‘Εκεί που κρεμούσαν οι καπεταναίοι τα
άρματα κρεμούν οι γύφτοι τα νταούλια ’
Λαϊκή ρήση.
Άποψη
Μπορεί να είναι λυπηρό όμως η πραγματικότητα δεν αφήνει πολλά περιθώρια ανάλυσης των σημερινών δεδομένων στη βάση μιας άλλης οπτικής γωνίας.
Μπορεί η οικονομική κατάρρευση να είναι ορατή δια γυμνού οφθαλμού όμως αποτελεί την κορυφή του παγόβουνου.
Η ανάδειξη του οικονομικών αδιεξόδων η έλευση της τρόικας και η επιβολή των μνημονίων μπορεί να αιφνιδίασαν την ελληνική κοινωνία η οποία επί σειρά ετών βίωνε την ευημερία που τεχνητά είχαν δημιουργήσει οι εποχιακές συγκυρίες όμως σε καμία περίπτωση δεν ήταν κάτι που ο κοινώς νους δεν θα μπορούσε να προβλέψει εάν οι παρωπίδες του ευμάρειας δεν κάλυπταν την όραση του.
Κατά την προσωπική μας άποψη ο οικονομικός εκτροχιασμός πάρα τις μεγάλες θυσίες που απαιτούνται και που σε ορισμένες περιπτώσεις είναι ιδιαίτερης σκληρότητας είναι θεραπεύσιμος.
Θα χρειαστούν ίσως ορισμένα επιπλέον χρόνια όμως η ισορροπία θα επέλθει σε χαμηλότερα φυσικά επίπεδα κατανάλωσης, ζήτησης, απασχόλησης και επιχειρηματικότητας.
Το πρόβλημα όμως δεν είναι οικονομικό, η υπερχρέωση κράτους και ιδιωτών είναι θέμα νοοτροπίας και σταδιακής υποχώρησης διαχρονικών αξιών.
Δομές και αξίες στα πλαίσια μιας κακώς ευνοούμενης δημοκρατικότητας έπεσαν βορά του λαϊκισμού και της δημαγωγίας.
Οτιδήποτε έμπαινε εμπόδιο χαρακτηρίζονταν από τις δυνάμεις τις επίπλαστης προόδου φασιστικό, ρατσιστικό, αντιδημοκρατικό, γραφικό, αρτηριοσκληρωτικό και άμεσα εξουδετερώνονταν.
Δημόσια τάξη, Δικαιοσύνη και παιδεία, μετατράπηκαν σε εργαστήρια πειραματισμού.
Ο νόμος και η τάξη λοιδορούνταν και χαρακτηρίζονταν κατάλοιπα μιας μαύρης εποχής.
Αποτέλεσμα, σήμερα να βιώνουμε καταστάσεις κάθε μορφής ανομίας και εγκληματικότητας και να επιζητούμε την χώρα της ευνομίας.
Γκέτα πολιτικά (Εξάρχεια), φυλετικά (δυτικά προάστια), Οικονομικά (κέντρο Αθήνας), μεταναστευτικά, δίνουν την εντύπωση ανεξάρτητων περιοχών όπου ο καθένας μπορεί να επιβάλει τον νόμο του.
Η πολιτική δε εξουσία ανίσχυρη όχι μόνο στην διαμόρφωση του οικονομικού της προγράμματος το οποίο από το 2010 έχει παραχωρηθεί στους δανειστές αλλά κυρίως πολιτικά και κοινωνικά.
Θεωρητικά τα πολιτικά πρόσωπα περιβάλλονται από το γόητρο της εξουσίας ή από το κύρος της θέσης που κατέχουν.
Πρακτικά όμως οι συγκρίσεις με τo αντίστοιχο πολιτικό προσωπικό του παρελθόντος δείχνουν ότι η λαϊκή ρήση που παραθέτουμε στην αρχή του άρθρου μας αντικατοπτρίζει πλήρως την πραγματικότητα .
Εάν θυμηθούμε πρωθυπουργούς τύπου Τρικούπη, Βενιζέλου, Καραμανλή, για να καλύψουμε μια εποχή που δεν μπορεί να χαρακτηρίσει πολιτικά την σημερινή, υπουργούς και βουλευτές με κοινοβουλευτική παρουσία και ευπρεπή πολιτικό λόγο τότε διαπιστώνουμε τα χαμηλά σημερινά επίπεδα.
Το ίδιο και η Βουλή όχι μόνο σε επίπεδο λόγου αλλά και σε επίπεδο συμπεριφοράς, σεβασμού του αντιπάλου ακόμη και ενδυματολογικό με ρουχισμό περιθωριακό και άκρως αντισυμβατικό.
Έχει ειπωθεί ότι η κάθε Βουλή αντικατοπτρίζει το επίπεδο Δημοκρατίας της κάθε χώρας για μια συγκεκριμένη χρονική περίοδο.
Το σημερινό επίπεδο της Βουλής και ομιλούμε για το επίπεδο των βουλευτών είναι το χειρότερο και μάλιστα με διαφορά από την αποκατάσταση της Δημοκρατίας και μετά και αυτό είναι ορατό δια γυμνού οφθαλμού.
Βέβαια η επιλογή των δικών μας παιδιών για τις ανώτερες διοικητικά θέσεις της κεντρικής κυβέρνησης και των δημοσίων υπηρεσιών , η διαπλοκή και η κακώς εννοούμενη δημοκρατικότητα έχουν διάλυση την ιεραρχία , τον σεβασμό και φυσικά την αποτελεσματικότητα.
Η απουσία διαφάνειας και αξιοκρατίας έχει μειώσει πλην ορισμένων περιπτώσεων την αίσθηση του καθήκοντος κάτι που η οικονομική κρίση έχει επιδεινώσει με την έωλη δικαιολογία της σύγκρισης μισθού και προσωπικού κόστους.
Έτσι έχουμε φθάσει στο σημείο που δημόσιοι λειτουργοί να καλύπτουν και να δικαιολογούν την αδράνεια τους πίσω από την μείωση του μισθού που επιβάλουν τα μνημόνια ή να αδιαφορούν για την δημόσια ασφάλεια και υγεία πίσω από το ενδεχόμενο ιδιωτικοποίησης των οργανισμών τους.
Επειδή όμως τα πρόσωπα γράφουν την ιστορία δεν μπορούμε να έχουμε μεγάλες απαιτήσεις από το σημερινό πολιτικό προσωπικό και αυτό όχι λόγω των περιορισμών που επιβάλουν οι δανειστές μας αλλά από την ποιότητα τους , το προσωπικό τους κύρος και εκτόπισμα.
Οι καταστάσεις εθνικού εξευτελισμού και μειωμένης εθνικής κυριαρχίας μπορούν να υιοθετηθούν ευκολότερα με ανάλογο της σημερινής εποχής πολιτικό προσωπικό , ειδικά δε εάν υπάρχει και το σύνδρομο του Φον Δημητράκη από το ομώνυμο έργο του Ψαθά τότε ο πάτος των εξευτελισμών δεν θα έχει πάτο.
Εν κατακλείδι εκείνο που σήμερα απουσιάζει είναι πολιτικά πρόσωπα ισχυρού πολιτικού βάρους με υψηλό δείκτη κοινωνικού καθήκοντος τα οποία να μην πολιτεύονται ούτε ως μίσθαρνα όργανα των δανειστών ούτε ως εκπρόσωποι των αγανακτισμένων.
Αρκετά η χώρα έχει ταλαιπωρηθεί από τον λαϊκισμό , αρκετά έχει ταλαιπωρηθεί από τις εύκολες λύσεις , αρκετά έχει θεοποιήσει ανεπάγγελτους ηγετίσκους , αρκετά έχει αφήσει την τύχη της στα παιδιά του κομματικού σωλήνα , αρκετά έχει αφήσει τους πολιτικούς γύφτους να κρεμούν τα νταούλια τους στις θέσεις που είναι συνυφασμένες με ιστορικές στιγμές της.
