Ο σύγχρονος Έλληνας έχει εθιστεί στην παθητικό-επιθετικότητα … σε συλλογικό αλλά και προσωπικό επίπεδο.
Έχει πλέον βαθιά εμπεδώσει ένα μοτίβο συμπεριφοράς κατά το οποίο σε κάθε μεγάλη πρόκληση που αντιμετωπίζει πρώτα κάνει πίσω και μετά με μεγάλη καθυστέρηση εκδηλώνει αντίδραση, η οποία συνήθως είναι άκαιρη και συχνά υπερβολική (αν και την τελευταία 2ετία εμφανίζει σχεδόν πλειοψηφικά καθολική παθητικότητα, το οποίο είναι ακόμα πιο τρομακτικό).
Αυτό ακριβώς το μοτίβο συμπεριφοράς είναι μελετημένο στη Ψυχολογία ως ένα απ’ τα χειρότερα συστήματα αντίδρασης της ανθρώπινης προσωπικότητας σε συνθήκες απειλής. Κι όμως σ’ εμάς έχει γίνει πλέον ΕΞΙΣ ΔΕΥΤΕΡΑ ΦΥΣΙΣ.
Αποφεύγουμε την ελεγχόμενη σύγκρουση μ’ αυτούς που συμπεριφέρονται επιθετικά (για παράδειγμα στα εθνικά θέματα), δεν εμπιστευόμαστε κανέναν πλέον, επιδεικνύουμε ένα πολιτισμένο και γλυκύ προσωπείο, ενώ την ίδια στιγμή ψάχνουμε για εκδίκηση σ’ ένα έτερο ασαφές μέλλον. ΓΕΝΙΚΑ ΔΕΝ ΑΝΤΙΜΕΤΩΠΙΖΟΥΜΕ τα προβλήματά μας εν ευθέτω χρόνω.
Το παράδειγμα στο συλλογικό μας υποσυνείδητο ως λαός το δίνουν οι ‘Άρχοντες’ και οι ‘Κρατούντες’, συστηματικά εδώ και δεκαετίες.
Αυτό, όμως, πλέον έχει γίνει κτήμα της συλλογικής μας ψυχής με αποτέλεσμα να βλάπτονται και οι σχέσεις μέσα στα μικρο-σύνολα όπως η οικογένεια, οι φιλικές σχέσεις, ακόμα και οι προσωπικές – ερωτικές σχέσεις.
Εμφανίζουμε συμπτώματα μιας γενικής παρακμής μέσα στην οποία Ο ΚΑΤΕΥΝΑΣΜΟΣ του επιτιθέμενου είναι η πρώτη αντανακλαστική μας αντίδραση. Όποιος κάνει το επιθετικό βήμα αντανακλαστικά θεωρείται ως ΑΠΕΙΛΗ που απαιτεί περίσκεψη και φυσικά μας οδηγεί σε 10 βήματα πίσω πριν αποφασίσουμε την Ορθή και Έμμετρη Αντίδραση.
Στην πράξη έχουμε καταντήσει μια Κοινωνία της Τεθλασμένης Πονηρής υπόκωφης αντίδρασης που δεν μπορεί να δει Κατάματα και Άμεσα τα προβλήματά της με σκοπό να αντιδράσει γρήγορα και αποτελεσματικά.
Από τις απίστευτες προκλήσεις στα εθνικά θέματα που έχουμε συνηθίσει να θεωρούμε φυσιολογικές μέχρι τα απίστευτα νομοθετήματα που προκαλούν την κοινή λογική, βουτάμε το κεφάλι όλο και βαθύτερα στην άμμο της λήθης.
Η πραγματικότητα είναι δυσάρεστη και έτσι ο καναπές γίνεται ο καλύτερος φίλος σε μια άτυπη ομαδική Ημι-κατάθλιψη.
Τώρα σιγά σιγά έχουμε αρχίσει να παγώνουμε πλήρως. ΑΔΙΑΜΦΙΣΒΗΤΗΤΑ δεχόμαστε επιθέσεις σε Κοινωνικό, Οικονομικό, Εθνικό, αλλά και πολιτισμικό επίπεδο. ΟΜΩΣ … αυτή είναι η ζωή και αυτές οι προκλήσεις του παιχνιδιού.
Ο στρουθοκαμηλισμός ποτέ δεν ωφέλησε κανέναν. Οι στρουθοκαμηλιστές που κατευνάζουν έχουν υπογράψει την καταδίκη τους σαν Έθνη και σαν Άτομα.
Για όλους εμάς τους Ελληνόφωνους κατοίκους της επιζήλου αυτής χερσονήσου ο χρόνος τελείωσε!
Είμαστε στα τελευταία δευτερόλεπτα της παράτασης και ακόμη σκεφτόμαστε πως όλα θα πάνε καλά.
Αυτό το φοβικό, μικρόψυχο εθιστικό μας χόμπυ να κατευνάζουμε τον θύτη και να γαληνεύουμε το προσωπικό μας άγχος θα πληρωθεί ΑΚΡΙΒΑ με μαθηματική ακρίβεια…
