Εβραίοι εναντίον του Σιωνισμού

(…) Μετά το 1968 ο εβραϊκός μεσσιανισμός θα πάψει να παίρνει, πλειοψηφικά, επαναστατική κατεύθυνση και θα στραφεί προς το κράτος του Ισραήλ και την εξυπηρέτηση της παγκοσμιοποίησης.

(…) Αν λοιπόν ο μεσσιανισμός, από επαναστατικός και αντικαθεστωτικός, περάσει στην “υπεράσπιση της Δύσης”, μπορεί ευκολότατα να μεταβληθεί σε ένα ακόμα όχημα του νέου “περιούσιου” λαού, των Αμερικανών. Γι αυτό και θα είναι οι Εβραίοι της Αμερικής που θα πραγματοποιήσουν με μεγαλύτερη ευκολία τη σύνδεση ανάμεσα στην πλανητική ηγεμονία και τον παγκοσμιοποιητικό οικουμενισμό των ΗΠΑ, από τη μια, και το κράτος του Ισραήλ, από την άλλη, τον μεσανατολικό χωροφύλακα των συνολικών συμφερόντων του “πολιτισμένου κόσμου” – συμφερόντων που αποπνέουν την οσμή του πετρελαίου.

(…) Από τη δεκαετία του ’80 και στο εξής, κάτι ανάλογο θα συμβεί και στην Ευρώπη. Η κοινωνική άνοδος των Εβραίων, η κρίση των σοσιαλιστικών ιδεολογιών και η εξάντληση κάθε οραματικού στοιχείου του δυτικού πολιτισμού θα επιταχύνουν τη διαδικασία. Ο εβραϊκός επαναστατικός μεσσιανισμός θα υποκατασταθεί από τον σιωνισμό, ή μάλλον ακόμα χειρότερα από το Ισραήλ, και ο μεγάλος του προστάτης, οι ΗΠΑ, θα υποκαταστήσει την προσμονή της έλευσης του Μεσσία. Το Ισραήλ θα είναι ο επί τέλους επελθών Μεσσίας και η ρομφαία των πυρηνικών του όπλων θα παίρνει εκδίκηση για χιλιετίες διώξεων, από τους Αιγυπτίους και τους Ασσυρίους έως τον Χίτλερ. Μόνο που θα παίρνει αυτή την εκδίκηση στρεφόμενο κατά των θυμάτων της νέας τάξης, στο πλευρό των θυτών τους.

(…)Το εβραϊκό έθνος έπαψε να είναι ο παρίας αυτού του κόσμου, έπαψε να είναι ο “περιπλανώμενος Ιουδαίος” και οι Εβραίοι αντικαταστάθηκαν από… τους Παλαιστίνιους, τα θύματά τους. Η τετριμμένη αλλά πραγματική “αποκατάσταση” του εβραϊκού έθνους σκότωσε τον επαναστατικό μεσσιανισμό του. Και το γεγονός ότι Εβραίοι διανοούμενοι, όπως ο Τσόμσκι και πολλοί άλλοι ακόμα, που γράφουν σε αυτό το βιβλίο, καταγγέλλοντας το σιωνισμό και συνεχίζουν στον επαναστατικό δρόμο της παλιάς εβραϊκής παράδοσης, μας προφυλάσσει από οποιονδήποτε πρωτόγονο αντιεβραϊσμό και από οποιαδήποτε μετατροπή του αντισιωνισμού σε αντισημιτισμό.

Η νεώτερη δυτική σκέψη, τις τελευταίες δεκαετίες του 20ού αιώνα και με μια πρωτοφανή ιστορική επιτάχυνση, μετά την 11 Σεπτεμβρίου του 2001, εισήλθε σε μια παρατεταμένη κρίση. Ακόμα και ένα μέρος της Αριστεράς -ίσως η πλειοψηφία των αριστερών και φιλελεύθερων διανοουμένων- θα μεταβληθεί στους κατ’ εξοχήν ιδεολογικούς εκπροσώπους και φορείς της νέας παγκοσμιοποιητικής και ισοπεδωτικής ιδεολογίας του ιμπεριαλισμού. Στην ίδια κατεύθυνση -εξέλιξη εξίσου σημαντική και βαρύνουσα για το μέλλον της Δύσεως- είναι η εξάντληση του ιουδαϊκού επαναστατικού μεσσιανισμού και η εκτεταμένη ταύτισή του με τον σιωνισμό, που, μόλις πριν μερικές δεκαετίες, αποτελούσε ένα ρεύμα και μόνο της εβραϊκής σκέψης.

Ο εβραϊκός λαός, μέσα από την εξορία του, μεταβλήθηκε σε ένα ιδιότυπο “έθνος”, που διατηρούσε την ενότητά του μέσα από την πίστη σε μια θρησκεία και μία παράδοση, έστω και αν τα μέλη του ήταν διασκορπισμένα στα τέσσερα σημεία του ορίζοντα. Είναι γνωστές οι διώξεις που έχουν υποστεί οι Εβραίοι στη μακραίωνη ιστορική τους διαδρομή με αποκορύφωμα το ναζιστικό Ολοκαύτωμα. Κατά συνέπεια, η προσδοκία ενός Μεσσία, που ακόμα δεν έχει έλθει -μια και ο Εβραίος, από την άποψη της καταγωγής, Χριστός συνδέθηκε με την ελληνορωμαϊκή οικουμενικότητα και απορρίφθηκε από το εβραϊκό έθνος- καθώς και οι διώξεις εναντίον των Εβραίων, τους μετέβαλαν σε ένα λαό που αναζητούσε αενάως τη λύτρωση στη σφαίρα του μέλλοντος. Αυτή η λύτρωση, μέχρι τον 18ο αιώνα, θα παραμένει αποκλειστικά εβραϊκή, μέσα από κοινότητες που διατηρούσαν, με μια φοβερή εσωτερική ιεραρχία και πειθαρχία, τη συνοχή τους, γεγονός που τους επέτρεπε να επιβιώνουν παρά τις διώξεις, τις μετακινήσεις, τα πογκρόμ. Οι εβραϊκές κοινότητες ήταν αυτοδιοικούμενες και συχνά διέθεταν δικαιώματα ζωής ή θανάτου έναντι των μελών τους.

Ωστόσο, μετά τον 18ο αιώνα, με τη συγκρότηση των εθνικών κρατών και την επέκταση των ατομικών δικαιωμάτων, οι αποκλειστικά εβραϊκές κοινότητες θα αποσυντεθούν μέσα στα νέα κράτη. Και θα εγκαινιαστεί η καταπληκτική εβραϊκή εποποιία του 19ου και του 20ού αιώνα. Οι Εβραίοι, απελευθερωμένοι από το βάρος της κλειστής κοινότητας, θα “εξαγάγουν” την ουτοπία τους από τα στενά εβραϊκά πλαίσια της Τορά και του Ταλμούδ σε ένα καθολικό ή τουλάχιστον πανευρωπαϊκό πεδίο. Η εβραϊκή “ουτοπία” δεν μπορούσε πλέον να είναι στενά εβραϊκή ούτε “εθνική” -στα καθ’ έκαστα έθνη όπου ζούσαν οι Εβραίοι αυτής της γενικευμένης διασποράς- αλλά μάλλον οικουμενική, κοινωνική και πνευματική. Έτσι θα αποτελέσουν έναν από τους σημαντικότερους παράγοντες διαμόρφωσης της ευρωπαϊκής υπερεθνικής ταυτότητας, των πνευματικών αναζητήσεων, της καθολικότητας. Ο ρόλος τους στην ανάπτυξη του εμπορίου, της επιστήμης, των πνευματικών ανταλλαγών, της φιλοσοφίας, θα είναι χωρίς προηγούμενο. Αρκεί να αναφερθούμε σε ελάχιστα ονόματα, Σπινόζα, Χάινε, Μαρξ, Φρόυντ, Αϊνστάιν, Σαγκάλ.

ΜΕΣΣΙΑΝΙΣΜΟΣ ΚΑΙ ΣΙΩΝΙΣΜΟΣ
Εκείνοι όμως που, ως συνέπεια και του πάντα παρόντος αντισημιτισμού, νοσταλγούσαν την εβραϊκή κοινότητα, -δεδομένου ότι δεν ήταν πλέον εφικτή η επιστροφή σ’ αυτή- θα αρχίσουν να προσανατολίζονται προς τον σιωνισμό. Πλέον το ζητούμενο θα είναι η επιστροφή στα “πατρογονικά εδάφη” και η μεταβολή του οιονεί εβραϊκού έθνους σε ένα “κανονικό” έθνος-κράτος, έστω και αν θα έπρεπε να εκδιώξουν τους Άραβες που κατοικούσαν εκεί για χιλιάδες χρόνια.

Ο εβραϊκός κοσμικός μεσσιανισμός στο παρελθόν αντιπαρέθετε στο σιωνιστικό όνειρο μια πανανθρώπινη απελευθέρωση, και μέσω αυτής την απελευθέρωση των Εβραίων . Η “αριστερή πτέρυγα” του σιωνισμού, που θα εγκαινιάσει και το κίνημα των κιμπούτζ (των αγροτικών κοινοτήτων-κοινοβίων), ήδη από τις αρχές του αιώνα, θα συγκροτηθεί κατά μεγάλο ποσοστό από αριστερούς επαναστάτες που εγκατέλειψαν την οπτική της παγκόσμιας απελευθέρωσης και στρατεύτηκαν σε μια πιο συγκεκριμένη εθνική και κοινωνική αποκατάσταση, σε συμβίωση -σύμφωνα με την αρχική τους άποψη- με τον γηγενή αραβικό πληθυσμό.

Μέχρι τη δεκαετία του 1930, ο σιωνισμός παρέμενε ένα κίνημα σχετικά περιθωριακό και μειοψηφικό, στα πλαίσια του διεθνούς ιουδαϊσμού. Οι πρώτες κοινότητες στην Παλαιστίνη είχαν χρηματοδοτηθεί από τον βαρόνο Εδμόνδο Ρότσιλντ , ενώ στη συνέχεια, -ως αντίδραση στα μεγάλα πογκρόμ του 1903-1905 στη Ρωσία- ενστερνίστηκε τον σιωνισμό και ένα μέρος των σοσιαλιστών Εβραίων που δημιουργούν τα κιμπούτζ στην Παλαιστίνη· ωστόσο στα 1930 δεν υπήρχαν περισσότεροι από 100.000 Εβραίοι εκεί. Όμως η άνοδος του αντισημιτικού ναζισμού στη Γερμανία και ο Β΄ Παγκόσμιος Πόλεμος θα έχουν καταλυτικές επιπτώσεις. Το ολοκαύτωμα, που ξερίζωσε τους Εβραίους, τόσο από την περιβόητη Γίντισλαντ της ανατολικοκεντρικής Ευρώπης, όσο και από τον συνολικό εβραϊκό “χώρο” – που άρχιζε από την Εσθονία και τη Μόσχα και έφθανε έως τη Θεσσαλονίκη, νότια, και έως το Βερολίνο και τη Βιέννη, δυτικά- μετέβαλε τα πληθυσμιακά και ιδεολογικά δεδομένα: Ο σιωνισμός, η δημιουργία μιας κρατικής εθνικής εστίας -έστω και εάν η Παλαιστίνη κατοικούνταν ήδη από έναν άλλο λαό- παράλληλα με τη μετανάστευση στην Αμερική, θα εμφανιστεί ως η μόνη διέξοδος . Δύο θα γίνουν πλέον τα σχεδόν αποκλειστικά επίκεντρα του εβραϊκού κόσμου, οι ΗΠΑ και το Ισραήλ: Οι ΗΠΑ χώρα πρώην μεταναστών που περνούσε στην πλανητική ηγεμονία, με διακηρυγμένο όραμα την υποταγή, ει δυνατόν, όλου του κόσμου σε ένα νέο imperium, αντίστοιχο με εκείνο της Ρώμης· το δε Ισραήλ, ίσως η πιο “αποκλειστική” χώρα του κόσμου, όπου αρκεί η θρησκεία για την πρόσκτηση υπηκοότητας και το έθνος-κράτος συγκροτείται μέσω της σταδιακής εκδίωξης και παραγκωνισμού των αυτοχθόνων – θα έλεγε κανείς ο αντίποδας των ΗΠΑ.

Πώς λοιπόν ο εβραϊκός -και αμερικανικός- οικουμενισμός θα συμβίωνε με την ισραηλινή αποκλειστικότητα; Για αρκετά χρόνια, η αντίφαση θα είναι πραγματική. Ιδιαίτερα στη Γαλλία, αλλά και στις ΗΠΑ, αρκετοί φιλελεύθεροι και οι αριστεροί Εβραίοι διανοούμενοι, πιστοί στην παράδοση του οικουμενισμού, θα υποστηρίζουν τους Παλαιστινίους και τους Άραβες απέναντι στον Νταγιάν και την Γκόλντα Μέιρ. Χαρακτηριστικό είναι το παράδειγμα της γαλλικής εξωκοινοβουλευτικής Αριστεράς, στην οποία οι Εβραίοι διανοούμενοι θα παίξουν καθοριστικό ρόλο.

Ωστόσο η εβραϊκή οικουμενικότητα ήταν πάντα -και ίσως εξ ανάγκης μια και οι Εβραίοι απορρίπτονταν από τις πλειοψηφικές θρησκείες- μια “αποκλειστική οικουμενικότητα” διότι αναφερόταν πάντα σε έναν “περιούσιο λαό”. Ο Μεσσίας θα έλθει γι’ αυτόν (απ’ αυτόν) τον λαό. Μπορεί στην επαναστατική εκδοχή να επρόκειτο για το προλεταριάτο ή, έστω για τους διανοουμένους, όμως το στοιχείο της αποκλειστικότητας παραμένει. Ως προς την ιδιαιτερότητα του εβραϊκού μεσσιανισμού, είναι απολύτως χαρακτηριστική και συμβολική η περίπτωση του Μόζες Χες (Moses Hess, 1812-1875). Ο Χες, που για ένα διάστημα υπήρξε ο μέντορας του νεαρού Μαρξ στην πορεία του από τον αριστερό εγελιανισμό στον κομμουνισμό, με μια “στροφή” στη δεκαετία του 1850, προανήγγειλε -πρώιμα- τον σύγχρονο σιωνισμό στη διαπλοκή του με το σοσιαλισμό και εξέδωσε το 1862 το πρώτο σύγχρονο σιωνιστικό βιβλίο, Ρώμη και Ιερουσαλήμ, Το τελευταίο εθνικό ζήτημα.

ΜΕΣΣΙΑΝΙΣΜΟΙ
Θα πρέπει να έχουμε υπ’ όψη μας πως η εκτεταμένη συμμετοχή των Εβραίων σε όλα τα μεγάλα κοινωνικά και καλλιτεχνικά απελευθερωτικά κινήματα του 19ου και του 20ου αιώνα, συνδεόταν όχι μόνο με την αντίθεση τους προς τα καταπιεστικά καθεστώτα, αλλά και την επιθυμία τους να απελευθερωθούν από την καταπίεση των ραβίνων και της παραδοσιακής κατασταλτικής εβραϊκής κοινότητας. Γι’ αυτό και πάρα πολλοί απέρριψαν όχι μόνο την εβραϊκή θρησκεία, αλλά και την ιδιαίτερη εβραϊκή τους ταυτότητα. Το αρχέτυπο του επαναστάτη, ο Κάρολος Μαρξ, όχι μόνο θα αρνηθεί κάθε σχέση με την εβραϊκή του προέλευση (ο πατέρας του είχε ήδη βαπτιστεί χριστιανός), αλλά θα γράψει και το Εβραϊκό Ζήτημα όπου θα προσπαθήσει “να υπερβεί” την ιουδαϊκή ταυτότητα, ως ταυτότητα που αντιστρατεύεται την καθολικότητα.

Ο εβραϊκός μεσσιανισμός για πάνω από έναν αιώνα, περίπου από την επανάσταση του 1848 έως το 1968, θα εκφράζεται κατ’ εξοχήν μέσα από την τεράστια συμμετοχή των Εβραίων στο επαναστατικό κίνημα, κυρίως στην Κεντρική και την Ανατολική Ευρώπη.

Στη Ρωσική Αυτοκρατορία, όπου και ζούσε το μεγαλύτερο κομμάτι των Εβραίων η συμμετοχή τους θα λάβει τεράστια έκταση. Για παράδειγμα, στο 2ο Συνέδριο του Σοσιαλδημοκρατικού Κόμματος της Ρωσίας, το 1903, σχεδόν οι μισοί αντιπρόσωποι ήταν εβραϊκής καταγωγής χωρίς να συνυπολογίσουμε και το εβραϊκό κόμμα Μπουντ . Το 1906, από τα μέλη του κόμματος, 31.000 ήταν Ρώσοι, 26.000 Πολωνοί, 11.000 Λετονοί (και ανάμεσα σε αυτούς σχεδόν το ήμισυ εβραϊκής καταγωγής), ενώ στην Μπουντ, ως εβραϊκή οργάνωση συνδεδεμένη με το κόμμα, συμμετείχαν 30.000 μέλη.

Στη Δυτική Ευρώπη, στις μουσουλμανικές χώρες και στις ΗΠΑ μέχρι το 1945, η εβραϊκή κοινότητα συγκροτείται από δύο μεγάλες κοινωνικές κατηγορίες.

Η πρώτη, προσκολλημένη στις εκάστοτε άρχουσες τάξεις, παλιότερα στους ευγενείς και την Αυλή, αντιπροσώπευε την εβραϊκή ελίτ η οποία εξ αιτίας της δραστηριοποίησής της στον τομέα των τραπεζών, της ανταλλαγής συναλλάγματος και της ενοικίασης των φόρων, ερχόταν σε απ’ ευθείας αντίθεση με τα αγροτικά και λαϊκά στρώματα των πόλεων, καθώς και με την εκκλησία ή τα ανερχόμενα στρώματα της εθνικής αστικής τάξης. Στην Ελλάδα, π.χ , κατά τον 16ο αιώνα αποτελούν, σχεδόν προνομιακά, την αστική τάξη της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας. Και μόνο μετά τον 17ο θα αρχίσουν να υποχωρούν μπροστά στην άνοδο των εγχώριων χριστιανικών αστικών ομάδων (Έλληνες, Αρμένιοι κλπ). Αυτή η θέση τους, τροφοδοτούμενη και από την θρησκευτική και εθνική τους ιδιαιτερότητα, τους μετέβαλε, σε περίπτωση κοινωνικής ή πολιτικής κρίσης, σε ιδανικά εξιλαστήρια θύματα. Παράλληλα υπήρχε και μία δεύτερη κατηγορία, μεγαλύτερη ή μικρότερη, λαϊκών και μικροαστικών στρωμάτων, που συγκρότησε, σε μεγάλο ποσοστό και τις εργατικές τάξεις του 19ου και του πρώιμου 20ου αιώνα, ιδιαίτερα στην Ανατολική Ευρώπη, τα Βαλκάνια και τη Βόρεια Αφρική. Στη Ρωσία, την τουρκοκρατούμενη Ελλάδα (Βόρεια Ελλάδα), την Αίγυπτο, το εβραϊκό στοιχείο θα παίξει ουσιαστικό ρόλο στη διαμόρφωση του εργατικού κινήματος.

Οι Εβραίοι της Ρωσίας αποτελούσαν το πλέον επαναστατικό στοιχείο της εβραϊκής κοινότητας, διότι εκεί η κοινωνική τους άνοδος γνώριζε τους μεγαλύτερους φραγμούς και διοχετευόταν σχεδόν αποκλειστικά στην κατεύθυνση του επαναστατικού μεσσιανισμού. Στη Ρωσική Αυτοκρατορία, όπου μετά την ενσωμάτωση και της Πολωνίας ζούσε ο μισός εβραϊκός πληθυσμός (περίπου 5 εκατομμύρια μέχρι το 1917), οι εβραϊκές ελίτ ήταν εξαιρετικά ασθενείς και στην εβραϊκή κοινότητα κυριαρχούσε συντριπτικά το λαϊκό εβραϊκό στοιχείο. Οι ευγενείς και η τσαρική Αυλή δείχνονταν ιδιαίτερα εχθρικοί στους Εβραίους και εδώ θα οργανωθούν και τα μεγάλα πογκρόμ. Κατά συνέπεια το εγκόσμιο δυναμικό του εβραϊκού μεσσιανισμού δεν μπορούσε να διοχετευτεί προς το εμπόριο ή τις τράπεζες, αλλά στρεφόταν κατ’ εξοχήν σε μια επαναστατική κατεύθυνση. Να γιατί ενώ στην Αγγλία π.χ,. όπου από τον 19ο αιώνα οι Εβραίοι είχαν ήδη ενσωματωθεί στην άρχουσα τάξη, οι γνωστότεροι Εβραίοι ήταν ο (βαφτισμένος Χριστιανός) Ντισδραέλι και ο βαρώνος Ρότσιλντ, στη Ρωσία και την Πολωνία θα είναι ο Τρότσκυ και η Ρόζα Λούξεμπουργκ.

Μετά το 1968 ο εβραϊκός μεσσιανισμός θα πάψει να παίρνει, πλειοψηφικά, επαναστατική κατεύθυνση και θα στραφεί προς το κράτος του Ισραήλ και την εξυπηρέτηση της παγκοσμιοποίησης. Ο επαναστατικός μεσσιανισμός θα είναι πλέον νεκρός.

Αν λοιπόν ο μεσσιανισμός, από επαναστατικός και αντικαθεστωτικός, περάσει στην “υπεράσπιση της Δύσης”, μπορεί ευκολότατα να μεταβληθεί σε ένα ακόμα όχημα του νέου περιούσιου λαού, των Αμερικανών . Γι αυτό και θα είναι οι Εβραίοι της Αμερικής που θα πραγματοποιήσουν με μεγαλύτερη ευκολία τη σύνδεση ανάμεσα στην πλανητική ηγεμονία και τον παγκοσμιοποιητικό οικουμενισμό, από τη μια, και το κράτος του Ισραήλ, από την άλλη, τον μεσανατολικό χωροφύλακα των συνολικών συμφερόντων του “πολιτισμένου κόσμου” – εν μέσω των “βαρβάρων”· συμφερόντων που αποπνέουν την οσμή του πετρελαίου.

Από τη δεκαετία του ’80 και στο εξής, κάτι ανάλογο θα συμβεί και στην Ευρώπη. Η κοινωνική άνοδος των Εβραίων, η κρίση των σοσιαλιστικών ιδεολογιών και η εξάντληση κάθε οραματικού στοιχείου του δυτικού πολιτισμού θα επιταχύνουν τη διαδικασία. Ο εβραϊκός επαναστατικός μεσσιανισμός θα υποκατασταθεί από τον σιωνισμό, ή μάλλον ακόμα χειρότερα το Ισραήλ, και ο μεγάλος του προστάτης, οι ΗΠΑ, θα υποκαταστήσει την προσμονή της έλευσης του Μεσσία. Το Ισραήλ θα είναι ο επί τέλους επελθών Μεσσίας και η ρομφαία των πυρηνικών του όπλων -μαζί με την αμερικανική ομπρέλα παρεμπιπτόντως- θα παίρνει εκδίκηση για χιλιετίες διώξεων, από τους Αιγυπτίους και τους Ασσυρίους έως τον Χίτλερ. Μόνο που θα παίρνει αυτή την εκδίκηση στρεφόμενο κατά των θυμάτων της νέας τάξης, στο πλευρό των θυτών τους.

Τα δεδομένα θα αντιστραφούν. Κατά τον ίδιο τρόπο που ο μαρξιστικός διεθνισμός θα χρησιμοποιηθεί από την ιδεολογία της παγκοσμιοποίησης, έτσι και ο εβραϊκός οικουμενισμός θα γίνει ένα ιδεολογικό όπλο στα χέρια της πλανητικής υπερδύναμης. Το εβραϊκό έθνος έπαψε να είναι ο παρίας αυτού του κόσμου, έπαψε να είναι ο “περιπλανώμενος Ιουδαίος” και οι Εβραίοι αντικαταστάθηκαν από… τους Παλαιστίνιους, τα θύματά τους. Η τετριμμένη αλλά πραγματική “αποκατάσταση” του εβραϊκού έθνους σκότωσε τον επαναστατικό μεσσιανισμό του. Και το γεγονός ότι Εβραίοι διανοούμενοι, όπως ο Τσόμσκι και πολλοί άλλοι ακόμα, συνεχίζουν στον επαναστατικό δρόμο της παλιάς εβραϊκής παράδοσης, δεν αποτελεί πλέον κάποια ιδιαιτερότητα, ωστόσο μας προφυλάσσει από οποιονδήποτε πρωτόγονο αντιεβραϊσμό και από οποιαδήποτε μετατροπή του αντισιωνισμού σε αντισημιτισμό. Απλούστατα, οι Εβραίοι έγιναν δυτικοί όπως οι άλλοι και, σε μια αρνητική συγκυρία για οποιοδήποτε απελευθερωτικό πρόταγμα, παύουν να βρίσκονται στην πρωτοπορία της παγκόσμιας απελευθερωτικής σκέψης, όπως συνέβαινε από τα μέσα του 19ου μέχρι τα μέσα του 20ου αιώνα.

Η ΑΝΟΔΟΣ ΤΟΥ ΦΟΝΤΑΜΕΝΤΑΛΙΣΤΙΚΟΥ ΣΙΩΝΙΣΜΟΥ
Αυτή η μεταστροφή της εβραϊκής διανόησης από την Αριστερά στον σιωνισμό, και κατά συνέπεια στην υποστήριξη της πολιτικής του κράτους του Ισραήλ και των ΗΠΑ, κατέστρεψε την παραδοσιακή φιλελεύθερη και προοδευτική παράδοση των Αμερικανών και Γάλλων Εβραίων .Η μετατροπή του Ισραήλ από εθνική εστία των καταδιωκόμενων Εβραίων (έστω και παραβιάζοντας τα δικαιώματα των Παλαιστινίων) σε μια αλαζονική πυρηνική ακροδεξιά υπερδύναμη, παράλληλα με τη συνολική ενσωμάτωση της παραδοσιακής Αριστεράς σε όλες τις δυτικές κοινωνίες, συμπαρέσυρε και την εβραϊκή φιλελεύθερη παράδοση. Το τίμημα της επιτυχίας για τους Εβραίους και το Ισραήλ υπήρξε πολύ ακριβό, τους μετέβαλε από θύματα σε θύτες, από διωκόμενους σε διώκτες, και τροφοδοτεί υποδόρια τον κίνδυνο εμφάνισης ενός νέου κύματος γενικευμένου αντι-σημιτισμού. Κάτι τέτοιο έχει ήδη πραγματοποιηθεί στις μουσουλμανικές χώρες, όπου δύσκολα μπορεί να υπάρξει πλέον διάκριση ανάμεσα στους Εβραίους και τους σιωνιστές. Χαρακτηριστική είναι και η εξέλιξη του σιωνιστικού κινήματος τα τελευταία είκοσι χρόνια: Η καρδιά του σιωνισμού δεν θα είναι πλέον τα αριστερά κόμματα (το Εργατικό Κόμμα θα χάσει για πρώτη φορά τις εκλογές το 1977), αλλά τα θρησκευτικά. Οι έποικοι στα κατεχόμενα δεν θα είναι μέλη των αριστερών οργανώσεων που δημιούργησαν τα κοινόβια των Κιμπούτζ, αλλά, στη συντριπτική τους πλειοψηφία, οι θρησκευτικοί φονταμενταλιστές, του Γκους Εμουνίμ. Όπως τονίζουν οι αντισιωνιστές Εβραίοι διανοούμενοι και αγωνιστές, αν δεν εμφανιστεί ένα ισχυρό αντισιωνιστικό ρεύμα στο εσωτερικό του εβραϊκού λαού, ο κίνδυνος μιας ευρύτερης ανάφλεξης θα έρχεται όλο και πιο κοντά.