Στην μεγάλη κινηματογραφική επιτυχία του Αλέκου Σακελλάριου «Δελησταύρου και υιός» (1957), ο βιομήχανος Αντώνης Δελησταύρου (Βασ. Λογοθετίδης), αναθέτει στον υιό του Γιωργάκη (Δημ. Νικολαΐδης) τη διεύθυνση του εργοστασίου, ώστε να απαλλαγεί από τις υποχρεώσεις και να ξαναφτιάξει τη ζωή του. Μέχρι εδώ όλα καλά. Του πατρός ήταν το εργοστάσιο, όπου ήθελε το έδινε με άμεση προτεραιότητα βέβαια τον γιό του και λογαριασμό δεν έδινε. Κλείνει η παρένθεση.
Η Ελλάδα, ως γνωστόν είναι μία χώρα βαθύτατα δημοκρατική.
Με δημοκρατικές (όχι και τόσο είναι η αλήθεια) διαδικασίες ο Ελληνικός Λαός, κατήργησε το 1974 την Βασιλεία και ένας από τους πολλούς λόγους, ήταν ότι το αξίωμα μεταβιβαζόταν από τον Πατέρα στο υιό, ή, αν δεν υπήρχε υιός, στον πρώτο ξάδερφο και πάει λέγοντας κ.λπ. Έτσι, ησυχάσαμε από την κληρονομικότητα, η οποία μπορούσε να μας φορτώσει ως ανώτατο άρχοντα έναν παντελώς ανίκανο. Η ιστορία, αναφέρει αρκετά τέτοια παραδείγματα.
Η δημοκρατία λοιπόν, εγκαταστάθηκε πάλι στο λίκνο της και άρχισε να λειτουργεί. Το 1974 τα κύρια πρόσωπα στην κεντρική πολιτική σκηνή, ήταν ο Καραμανλής, ο Παπανδρέου, ο Βαρβιτσιώτης, ο Γεννηματάς, ο Μητσοτάκης, ο Κεφαλογιάννης, ο Δαβάκης, ο Τζιτζικώστας, ο Καλαντζάκος. Κάπου κάπου ακουγόταν και κάποιος Βενιζέλος. Πέρασαν χρόνια δίσεκτα και μήνες οργισμένοι, που λέει και το «Τραγούδι του νεκρού αδερφού» και φθάσαμε στο σήμερα. Όλοι οι παραπάνω δίνουν το παρόν στο κοινοβούλιο, με διαφορετικά μικρά ονόματα και δύο με άλλο φύλλο. Είναι όλοι (-ες) απόγονοι των ενδόξων μπαμπάδων τους. Κάπου κάπου ακούγεται και κανένας Βενιζέλος.
Άρα και επειδή οι μπαμπάδες τους είχαν μυαλό (μερικοί κακεντρεχείς το αμφισβητούν, αλλά τους αγνοούμε επιδεικτικά), τότε και τα βλαστάρια τους θα είναι φωστήρες. Μπορεί και καλύτερα των ενδόξων προγόνων. Όπως για παράδειγμα ο Δημήτρης Σαραβάκος, ήταν μάλλον καλύτερος του πατρός Θανάση Σαραβάκου ή ο Κάσπερ Σμάϊχελ τερματοφύλακας της Λέστερ, καλύτερος του πατρός Πήτερ, που έπαιξε στην Μάντσεστερ. Αντίστοιχο παράδειγμα πολιτικού δεν έχω πρόχειρο.
Φαίνεται, αυτά είδε ο κ. Μητσοτάκης, και θέλησε να καθαρίσει την κόπρο του Αυγείου. Το ότι και ο ίδιος είναι γόνος ενδόξου πατρός και κληρονομικώ δικαίω βουλευτής, λίγη σημασία έχει.
Μία πρώτη ενέργεια ήταν να καρατομήσει τον υιόν Τραγάκη, ο οποίος κατά τον ευτυχή γεννήτορα, πού έχει γεμίσει την Βουλή με όλο του το σόϊ, έχει πολλά προσόντα και είναι και πολύτεκνος. Δεν γνωρίζω γιατί το πολύτεκνος είναι προσόν. Όμως τα άλλα προσόντα που αράδιασε ο κ. Τραγάκης, τα έχουν χιλιάδες Ελληνόπουλα, που στην καλύτερη περίπτωση είναι τυλιχτές σουβλακιών.
Το σκεπτικό της «πόρτας» του κ. Μητσοτάκη ήταν ότι ο κ. Τραγάκης προανήγγειλε την υποψηφιότητα του υιού, χωρίς την έγκριση του κόμματος. Δηλαδή, αν είχε ρωτήσει το κόμμα, όλα θα ήταν εντάξει και η δυναστεία Τραγάκη, που εκλέγεται στην Κοκκινιά και κατοικεί στην Γλυφάδα, θα συνέχιζε να μας σώζει; Αυτό θέλει διευκρίνιση, αλλά σιγά να μη το διευκρινίσει κάποιος.
Ομολογώ ότι με συγκλόνισε η περίπτωση του υιού Τραγάκη. Και τώρα; Τι θα γίνει το παιδί; Θα μείνει άνεργο; Θα πεινάσουν και τα παιδάκια του; Και μέχρι τώρα τι έτρωγαν; Συγγνώμη που αναφέρω τα αθώα πιτσιρίκια, αλλά ο κ. Ιωάννης Τραγάκης, ο επικεφαλής της δυναστείας, τα έμπλεξε στο παιχνίδι.
Ας μην ανησυχεί όμως. Ο Θεός έχει για όλους και πολύ περισσότερο όταν πρόκειται για υιούς πολιτικών. Ας δει τον αρχηγό του και ας παρηγορηθεί. Όλο και κάποια τράπεζα θα ζητήσει τις υπηρεσίες του, όλο και κάποια εταιρία θα εκτιμήσει τα προσόντα του και θα τον κάνει διευθυντή. Κανείς δεν χάνεται, ιδίως αν κρατάει από πολιτικό τζάκι.
