Η τρομοκρατική ενέργεια στη Βαρκελώνη είναι μία ακόμα από αυτές που αποδεικνύουν πόσο ανώμαλοι είναι οι εγκέφαλοι όχι μόνο των δραστών, κυρίως των εμπνευστών τους, οι οποίοι καθοδηγούμενοι από τη συγκεκριμένη ερμηνεία μιας θρησκείας που δεν δίνει αξία στην ανθρώπινη ζωή και εξιδανικεύει τον δικό της μύθο για το τι θα συμβεί μετά τον θάνατο.
Γράφει ο ΜΙΧΑΗΛ ΒΑΣΙΛΕΙΟΥ
Μια θρησκεία η οποία αφήνει περιθώρια σε ψυχοπαθείς δολοφόνους να θεωρούν υποχρέωσή τους να σκοτώσουν όσους δεν συμμερίζονται τις απόψεις τους και τα πιστεύω τους, παρανοϊκούς εκτελεστές οι οποίοι θεωρούν ότι η αποστολή τους στον κόσμο αυτό είναι να σκοτώσουν και όχι να δημιουργήσουν.
Διότι πάντα είχε ως ακροατήριο κυρίως ανθρώπους που έζησαν με στερήσεις, οπότε τους ασκούσε έλεγχο τάζοντάς τους στην «άλλη ζωή» όσα δεν μπορούσαν να ζήσουν σε αυτή, τα οποία απολάμβαναν όμως τα αφεντικά τους, ενώ σήμερα ριζοσπαστικοποιούνται ακόμα και στοιχεία του κοινού ποινικού δικαίου, πρώην παραβάτες του νόμου στις χώρες της Δύσης που ξαφνικά έδωσαν ιδεολογικό περιεχόμενο στις ενέργειες και την εν γένει αποκλίνουσα κοινωνικά συμπεριφορά τους…
Το πρόβλημα όπως έχουμε εξηγήσει και άλλες φορές έχει έντονα κοινωνικές ρίζες και η ιδεολογία αυτή του θανάτου ανακατεύει την πολιτική με τη θρησκεία, όπως δυστυχώς είναι ταυτισμένες οι έννοιες αυτές και στο ιερό τους βιβλίο, το Κοράνι και βλέπουν τα πάντα υπό το πρίσμα θρησκευτικών συγκρούσεων που γεννά την υποχρέωση να εξολοθρεύσουν όλους εμάς που είμαστε διαφορετικοί.
Άλλο ένα χτύπημα λοιπόν, άλλοι 13 – μέχρι στιγμής – συνάνθρωποί μας νεκροί και πάνω από 100 οι τραυματίες. Το μοτίβο που ακολουθούν θα έπρεπε να μας ανησυχεί πολύ στην Ελλάδα, αν και η κοινωνία δείχνει μια απάθεια, τη συνήθη όταν το πρόβλημα δεν μας έχει χτυπήσει την πόρτα, ενώ στη συνέχεια θα ακολουθήσουν τη γνωστή τακτική, ο ένας να βρίζει και να καταγγέλλει τον άλλον.
Πόσο δύσκολο είναι να ζήσουμε κι εμείς ένα αντίγραφο της γελοιότητας που ζήσαμε με τις πυρκαγιές και σε κάποιον άλλον τομέα; Με πρωθυπουργό που κομπάζει ότι επί των ημερών του κάηκαν λιγότερες χιλιάδες στρέμματα από όσα κάηκαν επί των ημερών των πολιτικών του αντιπάλων, όταν είχε χρήματα τα μοίρασε στην εκλογική του πελατεία για να παραστήσει τον φιλάνθρωπο και στη συνέχεια έψαχνε για μέσα αεροπυρόσβεσης και δεν έβρισκε.
Αυτοί οι ίδιοι – δεξιοί και αριστεροί – γελοίοι αφήνουν την κοινωνία ανοχύρωτη για ακόμα μια φορά. Τι ήταν η Βαρκελώνη; Ένας τουριστικός προορισμός, μια από τις ομορφότερες πόλεις της Ευρώπης. Με πιο επιχείρημα δεν θα μπορούσε η Αθήνα ή η Θεσσαλονίκη να βρεθεί στη θέση της με κάποιο παρόμοιο χτύπημα;
Τι μας κάνει να πιστεύουμε ότι δεν θα υπάρξει ψυχοπαθής ισλαμιστής που με ένα παρόμοιο όχημα δεν θα μπει με όλη του τη φόρα σε έναν κατάμεστο δρόμο όπως π.χ. η Ερμού σπέρνοντας τον θάνατο; Και αν βάλουμε μπάρες που αποτρέπουν την ανεξέλεγκτη είσοδο οχημάτων σε αυτή την εμπορική οδό, υπάρχουν άπειροι παρόμοιοι στόχοι και άπειρες παραλλαγές.
Ή αν θα αποφασίσουν να κάνουν καταδρομική επίθεση αλά Σαρμ Ελ Σέιχ στην Αίγυπτο και να βγουν αιφνιδίως στο… Σούπερ Παραντάις στη Μύκονο με αυτόματα, κάνοντας το νησί των ανέμων παγκόσμιο πρωτοσέλιδο για τους λάθος λόγους, αν και τα τελευταία χρόνια βρίσκεται συνεχώς στις σελίδες του διεθνούς Τύπου για θανάτους και για την άνθιση του οργανωμένου εγκλήματος…
Βέβαια, για να μην αυτομαστιγωνόμαστε πέραν ενός φυσιολογικού ορίου και μιας και μιλήσαμε για οργανωμένο έγκλημα, να μην ξεχάσουμε τα εκατοντάδες χιλιάδες ευρώ που ξοδεύουν στην κόκα και σε καλλίγραμμες νεαρές που προμηθεύουν τα κυκλώματα, ενώ μεγάλο μέρος της πελατείας είναι βαθύπλουτοι της Μέσης Ανατολής, κάποιοι εκ των οποίων μπορεί να «έσπρωξαν» χρήμα και σε τζιχαντιστικές οργανώσεις…
Τι λέγαμε νωρίτερα; Ότι κάποιοι υπόσχονται όσα οι ίδιοι χαίρονται επί της γης στους αφελείς «υπηκόους» τους, σε μια άλλη ζωή και τους βάζουν να σκοτώνονται, έχοντας έτσι αναδειχθεί τουλάχιστον σε ηθικούς αυτουργούς της ανώμαλης κατάστασης που βιώνει σήμερα ο πλανήτης.
Είμαστε έτοιμοι; Κυκλοφόρησαν πληροφορίες ότι η αμερικανική CIA είχε δώσει πληροφορίες στους Ισπανούς για αυξημένη πιθανότητα εκδήλωσης τρομοκρατικής επίθεσης στο πρότυπο που εγκαινίασε αυτή στη Νίκαια της Γαλλίας, δεν κατάφερε να την αποτρέψει.
Όταν βέβαια κάθε τόσο βγαίνουν διάφοροι πρωθυπουργοί, διαφόρων χωρών στον κόσμο και υποστηρίζουν ότι οι δυνάμεις ασφαλείας εξουδετέρωσαν λίγο πριν την εφαρμογή τους, σχέδια νοσηρών εγκεφάλων, λίγοι δίνουν σημασία και ακόμα λιγότεροι στην Ελλάδα.
Μπορεί να είμαστε μια πολύ ανεκτική χώρα που γενικά δεν ασχολείται και πολύ με τα θρησκευτικά αν και η εκκλησία έχει σημαντικό ρόλο στην κοινωνική ζωή και επηρεάζει πολλούς, όμως η γενική στάση μεγάλου μέρους του πληθυσμού περιγράφεται με το «στα παλιά μου τα παπούτσια τι πιστεύεις, απλά μη με ενοχλείς», με το «ενόχληση» βέβαια να χωρά πολλές και διαφορετικές ερμηνείες.
Γιατί όμως θα πρέπει να θεωρήσουμε ότι οι Ισπανοί αποτελούν στόχο προτεραιότητας για τους ψυχοπαθείς ισλαμιστές και όχι π.χ. η Αθήνα; Σε τελική ανάλυση οι Ισπανοί «τα έχουν κάνει πλακάκια» με την Τουρκία του ισλαμιστή Ερντογάν και του ναυπηγούν μέχρι και αεροπλανοφόρο, αποφεύγοντας συστηματικά να τον δυσαρεστήσουν, ενώ εμείς υποτίθεται τον εχθρευόμαστε.
Αυτή όμως είναι μια απλουστευτική ερμηνεία, καταφανώς. Ο κεντρικός όμως προβληματισμός παραμένει. Είμαστε έτοιμοι; Ίσως το ότι δεν μας έχει χτυπήσει την πόρτα ο ισλαμικός τρομοκρατικός εφιάλτης οφείλεται και στην ανοργανωσιά μας, όσο παράδοξο κι αν ακούγεται αυτό. Η θέση της χώρας στον χάρτη την καθιστά είσοδο στο ευρωπαϊκό έδαφος και θεωρητικά κανείς δεν θα επιθυμούσε να «σφίξουν τα λουριά».
Ωστόσο, αν και γνωρίζουμε καλά πως υπάρχουν «θύλακες» του ελληνικού κράτους που γνωρίζουν, διαισθάνονται και αγωνιούν, όμως δεν μπορούν όλα να περάσουν από τα χέρια τους, η γενική εικόνα της ελληνικής κοινωνίας και πολιτείας δεν εμπνέει εμπιστοσύνη.
Μήπως θα έπρεπε οι πολιτικές δυνάμεις του τόπου, μετά τη μάστιγα των πυρκαγιών, να εντάξουν και αυτό το θέμα της ισλαμικής τρομοκρατίας στην ατζέντα των θεμάτων-ταμπού (υπό δημιουργία ασφαλώς…) για τα οποία θα πρέπει να συμφωνήσουν ότι δεν υπάρχει περιθώριο διεξαγωγής του πολιτικού – κομματικού «παιχνιδιού»;
Κι αυτό, ώστε να συζητήσουμε νηφάλια τι πρέπει να γίνει και να σοβαρευτούμε, αντιλαμβανόμενοι ότι και ο καλύτερος των πολιτικών να βρεθεί στην εξουσία, έχουμε γύρω του ένα «σύστημα» που θα μπορούσε ανά πάσα στιγμή να τον αδρανοποιήσει;
Δε φαντάζεστε πόσο άβολα θα νιώσουμε αν κάποια στιγμή στο μέλλον δούμε να αναπαράγονται – φυσικά ως πρωτότυπες πολιτικώς ορθές σοφίες – όσα γράψαμε παραπάνω, κατόπιν όμως «εορτής». Διότι τότε, ούτε να «ευλογήσεις τα γένια σου» δεν θα έχεις κουράγιο, παρά μόνο να απελπιστείς για μια ακόμη φορά για το χάλι του κράτους μας. Δηλαδή το χάλι το δικό μας. Του καθενός μας ξεχωριστά, εκτός από συλλογικά.
