητές του, και ο Σαντόκ και ο Μπάιτος (ιδρυτές της σέκτας των Σαδδουκαίων) και οι μαθητές τους, και το όνομα των κακών να σαπίσει». Ούτε μία λέξη από αυτό δεν εμφανίζεται στο αγγλικό κείμενο, στην απέναντι σελίδα.
Ο Μαϊμονίδης, εκτός από τη δουλειά που έκανε για την κωδικοποίηση του Ταλμούδ, ήταν επίσης φιλόσοφος και ο «Οδηγός του Παραστρατημένου» δίκαια θεωρείται ως το κυριότερο έργο της θρησκευτικής εβραϊκής φιλοσοφίας, διαβάζεται δε και χρησιμοποιείται ευρύτατα ακόμα και σήμερα. Δυστυχώς, μαζί με τη στάση του απέναντι στους γκογίμ γενικά και τους χριστιανούς ιδιαίτερα, ο Μαϊμονίδης ήταν επίσης ρατσιστής απέναντι στους μαύρους. Προς το τέλος του Οδηγού, σε ένα πολύ σημαντικό κεφάλαιο (βιβλίο III, κεφάλαιο 51), συζητά πώς διάφορες ομάδες της ανθρωπότητας μπορούν να εξυψωθούν στις υπέρτατες θρησκευτικές αξίες και την αληθινή λατρεία του Θεού. Μεταξύ των φυλών που είναι ανίκανές έστω και να την πλησιάσουν αναφέρονται:
«Ορισμένοι από τους Τούρκους [δηλαδή η μογγολική ράτσα] και οι νομάδες του Βορρά, καθώς και οι μαύροι και οι νομάδες του Νότου, και όσοι τους μοιάζουν στα κλίματά μας. Και η φύση τους είναι όπως η φύση των άλαλων ζώων, και, κατά τη γνώμη μου, αυτοί δεν κατατάσσονται μεταξύ των ανθρώπινων όντων. Το επίπεδό τους στην ιεραρχία των όντων τοποθετείται κάτω από το επίπεδο του ανθρώπου και πάνω από το επίπεδο του πιθήκου, διότι μοιάζουν περισσότερο με τους ανθρώπους απ’ ό,τι οι πίθηκοι».
Τι μπορεί να κάνει κανείς με ένα τέτοιο απόσπασμα από ένα σημαντικότατο και θεμελιώδες έργο του ιουδαϊσμού; Να αντιμετωπίσει την αλήθεια και τις συνέπειές της; Θεός φυλάξει! Να παραδεχθεί (όπως τόσοι πολλοί χριστιανοί μελετητές, παραδείγματος χάριν, έκαναν σε παρόμοιες περιστάσεις) ότι μια πολύ σημαντική εβραϊκή αυθεντία έτρεφε ακραίες ρατσιστικές αντιλήψεις ενάντια στους μαύρους, και, μέσα από αυτή την παραδοχή, να προσπαθήσει να διδάξει στον εαυτό του την πραγματική ανθρωπιά;
Μακριά από μας μια τέτοια σκέψη…. Έτσι, λοιπόν, μετά από σύσκεψη είτε από ατομική έμπνευση, βρέθηκε μια ικανοποιητική λύση: στη δημοφιλή αμερικανική μετάφραση του Οδηγού που εκδόθηκε για πρώτη φορά το 1925 και έκτοτε ανατυπώθηκε πολλές φορές, η εβραϊκή λέξη Kushi, που σημαίνει μαύροι, απλώς μεταγράφτηκε στο λατινικό αλφάβητο και εμφανίζεται ως «Kushites», μια λέξη που δεν σημαίνει τίποτε για όσους δεν γνωρίζουν εβραϊκά ή για εκείνους στους οποίους ένας εξυπηρετικός ραβίνος δεν θα δώσει κάποια προφορική εξήγηση.
Όλα αυτά τα χρόνια, ούτε μία λέξη δεν ειπώθηκε για να επισημάνει την αρχική απάτη ή τα κοινωνικά δεδομένα που της επιτρέπουν να συνεχίζεται – και αυτό καθ’ όλη τη διάρκεια της αναστάτωσης που προκάλεσαν οι εκστρατείες του Μάρτιν Λούθερ Κινγκ, την οποία υποστήριξαν πολλοί ραβίνοι (και άλλες εβραϊκές προσωπικότητες), μερικοί εκ των οποίων πρέπει να γνώριζαν τη ρατσιστική στάση απέναντι στους μαύρους, που αποτελεί μέρος της εβραϊκής τους κληρονομιάς.
Σίγουρα κανείς αναγκάζεται να υποθέσει ότι αρκετοί από Ιουδαίους ραβίνους υποστηρικτές του Μάρτιν Λούθερ Κινγκ, ήταν ρατσιστές απέναντι στους μαύρους και απλώς τον υποστήριζαν για λόγους τακτικής που εξυπηρετούσε τα «εβραϊκά συμφέροντα», επιδιώκοντας να αποσπάσουν την υποστήριξη των μαύρων για τους Αμερικανο-εβραίους και την πολιτική του Ισραήλ, είτε ήταν τέλειοι υποκριτές, σε σημείο σχιζοφρένιας, ικανοί να περνούν πολύ γρήγορα από την κρυφή ικανοποίηση ενός αδιάλλακτου ρατσισμού σε μια δηλωμένη συμπάθεια για τον αντιρατσιστικό αγώνα – και τούμπαλιν, ανάλογα με τις περιστάσεις.
Ένας πρώην ισραηλινός Πρόεδρος, ο Σαζάρ, ήταν ένθερμος οπαδός της Χαμπάντ, και πολλοί κορυφαίοι Ισραηλινοί και Αμερικανοί πολιτικοί -με επικεφαλής τον Πρωθυπουργό Μπεγκίν– τη φλέρταραν και την υποστήριζαν δημοσίως. Και τούτο, παρά τη μεγάλη αντιδημοτικότητα του ραβίνου των Λουμπαβίτς στο Ισραήλ, του προσάπτουν κυρίως το γεγονός ότι αρνείται να έρθει στους Αγίους Τόπους, έστω και για μία επίσκεψη, και παραμένει στη Νέα Υόρκη για σκοτεινούς μεσσιανικούς λόγους, ενώ, στη Νέα Υόρκη, είναι πασίγνωστη η στάση του εναντίον των μαύρων.
Το γεγονός ότι, παρά τις δυσκολίες αυτές, η Χαμπάντ υποστηρίζεται δημόσια από τόσες κορυφαίες πολιτικές προσωπικότητες οφείλει πολλά στον απολύτως υποκριτικό και συσκοτιστικό τρόπο με τον οποίο πραγματεύονται το θέμα όλοι σχεδόν οι μελετητές που έχουν γράψει για το κίνημα των Χασιδιστών και το παρακλάδι του, τη Χαμπάντ. Αυτό αφορά ιδιαίτερα όλους εκείνους που έχουν γράψει ή γράφουν πάνω σ’ αυτό το θέμα στα αγγλικά. Αποκρύπτουν καταφανή εδάφια των παλιών χασιδικών κειμένων, όπως και τις πρόσφατες πολιτικές συνέπειες που απορρέουν από τα κείμενα αυτά, πράγμα το οποίο είναι φανερό έστω και σε έναν περιστασιακό αναγνώστη του ισραηλινού Τύπου, στα εβραϊκά, στις σελίδες του οποίου ο ραβίνος των Λουμπαβίτς και άλλοι Χασιδιστές ηγέτες δημοσιεύουν αδιάκοπα τις πιο λυσσαλέες και αιμοδιψείς δηλώσεις και προτροπές εναντίον όλων των Αράβων.
Ένας από τους κυριότερους δεξιοτέχνες του ψεύδους σ’ αυτή την περίπτωση, και ταυτόχρονα μια απόδειξη της δύναμης του ψεύδους, υπήρξε ο Μάρτιν Μπούμπερ (Martin Buber). Τα πολυάριθμα έργα του, που εγκωμιάζουν ολόκληρο το κίνημα των Χασιδιστών (συμπεριλαμβανομένης κ«ι της Χαμπάντ), δεν περιέχουν ούτε έναν υπαινιγμό για τις πραγματικές απόψεις του χασιδισμού σχετικά με τους γκογίμ.
Το έγκλημα της εξαπάτησης γίνεται ακόμα βαρύτερο αν λάβει κανείς υπόψη του το γεγονός ότι τα εγκώμια του Μπούμπερ για τον χασιδισμό πρωτοδημοσιεύθηκαν στα γερμανικά κατά την περίοδο της ανόδου του γερμανικού εθνικισμού και της κατάληψης της εξουσίας από τον Ναζισμό. Αλλά, ενώ ήταν επιδεικτικά αντίθετος στον Ναζισμό, ο Μπούμπερ εξυμνούσε ένα κίνημα που ενστερνιζόταν και δίδασκε θεωρίες σχετικά με τους γκογίμ που δεν ήταν διαφορετικές από τις ναζιστικές θεωρίες για τους Εβραίους.
Βέβαια, θα μπορούσε κανείς να υποστηρίξει ότι, πριν από 70 ή 50 χρόνια, οι Εβραίοι Χασιδιστές ήταν τα θύματα, και ότι ένα «ανώδυνο ψεματάκι», που ευνοεί ένα θύμα, είναι συγχωρητέο. Όμως οι συνέπειες μιας τέτοιας απάτης είναι ανυπολόγιστες.
Τα έργα του Μπούμπερ μεταφράστηκαν στα εβραϊκά, έγιναν ένα ισχυρό στοιχείο της εβραϊκής εκπαίδευσης στο Ισραήλ και ενίσχυσαν σε μεγάλο βαθμό τη δύναμη των αιμοδιψών Χασιδιστών ηγετών. Εν τέλει, μεταβλήθηκαν σε σημαντικό παράγοντα ενίσχυσης του ισραηλινού σωβινισμού και του μίσους προς όλους τους γκογίμ. Εάν σκεφθούμε τις ανθρώπινες υπάρξεις -και ήταν πολλές- που πέθαναν από τις πληγές τους επειδή οι νοσοκόμοι του ισραηλινού στρατού, με την υποκίνηση της χασιδιστικής προπαγάνδας, αρνήθηκαν να τις φροντίσουν (γιατί ήταν γκογίμ), τότε βαριά ευθύνη για το αίμα τους φέρει και ο Μάρτιν Μπούμπερ.
ΚΟ
