Αὐτὲς τὶς ἡμέρες οἱ γονεῖς ἑνὸς βρέφους προσήλθαν σ᾽ ἕναν ἱερέα, ὁ ὁποῖος ἐτύγχανε καὶ πνευματικός τους, διὰ νὰ τελέσουν τὸ μυστήριο τοῦ θείου βαπτίσματος.
Κάποιος ἱερομόναχος, συγγενὴς ὤν τῶν γονέων τοῦ βρέφους, θεώρησε ὡς πνευματικόν του καθῆκον νὰ συστήσει στοὺς γονεῖς νὰ ζητήσουν ἀπὸ τὸν ἱερέα νὰ τελέσει σωστὰ τὸ μυστήριον δηλαδὴ νὰ βαπτίσει τὸ παιδί, καὶ ὄχι ἁπλῶς νὰ τὸ λούσει, ὅπως ἐπικρατεῖ πλέον νὰ γίνεται, καθότι βάπτισμα σημαίνει ὁλοκληρωτικὸ βύθισμα στὸ νερό. Ἐπειδὴ ὅμως οἱ γονεῖς δὲν εἶχαν τὸ θάρρος νὰ ζητήσουν καὶ νὰ ἐπιμείνουν ἀπὸ τὸν ἱερέα νὰ βαπτίσει σωστὰ τὸ παιδί τους, ἀνέλαβε ὁ ἱερομόναχος νὰ τηλεφωνήσει στὸν ἱερέα καὶ μὲ τὸν ἁρμόζοντα σεβασμὸ νὰ τὸν ἐνημέρωσει στὸ πόσο μεγάλη εὐθύνη ἔχει στὴν ὀρθὴ τέλεση τοῦ βαπτίσματος, σύμφωνα μὲ αὐτὰ ποὺ ὁρίζουν οἱ Ἱεροὶ Κανόνες τῆς Ἐκκλησίας, διαβάζοντάς του μάλιστα ἀπὸ τὸ Πηδάλιο τὸν 50ον Κανόνα τῶν Ἁγίων Ἀποστόλων, καὶ τὴν σχετικὴ ἑρμηνεία τοῦ Ἁγίου Νικοδήμου τοῦ Ἁγιορείτου. Τὸ ἀποτέλεσμα ὅπως ἀποδείχθηκε ἦταν, ἀντὶ γιὰ βάπτισμα ὁ ἱερέας νὰ κάνει ἕνα ἁπλὸ λουτρὸ στὸ βρέφος, βουτώντας το μέχρι τοὺς ὤμους καὶ στήν τρίτη «κατάδυσι» ἁπλὰ ἔρριξε νερὸ καὶ μούσκεψε τὸ κεφαλάκι του, ξεγελώντας ἔτσι τοὺς γονεῖς καὶ τὴν συνείδησίν του ὅτι δῆθεν ἔκανε βάπτισμα…
Τὸ πρόβλημα δὲν εἶναι ἁπλὰ ὁ συγκεκριμένος ἱερέας, ὁ ὁποῖος ἴσως ποτέ του δὲν διδάχθηκε πῶς ἐπιτελεῖται σωστὰ καὶ ὀρθόδοξα τὸ μυστήριο τοῦ βαπτίσματος, ἴσως μάλιστα οὔτε κἄν νὰ προβληματίστηκε, ἀφοῦ ἄλλωστε σήμερα ἔτσι «βαπτίζουν» οἱ περισσότεροι ἐκ τῶν ἱερέων. Γιὰ τὴν Ἐκκλησία ὅμως τὸ βάπτισμα εἶναι τὸ πρώτιστο ἐκ τῶν μυστηρίων ἐπὶ τοῦ ὁποίου θεμελιώνονται ὅλα τὰ ὑπόλοιπα μυστήρια: τὸ χρῖσμα, ἡ θεία Εὐχαριστία καὶ φυσικὰ ἡ ἱερωσύνη.
Μὲ ἀφορμὴ λοιπὸν τὸ γεγονὸς αὐτὸ θά ἤθελα νὰ κάνω κοινωνοὺς τῆς βαθυτάτης θλίψεώς μου, τόσο τοὺς ἱερεῖς ποὺ βαπτίζουν καὶ οἱ ὁποῖοι ἔχουν τεραστία εὐθύνη, ὅσο καὶ τὸν κάθε Ὀρθόδοξο χριστιανὸ γονέα, ποὺ ἀναμένει ἐκ τοῦ ἱερέως νὰ τοῦ βαπτίσει τὸ παιδί του, καὶ ὄχι βεβαίως νὰ τὸ λούσει… Εἶναι κάτι τὸ ὁποῖο θά πρέπει νὰ μᾶς προβληματίσει πολὺ σοβαρὰ ὅλους μας.
Τὸ πρόβλημα μάλιστα καθίσταται πολύ σοβαρότερο, καθὼς εἶναι ἀπόρροια μὰ καὶ ἀποδεικνύει συνάμα τὸ πόση μεγάλη ζημιὰ ἔχει κάνει ἡ παναίρεσις τοῦ Οἰκουμενισμοῦ στὴν Ἐκκλησία, προσβάλλοντας ἔτσι τὸ ὅλον οἰκοδόμημα τῆς ὀρθοδόξου πίστεως. Ἡ Ὀρθόδοξη Ἑλλάδα ἦταν πρὶν ἀπὸ κάποιες δεκαετίες ἡ πλέον παραδοσιακὴ Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία. Οἱ οἰκουμενιστὲς μὲ πρωτοστάτη πάντα τὸ οἰκουμενιστικὸ Πατριαρχεῖο Κων/λεως ἐδῶ καὶ 115 χρόνια, ἀργὰ ἀλλὰ σταθερά, ἔχουν φροντίσει νὰ τοποθετήσουν παντοῦ νεωτεριστὲς-οἰκουμενιστὲς ἀρχιεπισκόπους, μητροπολῖτες καὶ ἀρχιμανδρῖτες. Ὅλοι αὐτοὶ κάνουν «τὰ στραβὰ μάτια» καὶ ἀφήνουν ἐδῶ καὶ ἀρκετὲς δεκαετίες νὰ ἀλλοιώνονται τὰ μυστήρια, πολλὲς φορὲς καὶ νὰ γελοιοποιοῦνται, π.χ ἀπὸ δεδηλωμένους ἀθέους πολιτικάντιδες, ὅταν αὐτοὶ συμμετέχουν σὲ “μυστήρια” (κυρίως γάμους καὶ βαπτίσεις) χάριν ἄγρας ψήφων καὶ γιὰ τὸ θεαθῆναι…
Ἔτσι πολλοὶ ἱερεῖς παραλείπουν εὐχὲς κατὰ τὴν τέλεσιν τῶν μυστηρίων καὶ ἕκαστος αὐτοσχεδιάζει κατὰ τὸ δοκοῦν. Ἰδιαιτέρως δὲ στὸ μυστήριο τοῦ βαπτίσματος δὲν διαβάζονται ὅλες οἱ εὐχὲς τῶν ἐξορκισμῶν, ἐνῶ δὲν βάζουν καὶ τὸ ἀπαραίτητο νερὸ στὶς κολυμβῆθρες μὲ φυσικὸ ἐπακόλουθο τὴν ἀδυναμία ὀρθῆς ἐπιτέλεσης τῶν τριῶν καταδύσεων, εἰς τῦπον τῆς τριημέρου Ταφῆς καὶ Ἀναστάσεως τοῦ Κυρίου.
Ὅλα αὐτὰ γίνονται ὄχι τυχαῖα καὶ ὁ λόγος εἶναι προφανής, διότι κατ᾿ αὐτοὺς τοὺς μοντέρνους λατινόφρονες αἱρετικοὺς οἰκουμενιστές -ἐφαρμόζοντας τὶς ἀρχὲς τοῦ Οἰκουμενισμοῦ-, θὰ πρέπει νὰ ἐξομαλύνονται οἱ -κατ᾿ αὐτούς- ἱστορικὲς καὶ ὄχι δογματικὲς διαφορὲς μὲ τοὺς αἱρετικούς, καθὼς τὸ ὀρθόδοξο βάπτισμα δὲν ταιριάζει μὲ τὸ αἱρετικό, καθὼςσ’ αὐτὸ δὲν ἐπιτελεῖται βάπτίσμα ἀλλὰ ράντισμα ἤ ἐπίχυσι.
Διὰ τὸ μόνον βέβαια τὸ ὁποῖο ἀνησυχοῦν ὑπερβαλλόντως καὶ καίγονται κυριολεκτικὰ οἱ οἰκουμενιστὲς ἐπίσκοποι εἶναι ἡ διακοπὴ τοῦ μνημοσύνου τοῦ ὀνοματός τους ἀπὸ τοὺς ἐλαχίστους ἡρωϊκοὺς ὀρθοδόξους ἱερεῖς. Τότε πανικόβλητοι τρέχουν νὰ ἐπιβάλλουν τὴν “τάξιν” καὶ ἀρχίζουν διωγμούς, ἐξορίες, κόβουν τοὺς μισθοὺς κ.ἄ.
Ἡ Ὀρθόδοξος Ἐκκλησία ἔχει τὸ δικὸ της Σύνταγμα καὶ τοὺς νόμους, κάτι ἀνάλογο ὅπως συμβαίνει καὶ σὲ κάθε εὐνομούμενο κράτος, ὅπου εἶναι οἱ Ἱεροὶ Κανόνες, οἱ ἀποφάσεις τῶν Οἰκουμενικῶν Συνόδων, καὶ σύνολη ἡ ἱερὰ Παράδοσις, τὰ ὁποῖα θὰ πρέπει πρῶτα αὐτοὶ οἱ ἐπίσκοποι νά σέβονται καὶ νὰ ἐφαρμόζουν.
Αὐτὰ ὅλα ἐμπεριέχονται σὲ ἕνα ὀγκώδη τόμο ποὺ λέγεται τὸ Πηδάλιον τῆς Ἐκκλησίας, τὸ ὁποῖο εἶναι ἕνα ἀπὸ τὰ σπουδαιότερα ἔργα τοῦ Ἁγίου Νικοδήμου τοῦ Ἁγιορείτου, καὶ εἶναι ἕνα νομοκάνονο καὶ χαρακτηρίζεται ἀπὸ τὸν ἴδιο τὸν ἅγιο ὡς τὸ πηδαλίο-τιμόνι ποὺ ὁδηγεῖ μὲ ἀσφάλεια τὴν κιβωτὸ τῆς Ἐκκλησίας πρὸς τὸν εὔδιον λιμένα τῆς Βασιλείας τοῦ Χριστοῦ. Δὲν γνωρίζουμε, ὅμως πόσοι Ἀρχιερεῖς καὶ ἱερεῖς σήμερα τὸ ἔχουν μελετήσει ἤ τὸ συμβουλεύονται…
Παραθέτουμε τὸν σχετικὸν Ἱερὸν Κανόνα περὶ τῆς σωστῆς τελέσεως το μυστηρίου τοῦ βαπτίσματος ἀπὸ τὸ Πηδάλιον, καθὼς καὶ τὴν ἑρμηνεία ποὺ κάνει ὁ ἅγιος Νικόδημος:
«Εἴ τις Ἐπίσκοπος ἤ Πρεσβύτερος μὴ τρία βαπτίσματα μιᾶς μυήσεως ἐπιτελέσῃ, ἀλλὰ ἕν βάπτισμα, τὸ εἰς τόν θάνατον τοῦ Κυρίου διδόμενον, καθαιρείσθω. Οὐ γάρ εἶπεν ὁ Κύριος εἰς τόν θάνατὸν μου βαπτίσατε, ἀλλὰ πορευθέντες μαθητεύσατε πάντα τὰ ἔθνη, βαπτίζοντες αὐτοὺς εἰς τὸ ὄνομα τοῦ Πατρὸς καὶ τοῦ Υἱοῦ καὶ τοῦ Ἁγίου Πνεύματος».
Ἑρμηνεία: Τρία εἶναι τὰ ἀναγκαιότατα, καὶ πάντη πάντως ἀπαραίτητα ἐν τῷ μυστηρίῳ τοῦ ἁγίου βαπτίσματος· Νερόν ἡγιασμένον· Κατάδυσις τριτὴ καὶ ἀνάδυσις ἐν τῷ ὕδατι, καὶ ἐπίκλησις τῶν τριῶν ὑπερθέων Ὑποστάσεων. Εἰς τὸν ἀνώτερον μθʹ (49ον) Κανόνα οἱ θεῖοι Ἀπόστολοι περί τῶν τριῶν ἐπικλήσεων ἐπρόσταξαν καὶ ἐδίδαξαν, ποῖα νὰ λέγωμεν ὀνόματα καὶ μὲ ποίαν τάξιν. Εἰς τόν παρόντα νʹ (50ον) διατάττουσιν ἀκολούθως περὶ τῶν τριῶν καταδύσεων καὶ ἀναδύσεων. Ὡσὰν ὅπου εἴπομεν εἶναι ἀναγκαῖαι κατὰ τὰ ἁπλῶς λεγόμενα ἀναγκαῖα, καὶ συστατικαὶ τοῦ ἀληθοῦς καὶ ὀρθοδόξου βαπτίσματος. Καὶ χωρὶς αὐτὰ, ὄχι μόνον δὲν συνίσταται τὸ βάπτισμα, ἀλλ᾿ οὐδὲ ὅλως βάπτισμα ἠμπορεῖ νὰ ὀνομάζηται. Διότι ἄν τὸ βαπτίζω θέλει νὰ εἰπῇ κοινότερον βουτῶ, λοιπόν ἀπὸ τὰς καταδύσεις τὰς ὲν τῷ ὕδατι, ταὐτὸν εἰπεῖν ἀπὸ τὰ τρία βουτήματα ἤ βαπτίσματα, βούτημα καὶ βάπτισμα ὸνομάζεται καὶ ὄχι ἄλλο τι. Ἀλλ᾿ ἴδωμεν καὶ τὶ ἐπὶ τῆς λέξεως διορίζουσιν οἱ Ἀπόστολοι…Ὅποιος Ἐπίσκοπος ἤ Πρεσβύτερος ἐν τῷ ἑνὶ μυστηρίῳ τοῦ βαπτίσματος δὲν ἐπιτελέσει τρία βαπτίσματα ἤ καταδύσεις (κατάδυσις ὑπεθυμίζουμε, σημαίνει βύθισμα ὁλόκληρο τὸ σῶμα ἐντὸς τοῦ ὕδατος, ὄχι μέχρι τὸ κεφάλι ἤ τὰ πόδια), ἀλλὰ μίαν μόνον κατάδυσιν, γινομένην τάχα εἰς τὸν ἕνα θάνατον τοῦ Κυρίου, ἄς καθαίρεται… Μὲ τὰς τρεῖς δὲ καταδύσεις καὶ ἀναδύσεις καὶ ἡ εἰς τὴν ἁγίαν Τριάδα πίστις σαφῶς καταγγέλλεται καὶ ὁ τριημερονύκτιος θάνατος καὶ ταφὴ καὶ ἀνάστασις τοῦ Σωτῆρος ἐν ταὐτῷ εἰκονίζεται. Καὶ ἀκολούθως διὰ τοὺτων τὸ ἡμέτερον βάπτισμα συνέχει ἐν ἑαυτῷ τὰ δύο πρώτιστα τῆς καθ᾿ ἡμᾶς Ὀρθοδόξου πίστεως δόγματα, τῆς θεολογίας λὲγω τῆς ζωοποιοῦ Τριάδος καὶ τῆς ἐνσάρκου τοῦ Θεοῦ Λόγου οἰκονομίας.» Καὶ συνεχίζει ὥστε νὰ μή ὑπάρχει καμμία ἀσάφεια: « …καὶ ἡμεῖς οἱ Ὀρθόδοξοι νὰ προσέχωμεν καλῶς εἰς τὸ ἰδικόν μας (βάπτισμα), νὰ μὴ γίνεται μέσα εἰς σκαφίδια, μέσα εἰς τὰ ὁποῖα, μόλις ὀλίγον τι μέρος τῶν ποδῶν τῶν βαπτιζομένων παιδίων βουτᾶται. Καὶ ἀφίνω νὰ λέγω πῶς πολλάκις περιτρέπονται καὶ τὰ σκαφίδια ἐκεῖνα καὶ χύνεται τὸ ἁγίασμα. ὅθεν ἄν ἐλέγχουμε τοὺς Λατίνους, πῶς ἠθέτησαν τὸ ἀποστολικόν βάπτισμα, πρέπει ἐκ τοῦ ἑναντίου ἡμεῖς νὰ ἔχωμεν τὸ ἰδικὸν μας ἀκίνδυνον καὶ ἀνεπίληπτον. Καὶ περὶ τούτου καθὼς καὶ διὰ τὰ ἄλλα πάντα ἡ φροντὶς καὶ τὸ χρέος ἐπίκειται εἰς τοὺς ποιμένας τῶν ψυχῶν».(Πηδάλιον, σελ. 62, ὑποσημείωσις 1, ἔκδ. Παπαδημητρίου, 2003).
Παραθέτουμε ἐπίσης κάτι σχετικὸ ἀπὸ τὶς Διδαχὲς τοῦ μεγάλου διδασκάλου τοῦ Γένους τοῦ ἁγίου Ἱερομάρτυρος Κοσμᾶ τοῦ Αἰτωλοῦ καὶ Ἁγιορείτου: « Καὶ νὰ φτιάσετε κολυμβῆθρες μεγάλες, ἕως ὅπου νὰ βουτᾶτε τὸ παιδίον ὅλον μέσα, διότι ὁ Διάβολος παρατηρεῖ ἐκεῖ καὶ διὰ τοῦτο μερικὰ παιδιὰ δαιμονίζονται καὶ ταράζονται καὶ λέγετε ὅτι σελινιάζονται». ( Ἰωάννου Μενούνου, Κοσμᾶς ὁ Αἰτωλὸς Διδαχὲς καὶ Βιογραφία, Διδαχὴ Δʹ 2, σελ. 72). Καὶ ἐπίσης: « Ἅγιοι ἱερεῖς, πρέπει νὰ ἔχετε κολυμβῆθρες μεγάλες εἰς τὰς Ἐκκλησίας ἕως ὅπου νὰ χώνεται ὅλον τὸ παιδίον μέσα, νὰ κολυμβᾶ, ὅπου νὰ μὴ μείνῃ ἴσα μὲ τοῦ ψύλλου τὸ μάτι ἄβρεχο, διότι καὶ ἐκεῖ προχωρεῖ ὁ Διάβολος καὶ διά τοῦτο τὰ παιδιὰ σας σελινιάζονται, δαιμονίζονται, ἔχουν φόβον, γίνονται κακορίζικα διότι δὲν εἶναι καλὰ βαπτισμένα», (ὅ.π. Διδαχὴ Βʹ 2 σελ. 112).
Παραθέτουμε καὶ ἀπὸ μία σύγχρονη ἱστορικοκανονικὴ μελέτη τὰ σχετικὰ μὲ τὶς τρεῖς καταδύσεις τοῦ βαπτίσματος:
«Ἡ ἀναγκαιότης τῆς τριπλῆς καταδύσεως διὰ τὴν ὑπόστασιν τοῦ Μυστηρίου ἀνταποκρίνεται εἰς τὴν δογματικήν του φύσιν. Διὰ τῆς τριπλῆς καταδύσεως «ὁμολογοῦμεν τὸ δόγμα τῆς θεαρχικῆς Τριάδος κατὰ τὰς ἐπικλήσσεις ἐκφωνούμενον», ἀλλὰ καὶ «τὸ δόγμα τῆς οἰκονομίας Χριστοῦ τοῦ Θεοῦ καὶ Σωτῆρος ἡμῶν, οὗ τὸν θάνατον ματὰ τῆς ταφῆς καὶ τὴν τριήμερον ἀνάστασιν συμβολικῶς ἐκτυποῦσιν, αἱ τρεῖς καταδύσεις καὶ ἀναδύσεις.». (Πρωτοπρεσβυτέρου Γεωργίου Μεταλληνοῦ, Προσδοκῶ ἕν Βάπτιμα, Ἀθήνα 1983, σελ. 19).
Ὅσοι ἱερεῖς δὲν ἐπιτελοῦν σωστὰ τὶς τρεῖς καταδύσεις στὸ βάπτισμα δὲν προσβάλλουν μόνον τὸν συμβολισμὸ τοῦ Μυστηρίου ἀλλὰ ἀρνοῦνται αὐτὸ τοῦτο τὸ δόγμα τῆς θείας Οἰκονομίας, τὴν σάρκωσιν, τὴν ταφὴν καὶ τὴν ἀνάστασιν τοῦ Κυρίου. Δὲν πρόκειται ἄλλωστε περὶ ἁπλοῦ συμβολισμοῦ ἀλλὰ περὶ δογματικοῦ ἡμαρτημένου.
Ἄς τὰ ἀναλογισθοῦν λοιπὸν, πολὺ σοβαρὰ ὅλα αὐτὰ οἱ ποιμένες τῶν ψυχῶν, οἱ περισσότεροι ἐκ τῶν ὁποίων δὲν φροντίζουν διὰ τὴν τήρησιν καὶ τὴν ἐφαρμογὴν τῶν Ἱερῶν Κανόνων, καίτοι γνωρίζουν ὅτι ὑπόκεινται εἰς καθαίρεσιν διὰ τὴν παράβασίν των. Ἀψηφοῦν τὸ «καθαιρείσθω» τῶν Ἱερῶν Κανόνων, ἀπλούστατα διὰ τὸν λόγον ὅτι κανεὶς οἰκουμενιστὴς-ἀγαπολόγος Δεσπότης καὶ κανένα Συνοδικὸν δικαστήριον δὲν πρόκειται νὰ καταδικὰσει τὸν ἱερέα ὁ ὁποῖος δὲν ἐπιτελεῖ ὀρθόδοξα τὸ βάπτισμα καὶ ἀφήνει τὰ παιδιὰ τῶν πιστῶν ἀβάπτιστα.
Τὸ τραγικὸ εἶναι ὅτι αὐτοὶ οἱ ἐπίσκοποι πλέον δίδουν ἐντολὴ νὰ μὴν ἐπιτελεῖται σωστὰ καὶ ὀρθόδοξα τὸ βάπτισμα διὰ τοὺς λόγους ποὺ ἀναφέραμε. Ἄς μὴ ξεχνοῦν ὅμως, ὅτι εἶναι ὑπὸ καθαίρεσιν καὶ τὸ «καθαιρείσθω» ἐνώπιον τοῦ φοβεροῦ Κριτηρίου θὰ ἱσχύσει, πλὴν τότε θά εἶναι ἀργά γιὰ νὰ μετανοήσουν. Στὸ παλαιὸ Ἅγιον Ὄρος οἱ παλαιοὶ ἁγιορεῖτες πνευματικοὶ συμβούλευαν«καλύτερα μὲ τὸ κομποσχοίνι στὸν παράδεισο παρὰ μὲ τὸ πετραχήλι στὴν κόλαση».
Εὐχόμεθα μὲ πολὺ πόνο καὶ ἀγάπη Χριστοῦ νὰ ἀφυπνισθοῦν ὅλοι οἱ Οἰκουμενιστὲς ἐπίσκοποι καὶ ἱερεῖς, καὶ νὰ ἀγωνισθοῦν κατὰ τῆς Παναιρέσεως τοῦ Οἰκουμενισμοῦ. Καλὴ φώτηση καὶ μετάνοια σὲ ὅλους μας, τὴν ὁποίαν ἅπαντες ἔχουμε ἀνάγκη, κλῆρος καὶ λαὸς.
Ἀμήν.
