Είναι αξιοζήλευτοι οι αριστεροί.
Έχουν τον τρόπο να κάνουν τους πάντες να ασχολούνται μαζί τους και μάλιστα για θέματα που εκείνοι επιλέγουν. Η προπαγανδιστική τους επιτυχία, μπορεί να έχει κάποια αποτελέσματα στις μάζες αλλά όχι σε εμάς τους εθνικιστές. Ο λόγος είναι ένας: Μελετάμε την ιστορία.
Τη στιγμή που οι αριστεροί αποφεύγουν ακόμη και να υπερασπιστούν τη σοβιετική τους μήτρα, εμείς δεν διστάζουμε να μελετήσουμε.
Οι προδοσίες των αριστερών πολλές και σε πολλά επίπεδα.
Θα αναφερθούμε ακροθιγώς σε μερικές ώστε κάποιοι που δεν έτυχε να τα διαβάσουν να ενημερωθούν.
Οι αναφορές δεν θα αρκεστούν στην εθνοπροδοτική τους φύση και δράση αλλά και στις προδοσίες που υπήρξαν μεταξύ τους, αυτές έχουν ιδιαίτερο ενδιαφέρον.
«Τα λαγκάδια και τα βουνά της Μικρασίας γεμίσανε απ’ τα κορμιά των συναδέλφων μας. Μη μας μιλάτε άλλο για πατρίδες και εθνικές επαναστάσεις», έγραφε ο “Εργατικός Αγών” στις 29 Νοεμβρίου 1920.
Η στάση τους δεν άλλαξε ούτε μετά το τέλος του πολέμου στη Μικρά Ασία: «Αν δεν νικιόμασταν στη Μ.Ασία, η Τουρκία θα ‘τανε σήμερα πεθαμένη και εμείς μεγάλη Ελλάδα. Τη “λευτεριά” μας θα την στηρίζαμε στην υποδούλωση του Τουρκικού λαού. Αυτό εμείς δεν το δεχόμαστε. Το αποκρούουμε κατηγορηματικά. Η αστικοτσιφλικάδικη Ελλάδα στη Μ.Ασία πήγε όχι σαν εθνικός απελευθερωτής μα σαν ιμπεριαλιστική δύναμη, όργανο των εγγλέζων μεγαλοκαρχαριών. Πήγαινε όχι μόνο για να διαιωνίσει την ξενική κυριαρχία πάνω στον Τουρκικό λαό μα και να κάνει την Τουρκία αντισοβιετικό ορμητήριο. Γι’ αυτό εμείς όχι μόνο δεν λυπηθήκαμε για την αστικοτσιφλικάδικη ήττα στη Μικρασία μα και την επιδιώξαμε» γράφανε στον Ριζοσπάστη στις 12 Ιουνίου του 1935.
Λίγους μήνες πριν, στις 23 Μαρτίου, στον Ριζοσπάστη οι κομμουνιστές εκτός από την Μικρασιατική εκστρατεία, τα έβαλαν και τους εορτασμούς της 25ης Μαρτίου: «Η κεφαλαιοκρατία με επικεφαλής την Κυβέρνηση Τσαλδάρη προπαρασκευάζεται πυρετωδικά για την εθνική γιορτή της 25ης του Μάρτη.
Εθνικά μνημόσυνα, μεγαλοπρεπείς παράτες, με την συμμετοχή των εθνικιστικών φασιστικών οργανώσεων, των μαθητών, του στρατού σε όλες τις πόλεις και τα χωριά, παρελάσεις των παλαιών πολεμιστών από τους κεντρικώτερους δρόμους της Αθήνας, δοξολογίες και κοντά σ’ αυτά ετοιμάζονται την παραμονή της 25ης του Μάρτη, κάτω από την άμεση καθοδήγηση του Υπουργού των Εσωτερικών, επιδρομή των φασιστικών καθαρμάτων κατά του ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗ με σκοπό να παρασύρουν και φανατίσουν τις εργαζόμενες μάζες με τα εθνικιστικά ιδεώδη. Οι εργαζόμενες μάζες πρέπει να σαμποτάρουν τις εθνικιστικές γιορτές.»
Φυσικά, η στάση τους αυτή δικαιολογείται πλήρως καθώς αναφερόμαστε σε σοβιετικούς και όχι σε Έλληνες.
Δεν πρόκειται για αντικομμουνιστική υστερία, αλλά για ομολογία των ίδιων.
Στις 14 Νοεμβρίου του 1935, στον Ριζοσπάστη δεν αφήνουν περιθώρια για τον “πατριωτισμό” τους:«Τουφεκίστηκαν δυο εχθροί της Σοβετικής μας πατρίδας.»
Πατρίδα για τους κομμουνιστές η Σοβιετική Ένωση κατά τους ίδιους. Είναι οι ίδιοι που μας λένε ότι έδωσαν το αίμα και τη ζωή τους για την εθνική ανεξαρτησία της Ελλάδος.
Αυτοί που αποκαλούν τη Σοβιετική Ένωση “πατρίδα” τους.
Στα επόμενα άρθρα θα αναφερθούμε στις χρονικές περιόδους πάνω στις οποίες οι αριστεροί έχουν χτίσει το παραμύθι τους.
Ένα παραμύθι που εξαργυρώνουν ακόμη και μάλιστα ποικιλοτρόπως.
