«Μια Ευρώπη του εθνικισμού…. θα ήταν κάτι το καταστροφικό»,Μάρτιν Σουλτς πρόεδρος του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου. [Για το ποιος είναι στην πραγματικότητα ο καημός του Σούλτς και των υπόλοιπων του σιναφιού του βλέπε εδώ και εδώ].
Πολλοί είναι αυτοί, που κατηγορούν τον Εθνικισμό, θεωρώντας τον σαν αίτια για πολέμους ή αιτία για βίαιες ρατσιστικές εκδηλώσεις. Ακόμη και μέσα στα πλαίσια της Ευρωπαϊκής Ενώσεως ακούγονται διαμαρτυρίες, ότι ο Εθνικισμός δρα τάχα αποσταθεροποιητικά στην οικοδόμηση αυτής της Ευρώπης. Όλες αυτές οι ενστάσεις θεωρούν τον Εθνικισμό σαν κακό ή πηγή κακού και ζητούν τον εξοβελισμό του.
Όμως, Εθνικισμός είναι η αγάπη και η προσήλωση στο Έθνος, σ’ αυτήν την μεγάλη Οικογένεια, από την οποία καταγόμαστε. Η αγάπη δε στο Έθνος συνεπάγεται συμμετοχή μας στον Εθνικό Πολιτισμό, συνεπάγεται τον σεβασμό μας στα έθιμα και στα ήθη του λαού μας, στις πνευματικές και υλικές του άξιες. Εθνικισμός σημαίνει αγάπη στην Γλώσσα μας, σ’ αυτήν την διαχρονική χρυσή αλυσίδα, που μας συνδέει ταυτόχρονα με τους προγόνους και τους απογόνους μας. Εθνικισμός σημαίνει και αγάπη στον τόπο μας, στην γη, όπου βιώνει κι ανθοφορεί το πνεύμα του Έθνους μας, στην γη πού φυλάσσει τα οστά των προγόνων μας. Και διερωτάται αμέσως κανείς: Μπορεί λοιπόν ποτέ η Αγάπη να γίνει αιτία μυσαρών εκδηλώσεων, αιτία βίας και πολέμων; Αγάπη στο Έθνος φυσικά σημαίνει επιθυμία προστασίας του από ξένες επιβουλές. Όταν υποστεί επίθεση ή βίαιη προσβολή η Πατρίδα, ασφαλώς ο Εθνικισμός θα είναι αυτός, που θα οπλίσει πνευματικά τον λαό, για να αποκρούσει την επίθεση. Κι όταν ο εχθρός έχει καταλάβει δια της βίας ένα τμήμα της Πατρίδας, τότε βέβαια ο Εθνικισμός θα είναι αυτός που θα εμψυχώσει τον λαό για την απελευθέρωση της αλύτρωτης γης. Υπ’ αυτήν την έννοια, και μόνον υπ’ αυτήν την έννοια, ναι, ο Εθνικισμός είναι αιτία πολέμου.
Εν τούτοις, η Αγάπη προς το Έθνος, αυτή καθ’ αυτήν, δεν αποτελεί ποτέ μισαλλοδοξία. Καμία αγάπη, καμιάς μορφής αγάπη, δεν είναι ποτέ μισαλλοδοξία. Σε χαμηλότερο επίπεδο η κοινωνία μας απαρτίζεται από τα κύτταρα, που λέγονται οικογένειες. Κάθε ένας αγαπά κατά προτεραιότητα την οικογένειά του. Μήπως αυτό συνεπάγεται μίσος κατά των άλλων οικογενειών; Κάθε άλλο. Έτσι κι η αγάπη στο Έθνος μας δεν σημαίνει ούτε μίσος, ούτε περιφρόνηση στα άλλα έθνη. Ο εθνικιστής αγαπά το δικό του έθνος, αλλά τιμά και σέβεται όλα τα έθνη. Και μόνον τότε ο Εθνικισμός μετατρέπεται σε βίαιη πολεμική εκδήλωση, όταν η Πατρίδα υποστεί επίθεση. Διότι, σε τελευταία ανάλυση, δεν είναι ο Πόλεμος το μέγιστο κακό, αλλά η Ήττα – ούτε η Ειρήνη είναι το ύψιστο αγαθό, αλλά η Εθνική Ελευθερία!
Υπάρχουν βεβαίως σε μερικούς λαούς ενίοτε και οι παραφθορές του Εθνικισμού, αυτές που οδηγούν στον ιμπεριαλισμό. Είναι εκδηλώσεις κατακριτέες, διότι αυτές προκαλούν τους πολέμους. Ποτέ όμως ο γνήσιος Εθνικισμός δεν ευθύνεται για τις παρεκτροπές των ιμπεριαλιστών. Σε τελευταία ανάλυση, αν οι λαοί δεν εμφορούνταν από εθνικιστικά αισθήματα, τότε ο ιμπεριαλισμός των ολίγων θα εθριάμβευε. Ο ιμπεριαλισμός ένα πράγμα μόνον φοβάται, τον Εθνικισμό των λαών, ο οποίος είναι κατ’ ουσίαν ο θεμέλιος λίθος της Παγκόσμιας Ελευθερίας και ο εγγυητής της Παγκόσμιας Ειρήνης! Χωρίς αυτόν οι λίγοι ιμπεριαλιστές θα είχαν εξανδραποδίσει τούς λαούς.
 |
| Γάλλοι εθνικιστές σε πορεία κατά της παγκοσμιοποίησης και του ιμπεριαλισμού |
Δεν πρέπει λοιπόν να συγχέεται ο Εθνικισμός με τον σωβινισμό ή τον ιμπεριαλισμό. Ο σωβινισμός είναι κατακτητικός, υποδουλωτικός. Ο Εθνικισμός είναι μόνον απελευθερωτικός. Ποτέ ο εθνικιστής δεν θέλει να κατακτήσει ξένους λαούς, για τον απλούστατο λόγο, ότι δεν θέλει ξένους μέσα στην πατρίδα του. Αντίθετα, ο ιμπεριαλισμός είναι στην πραγματικότητα αντεθνικός, αφού αδιαφορεί για το αν κατοικούν και ξένοι λαοί μέσα στα σύνορά του. Γι’ αυτό, τίποτε δεν διασφαλίζει καλύτερα την Διεθνή Ειρήνη και την Ελευθερία των λαών από τον Εθνικισμό.Αυτός μόνος εγγυάται την τήρηση της εννόμου τάξεως στον κόσμο, μιας τάξεως, την οποία δεν μπορεί να επιβάλλει κανένας διεθνής Οργανισμός και καμία Υπερδύναμη ή Διεθνής Χωροφύλακας, αλλά η οποία παγιούται μόνον με την θέληση όλων των λαών να ζει καθένας στον τόπο του και να μην επεμβαίνει στον τόπο του άλλου. Αυτή η διεθνής έννομος τάξη εδράζεται στην Αρχή των Εθνοτήτων. Όπου αυτή παραβιάζεται, εκεί δημιουργείται μία εστία πολέμου, ενώ όταν είναι σεβαστή, επικρατεί αδιατάρακτη ειρήνη.
Ας μην αιτιώμεθα λοιπόν τον Εθνικισμό για τις εστίες πολέμου στον κόσμο. Οι εστίες αυτές αντιθέτως προκαλούνται από την ασέβεια στην Αρχή των Εθνοτήτων, από τον τραυματισμό του εθνικιστικού αισθήματος των λαών. Το να πει κανείς ότι πρέπει να εξοβελισθεί ο Εθνικισμός, για να μην υπάρχουν αιτίες πολέμου, είναι σαν να λέγει, ότι πρέπει να αφοπλισθεί στρατιωτικώς ένας λαός, για να μην μπορεί να αμύνεται. Κι ακόμη χειρότερα: Αυτοί που ψέγουν τον Εθνικισμό στρώνουν κρυφά το χαλί σε κάποιον ιμπεριαλιστή!
Ξένη επιβουλή για έναν λαό δεν είναι μόνον η πολεμική προσβολή.Η εισροή χιλιάδων, εκατομμυρίων ξένων μέσα στην χώρα μπορεί να αποτελεί επίσης μία έμμεση επιβουλή. Δεν εννοούμε τους διερχομένους τουρίστες και επισκέπτες, αλλά τους ξένους που έρχονται να εγκατασταθούν μόνιμα. Αυτές οι εγκαταστάσεις ξένων, όσο κι αν φαίνονται στην αρχή ανώδυνες, στο μήκος του χρόνου δημιουργούν πολλαπλά προβλήματα, όπως έχει δείξει η διεθνής εμπειρία. Δεν έρχονται μόνον οι ξένοι για να αφαιρέσουν δουλειές από τους δικούς μας, δεν συνδέεται η έλευσή τους μόνον με ανεργία για μας, δεν μοιράζεται η γη μας κατ’ ανάγκην σε περισσότερα άτομα.
Οι ξένοι φέρνουν μαζί τους και ξένα ήθη και ξένον τρόπο ζωής και ξένο αίμα, τα οποία αλλοτριώνουν σιγά-σιγά τον λαό. Η συμβίωση αυτή, αν δεν “μπασταρδέψει” τον λαό,φέρνει αργά ή γρήγορα διαμάχες, έριδες. Κι έτσι προκαλείται αυτό, που ονομάζεται “ρατσισμός”.
Ο ρατσισμός είναι ασφαλώς ένα θλιβερό φαινόμενο, διότι αντιπαραθέτει δύο λαούς πού συμβιώνουν. Γεννιέται ο ρατσισμός ακριβώς εκεί, όπου υπάρχει τέτοια συμβίωση, εκεί όπου έχουν εισρεύσει ξένοι. Το να εξορκίζουμε λοιπόν τον ρατσισμό, δεν αποτελεί λύση. Λύση αποτελεί η πρόληψή του. Και η πρόληψή του επιτυγχάνεται με την αποφυγή εισροής και εγκαταστάσεως στην χώρα ξένων λαών.
Ούτε λοιπόν για τον ρατσισμό ευθύνεται ο Εθνικισμός. Εκείνοι που ευθύνονται, είναι αυτοί που τραυματίζουν την εθνική ιδιαιτερότητα κάθε λαού, επιτρέποντας την αθρόα εγκατάσταση ξένων. Αν αφήσουμε κάθε λαό ελεύθερο στον τόπο του, χωρίς να τον ενοχλούμε από το εξωτερικό – με επιθέσεις, προσβολές ή εισροές ξένων – τότε ο Εθνικισμός αυτού του λαού θα είναι αίσθημα ωφέλιμο, χρήσιμο και καρποφόρο για την χώρα.
Ο εθνικισμός κάθε λαού θα είναι τότε ωφέλιμος και για την Διεθνή Κοινότητα, αφού αυτή στηρίζεται στην συνεργασία και στην άμιλλα ελεύθερων και αυτεξούσιων λαών. Η συνεργασία των λαών μεταξύ τους είναι ένα πανανθρώπινο ιδανικό. Αλλά για να υπάρχει συνεργασία και συναδέλφωση των λαών, αναγκαία προϋπόθεση είναι να υπάρχουν αυτοί οι λαοί, να έχουν την δική τους προσωπικότητα, την δική τους μορφή, την δική τους πατρίδα, τον δικό τους πνευματικό πολιτισμό.
Αυτό ακριβώς είναι πού επιβάλλεται και για την Ευρωπαϊκή Ένωση. Δεν πρέπει να ανακατέψει τούς λαούς. Δεν επιτρέπεται να συνθλίψει τις εθνότητες. Κάθε ευρωπαϊκό έθνος να μείνει στην πατρίδα του, ελεύθερο, με την δική του γλώσσα, τον δικό του εθνικό πολιτισμό, το δικό του πρόσωπο.
Κανείς κίνδυνος δεν υπάρχει για την Ευρωπαϊκή Ένωση από τον εθνικισμό των λαών της, αρκεί να μην θελήσουμε να χτίσουμε τον ναό της με τα υλικά κατεδαφίσεως των εθνικών μας Πατρίδων! Ή Ευρώπη μπορεί να μεγαλουργήσει, αν στηριχθεί στις ελεύθερες Εθνικές Πατρίδες. Μπορεί δε να κλονισθεί ανεπανόρθωτα – με βιαιότητες και αντιπαραθέσεις “ρατσιστικές” – αν επιχειρήσουμε να ανακατέψουμε τούς λαούς της.
Όλα τα κακά της Ιστορίας προέρχονται, όχι από τον Εθνικισμό, αλλά από την προσβολή του. Όταν υπάρχει σεβασμός στην εθνική ιδιαιτερότητα και στην γη κάθε λαού, τότε ο Εθνικισμός γίνεται πηγή πνευματικών αξιών και δύναμη ζωοποιός. Όσο δεν υπάρχει ιμπεριαλισμός, ο Εθνικισμός δεν υποχρεώνεται σε αναμέτρηση. Κι όσο δεν υπάρχει αλλοτρίωση από εισροές ξένων, ο Εθνικισμός δεν αμύνεται. Η Ειρήνη και η Ασφάλεια στον κόσμο μόνον επί του σεβασμού των Εθνών και της ιδιομορφίας τους μπορεί να θεμελιωθεί.
Το παραπάνω απόσπασμα είναι από το βιβλίο «Εισαγωγή στην Βιοπολιτική» του Δημητρίου Δημόπουλου, (εκδόσεις Ελεύθερη Σκέψις, 1997, σελ. 231-235). Ο συγγραφέας έγραφε στο πολυτονικό.
ΚΟΚΚΙΝΟΣ ΟΥΡΑΝΟΣ
